Het leed dat daten heet. Redacteur Misha verloor haar vader toen ze een tiener was. Naarmate de jaren verstrijken heeft ze er steeds meer moeite mee dat hij de mijlpalen in haar leven mist, waaronder haar verliefdheden.
Wekelijks schrijven de redacteuren van LINDA.meiden voor ‘Hoe date ik het’ over hoe het er bij hen voor staat op gebied van flirts, seks en relaties.
Ik was vijftien toen ik hoorde dat mijn vader ongeneeslijk ziek was. Het werd me verteld op de eerste dag van mijn zomervakantie en daarna stond alles in teken van zijn laatste dagen. In plaats met vrienden door de stad banjeren en verkoeling op het strand te zoeken, bezocht ik hem in het verzorgingstehuis waar hij inmiddels woonde en zag ik hem die zomer steeds meer aftakelen. De fitte man die ik kende, veranderde in een hulpbehoevend persoon. Slapen, eten, naar het toilet gaan: er waren nog maar weinig dingen die hij in zijn eentje kon. En dat was lastig om te zien.
Toen ik op een dag op het ziekenhuisbed van zijn kamer lag en hij zijn eigen begrafenis plande, ben ik boos weggelopen. Mijn reactie was er een uit schrik, maar ook woede dat hij doodging. Waarom liet hij me nou alleen achter, om met dit leven te dealen zonder vader? Oneerlijk. Er waren nog zo veel dingen die ik in de toekomst ongetwijfeld met hem wilde bespreken, adviezen die ik wilde inwinnen en schouders waarop ik wilde uithuilen wanneer mijn hart onvermijdelijk voor de zoveelste keer zou breken. Nu stond ik er alleen voor. Totaal irrationeel – want ik had nog altijd mijn moeder om me bij te staan in alles waar ik tegenaan zou lopen.
Een kleine twee maanden na het nieuws maakte ik me klaar voor zijn crematie. Het was zwaar, maar zijn overlijden raakte me echt als een vrachtwagen toen ik de ‘eerste keren’ zonder hem vierde. De eerste jaarwisseling, mijn verjaardag, zijn verjaardag, én mijn eerste vriendje.
Inmiddels was ik twintig en smoorverliefd. Met mijn toenmalige vriend besprak ik alles, waaronder het leven en de dood van mijn vader. Toen kwam het besef dat de twee belangrijkste mannen in mijn leven elkaar nooit zouden leren kennen. Mijn vader zou hem nooit streng toespreken mijn hart niet te breken, en mijn vriend zou nooit bevend van angst zijn goedkeuring vragen om mij mee op reis te nemen. Hij zou hem alleen kennen van de verhalen die ik vertelde en de foto’s die ik hem liet zien. Dat deed zo’n tekort aan de man die hij was en waarmee ik ben opgegroeid.
Na onze eerste ruzie wilde ik niets liever dan mijn vader bellen en vragen waarom mannen zulke klootzakken waren. Ik wilde weten of hij zich ook ooit op zo’n manier tegen iemands dochter heeft gedragen. En hoe hij door de jaren heen zelf met liefde en verdriet was omgegaan. Nogal lastig om met een overledene te praten, dus hield ik het allemaal binnen.
Op 17 augustus 2005 overleed mijn vader en afgelopen week, zeventien jaar later, realiseerde ik me pas hoeveel hij van mijn leven heeft gemist. En ik van dat van hem. Hij was er niet om mijn eerste (twee én derde) gebroken hart mee te maken, om me dronken op te halen van een feestje of me toe te spreken niet met bepaalde types om te gaan.
Zijn overlijden was mijn eerste, échte heartbreak. En hoewel ik door de jaren heen meermaals mijn hart aan een man gaf en het vervolgens in duizend kleine stukjes terug kreeg, was het helen daarvan niets in vergelijking met wat ik op 15-jarige leeftijd meemaakte.
Dus pap, als je dit op een of andere wonderbaarlijke wijze leest: ik mis je. En als je door mijn huis spookt, geef dan ook wat levensadvies op het gebied van mannen. Want ik weet het ook allemaal niet en kan wel wat wijze, vaderlijke woorden gebruiken.
Misha is 32 jaar en woont alleen in Amsterdam. Ze heeft een relatie van vier jaar en een van zes maanden gehad, inmiddels is ze zeven jaar single.
Misha: 'Als zwarte vrouw houd ik er rekening mee dat veel mannen mij niet zien staan'
