Het nieuws van de kleuters die deze week verdronken, bezorgt moeder en columnist Maike Jeuken een hartverzakking. Maar haar eerste gedachte vindt ze zelf – als ze heel eerlijk is – nogal raar.
Toen ik nog geen kinderen had, vond ik zon, strand en water een behoorlijk vrolijke formule. Beetje lezen, luieren en lullen. Over de mensen die je aan het bekijken was van achter je grote zonnebril. Omdat dat onbezorgde leven natuurlijk heel zwaar was, mocht een dutje niet ontbreken.
Maar die tijd is voorbij. Met de komst van kinderen verandert die succesformule in een stressformule: zon + strand + water = dikke stress. Niet nor-maal meer. Je kind kwijtraken in de drukte of dé nachtmerrie: in het water. Elk jaar verdrinken er kinderen. In een zwembad of in een plas, zoals deze maand een jongetje van vier. En eergisteren verdronk er een meisje in een sloot. Ook zij was vier. Genoeg informatie voor een steek in m’n moeder-hart. Ik kleur de plaatjes onbewust in: een blije kleuter die te ver het water in rent en opeens niet meer met zijn voetjes bij de bodem kan. Of zo’n meisje dat in haar lievelingsjurk wat keutelt langs de waterkant.
Zo’n zeven jaar geleden – mijn kinderen hebben inmiddels alle vier hun zwemdiploma’s en ik wat meer rust – reed ik nog wel eens dapper met mijn kroost naar een meer. Zwembandjes opblazen, telefoonnummers op armpjes schrijven, de hele zooi. Om ze daarna, in hun dikke zwemluiers, geen mi-nuut meer uit het oog te verliezen. Ik heb het allemaal gedaan -relaxed is anders- want je moest er toch niet aan denken. Maar het gebeurt dus toch. En natuurlijk: iedereen vraagt zich af hoe het mogelijk is.
Lees ook
Moeder Maike (46) over suiker in ons eten: ‘Ik hoopte eigenlijk dat het allemaal wel meeviel’
Ook nu weer. Deze kinderen waren pas vier en dan kun je niet zwemmen. Waarom spelen ze dan bij het water? En waar was die moeder dan wel niet? Het houdt veel mensen bezig. De vragen schieten ook door mijn hoofd terwijl ik toch beter zou moeten weten. Ik ben mijn kinderen ook vaak genoeg uit het oog verloren. Waar dan ook. Soms voor een paar seconden, soms voor een half uur. Maar altijd met een hartverzakking.
Dus als ik mezelf nu geschrokken hoor afvragen wíe er dan in hemelsnaam op die kinderen lette, dan klinkt er eigenlijk paniek. Mijn eigen plaatsvervangende paniek.
Zo simpel ligt het vaak niet. Er hoort natuurlijk een context bij. En voordat ik die ken, probeer ik mijn mond te houden. Bij zulke drama’s regent het oordelen, speculaties en clichés. Maar in het beruchte ‘onbewaakte ogenblik’ kan het blijkbaar iedereen overkomen. Een ongeluk zit soms in een klein hoekje.
En daar -in dat ene, kleine hoekje- daar zit nu een moeder. Op de grond.
Haar gezicht gedrukt in de lievelingsjurk van haar meisje.
Dan zeg ik even niets.
Maike Jeuken (46) is freelance journalist en fotograaf. Samen met Rob runt ze een samengesteld gezin met zeven kinderen. Voor LINDAnieuws schrijft ze deze zomer over wat haar opvalt in het nieuws. Instagram en Twitter: @maikejeuken.
Start je dag met een verse dosis nieuws in je mailbox – geselecteerd door de redactie van LINDAnieuws. Schrijf je hier in voor onze ochtendnieuwsbrief en begin je dag goed geïnformeerd.
