Het liefdesleven van redacteur Misha? Zo droog als de Sahara. Volgens de dertiger valt het niet mee om the one te vinden waar zij woont, ook wel liefkozend tot het epicentrum van fuckboys omgedoopt.
Wekelijks schrijven de redacteuren van LINDA.meiden hoe het er bij hen voor staat in het leven.
Een paar weken geleden maakte ik een wandeling met een vriend. Zoals vaker tijdens onze gesprekken kwamen we ook nu op het onderwerp liefde. Oh, en mijn opgedroogde seks- en dateleven. Hij keek me vol ongeloof aan toen ik zwoer al jaren geen dates te hebben gehad én dat seks ook al een tijdje geleden was. “Nee, dat kan niet”, zei hij.
Het is toch echt zo. In de tijd dat we elkaar leerden kennen was ik sekscolumniste en had ik elke week een nieuw verhaal over de reeds beleefde slaapkamerpraktijken. Toen hij vroeg waardoor dit kwam, zei ik: “Ik woon in het epicentrum van fuckboys en heb hier niets te zoeken (of te vinden).”
Hij lachte, knikte en bevestigde dat dit de juiste benaming was voor de plek waar we beiden wonen. “Je moet hier ook niet op zoek naar de ware, schat. Zoek naar iets wat voor nú leuk is. Als dat verandert, ga je door naar de volgende.” Die opmerking bevestigde wat ik al wist: er is geen liefde in de grote stad.
Dit werd nogmaals bevestigd toen ik een paar dagen later met een andere mannelijke vriend een soortgelijk gesprek had. De man in kwestie maakt zich al maanden – nee, jaren – enorm druk over mijn relationele status. De reden? Ik heb geen idee. Volgens hem ben ik namelijk “een leuke meid” en moet het best lukken een man aan de haak te slaan. Al werd er wel een kanttekening bij geplaatst: “Je bent niet de makkelijkste en zit vooral jezelf in de weg.” No shit, Sherlock, dat weet ik al jaren. Daarnaast: gaslight me niet.
“Tijd om aan de swipe te gaan, Mies”, zei hij. Een opmerking die letterlijk mijn maag deed omdraaien. Als ik denk aan dat gehannes op die apps, wil ik onder de dekens kruipen. Het downloaden lukt me nog wel, maar de confrontatie met het gelimiteerde aanbod zorgt ervoor dat ik een toekomst voor me zie als 80-jarige single.
Wie heeft er nou zin in al dat gedoe: tennisarm van het swipen, ‘wat is je favo kleur’-gesprekken en vervolgens nooit afspreken. Mij niet bellen. Dit vertelde ik hem en ik werd met een verbaasd gezicht aangekeken. Hij snapte mij niet. Ik snapte hem niet. Het was een raar gesprek.
Na de opmerking over ‘doorgaan naar de volgende’ ontdekte ik een patroon in het hoofdstedelijke levensstijltje. Het is gebaseerd op tijdelijkheid. Tijdelijke banen, ervaringen, herinneringen én liefde. We proberen met z’n allen ‘The Amsterdam Dream’ te leven, maar bouwen in de tussentijd vrij weinig échte banden op.
Overal waar je kijkt is een leuker feestje, toffere baan, gezelligere hangout spot, knappere lover en overtreffende herinnering die alle voorgaande doet vergeten. Honderden festivals, duizenden Instagram Stories, miljoenen mogelijkheden – slechts tijdelijk geluk.
Zelfs vrienden (oké, niet allemaal) zijn van tijdelijke aard. Het is de stad van ‘voor wat hoort wat’ én ‘wat kun jij voor mij betekenen?’ Ben je al somber? Ik wel namelijk. Nog even over die grote liefde. Tja, die denkt net zo over jou. Want zolang je ademt en ontwikkelt zal er altijd iets op de wensenlijst staan waar jij niet aan voldoet. En dan? Dan word je aan de kant geschoven en ga je druk aan de swipe. Want wie weet heeft Tinder, Inner Circle of Bumble wel dé perfecte partner voor je gevonden die slechts leeft in het scherm van je telefoon.
Toch is het epicentrum van fuckboys én -girls is niet all bad. Het zorgt er namelijk voor dat ik deze beklagenswaardige column kan schrijven en jullie mee kan nemen in mijn misère. Het zorgt er ook voor dat ik graag wil geloven dat er liefde is in de stad. Het is mij misschien (nog) niet gelukt het te vinden tussen alle ruis, maar anderen wel. Dagelijks staat mijn Instagram timeline vol verliefde kiekjes, ‘I said yes’-berichtjes en mensen die laten weten een kindje te verwachten.
Het is niet altijd genadeloos en liefdeloos. Er bestaat een kans op echte relaties, echte vrienden en echte herinneringen die je levenslang zult meedragen. En dat doet mijn romantische hart goed. Tot ik het heb gevonden houd ik vast aan mijn ‘kat uit de boom kijken’-strategie en hoop ik vurig dat ook ik ooit één van de gelukkigen ben die de gouden speld in de ‘hooiberg genaamd Amsterdam’ vind.
Dit artikel verscheen eerder op onze site.
Misha: 'Single zijn is zó duur dat ik het (bijna) niet meer kan betalen'
