Ik wilde iets nieuws met m’n haar. Niet iets geks, niet iets wilds, geen impulsieve pony of een bob korter dan mijn spanningsboog. Gewoon een andere kleur. Mijn haar was namelijk bablo geworden, oftewel chemisch geel met een groene ondertoon van al het chloor, zeewater en bierdouches bij full moon parties op het eiland. Ik wilde het weer ff opfrissen voor de aankomende zomer, mijn haar moest weer fleek zijn. Het moest gwn weer assig blond worden. Was dat nu te veel gevraagd?

Via via kreeg ik een salon in De Pijp getipt. Betaalbaar, de eigenaresse zat er al 20 jaar. Ze hadden havercappu’s en ik kon er snel terecht. Top. Je zou zeggen: alles klopt. Ik zou zelfs 120 euro dokken voor the full package: kleuren, knippen, wassen, Olaplex maskertje en föhnen. Het voelde alsof ik de infla aan het omzeilen was. Want ff seri, krijg dat maar ergens anders!? Tegenwoordig betaal je dat alleen al voor het woord balayage.

Goed. Ik in m’n city car naar die salon, stap vol vertrouwen naar binnen en wordt verwelkomd door een griet die nog in haar eindexamens had kunnen zitten. Haar handen trilde alle kanten op terwijl ze mijn jas aannam, arme meid. Gevalletje eerste werkdag, dat voelde ik gelijk aan. Maar prima – zij zal vast gewoon de receptioniste zijn en niet degene die mijn coupé onder handen neemt.

Spoiler alert: dat was ze wel. Ik blijf optimistisch en instrueer haar duidelijk wat ik wil, terwijl ik plaatsneem in de stoel: “Heel simpel: Ik wil mijn hele kapsel assig blond hebben, lekker natuurlijk”, zei ik. “Dus geen gele spaghetti strepen haha”, grapte ik er nog achteraan. Ze begon mijn haar te wassen.

In de wasbak rinkelde het eerste alarmbelletje al in mijn hoofd. De ‘relaxte’ hoofdmassage die je normaal bij een kapper krijgt, werd eerder een soort pijnlijke luizencontrole. Ook het knippen was dra-ma. “Sorry, deze schaar is te bot, ik pak even een nieuwe”, zei ze. Ik knikte vriendelijk en – I kid you NOT – ze komt terug met een schaar die verdacht veel op een keukenschaar lijkt. Ik blijf optimistisch, zij was hier tenslotte voor opgeleid, denk ik.

4 (!!!!) uur later. ‘’Zo!’’, en ze laat me het eindresultaat zien in de spiegel. Ik keek, ik schrok en mijn hart deed een sprongetje. Niet op een positieve manier: dit was de pasta-look. Precies waar ik voor had gewaarschuwd, hetgeen wat ik niet wilde! Mijn hoofd zag eruit alsof een kleuter was losgegaan met een gele markeerstift.

Ik was er klaar mee. Normaal zou ik dit nooit doen, maar ik was RA-ZEND. “Dit is niet waar ik om gevraagd heb, dus ik betaal hier niet voor”, zei ik. De filiaalmanager werd er telefonisch bijgehaald en wilde me niet laten gaan zonder te betalen voor de ‘gebruikte materialen’. Ik bleef rustig en wilde geen scène schoppen. Wel stelde ik vriendelijk voor dat ze dan maar de politie moest bellen. Ze vond dat zelf iets te gênant worden. Mind you, ik zat daar inmiddels al zes uur. Ik piepte zelf de wouten maar op, want er kwam geen eind aan. “Hi, ik word hier tegen mijn wil vastgehouden”, zei ik – precies op het moment dat de tut ineens zei: “Ga maar gewoon dan.” Zeg dat dan eerder mens.

De volgende dag ben ik naar een salon in Oud-Zuid gegaan en heb ik een godsvermogen neergelegd om de schade te herstellen. Conclusie van dit verhaal: GK = DK

Liefs, MC<3

Afko’s
bablo = Bali blond
gwn = gewoon
infla = inflatie
seri = serieus
GK = DK = goedkoop is duurkoop