Ruim zes jaar geleden nam de destijds pas eenjarige kat Mowgli van redacteur Gaby (27) de benen. Onlangs werd het baasje ineens gebeld met de mededeling dat hij is gevonden.
Iets waar ze na al die jaren totaal geen rekening meer mee had gehouden.
Mowgli
Zo’n zeven jaar geleden nam ik samen met m’n (inmiddels) ex een kitten in huis. Een klein katertje wiens moeder, een huispoes, bezwangerd was door een wilde kater uit de buurt. Hij was het schattigste beestje ooit, we noemden hem Mowgli, maar hij liet toen-ie met acht weken oud bij ons kwam ook al snel zien niet over het karakter van een rustige binnenkat te beschikken.
De momenten dat Mowgli bij me kwam liggen waren op één hand te tellen. Toch was het een lief beest. Op een keer sprong-ie per ongeluk uit het raam van ons appartement. Een vriend van mijn ex had per ongeluk een raam open laten staan en Mowgli wist niet hoe snel hij buiten moest komen. Na uren huilen en zoeken vond ik hem eindelijk, maar vanaf dat moment greep Mowgli elke kans om te ontsnappen.
Tekst gaat verder onder de foto.
Met tuigje naar buiten
Omdat ik merkte dat hij koste wat kost de buitenlucht in wilde, besloot ik een tuigje te kopen en met hem te wandelen. Dat vond Mowgli heel fijn, maar rustiger werd hij er niet van. Zijn behoefte aan buiten zijn resulteerde in krabsessies tegen de ramen, veel gemiauw en agressiviteit toen hij groter werd. Onhoudbaar voor ons, maar vooral ook voor hem.
Met pijn in mijn hart besloot ik Mowgli naar mijn ouders te brengen, die toen nog een groot stuk grond hadden. Na een tijdje in een schuur doorgebracht te hebben – zodat hij zou wennen aan de plek en niet op zoek zou gaan naar zijn oude huis – lieten we hem vrij. Dat ging een aantal weken goed, tot hij ineens verdwenen was.
Naar de stad
Mowgli bleek naar de stad gewandeld te zijn en daar zijn beste leven te leven door bij iedereen snackjes te snaaien. Daar kwam ik achter doordat er allerlei foto’s van hem gedeeld werden in Facebook-groepen. Op een gegeven moment was hij zelfs een beetje bekend en tagden mensen mij onder de berichten omdat ze wisten dat-ie van mij was. Helaas verdween Mowgli elke keer als ik hem ophaalde, waarna het riedeltje opnieuw begon.
De laatste keer dat ik hem zag – dit was dus al zes jaar geleden – was tijdens de reünie van mijn middelbare school in een cafe in de stad. Mowgli wandelde ineens binnen en ik herkende hem meteen. Hij was aanhankelijker dan ooit, maar wel alleen bij mij. Hij heeft een hele tijd bij me op schoot gelegen: iets wat hij nooit eerder had gedaan. Toen ik aan het personeel vroeg of hij daar ooit eerder was geweest, was hun antwoord ‘nee’. Heel bijzonder.
Op dat moment had ik niet de middelen om hem weer mee te nemen en ik vroeg me ook sterk af of dat is wat hij wilde. Hij wilde duidelijk niet aan één plek gebonden zijn en vond het geweldig een beetje rond te dwalen overal. Daarom heb ik die dag besloten hem niet te gaan halen, maar met rust te laten. Heel moeilijk, maar achteraf voelde dat het beste voor hem. Ik hoopte alleen nog dat ik af en toe op de hoogte gehouden zou worden via Facebook als hij weer ergens opdook.
Maar helaas heb ik in de jaren daarna nooit meer iets over hem gehoord; geen berichtjes op Facebook of belletjes via het nummer dat op zijn chip stond. Het was ineens zo stil dat ik bang was dat Mowgli er niet meer was. Dat hij na al die tijd nog ergens rond zou dwalen leek voor mij geen logisch scenario, al hoopte ik natuurlijk dat hij ergens was waar hij in alle vrijheid heel veel eten en liefde kreeg.
Zes jaar later
Fast forward naar zes jaar later, een paar weken terug. Mijn hele leven is veranderd. Ik woon in een hele andere stad, met een andere relatie, wederom in een appartementencomplex. Tijdens een persdag werd ik opeens gebeld: ‘Komt de naam Mowgli je bekend voor?’ Ik schrok, want ja, die naam komt me bekend voor, maar ik raakte ook een beetje in paniek. Want hoewel het fijn was om te weten dat Mowgli niet dood was, had ik ineens weer een kat die ik nergens kwijt zou kunnen.
Ik ben na die persdag meteen naar het restaurant gereden waar ze hem hadden gevonden. Ze waren meteen gehecht aan hem, maar konden hem daar echt niet houden. Ook die dag herkende ik mijn slapende Mowgli meteen. Hetzelfde snoetje, maar een paar kilo zwaarder. Vijf kilo, schoon aan de haak. Hij had goed geschooid, of had ergens langere tijd doorgebracht tot hij weer op pad was gegaan. Met een dubbel gevoel aaide ik het katje dat ik jaren eerder had opgevoed, wetende dat ik hem niet mee naar huis kon nemen.
Asiel
Voor alle dierenliefhebbers die nu denken: daar vind je dan toch iets op?; ik wist dat Mowgli sowieso al niet binnen gehouden kon worden en na jaren buiten gezworven te hebben echt niet gelukkig zou worden in een appartement. Ik heb rondgevraagd bij mensen om me heen die eventueel nog een kat in huis zouden kunnen nemen die wel een buiten hebben, maar niemand had een plekje. Daarom nam ik het besluit om Mowgli naar een dierenopvang te brengen, zodat zij een nieuw, fijn huisje voor hem konden zoeken.
Fijn huisje
En omdat ik écht wil dat hij een fijn huisje krijgt, omdat hij dat ook echt verdient, wilde ik dit stuk schrijven om nog meer aandacht voor hem te krijgen. Hij is echt ontzettend lief, maar wil graag naar buiten. Een boerderij zou bijvoorbeeld echt perfect voor hem zijn. Hij staat op de site van dierenopvangtehuis De Bommelerwaard, dus als je hem een fijn huisje kunt geven: ga daarheen!