Er zijn momenten in een rechtszaal die je niet snel vergeet, schrijft Monika van der Marel in haar column. Als nieuwe columnist schrijft Monika tweewekelijks op LINDA.nl over strafzaken, de onverwachte wendingen en alles wat je tegenkomt wanneer je dagelijks laveert tussen onderwereld en rechtszaal.
Deze week schrijft Monika over de afschuwelijke zaak van de 17-jarige Lisa uit Abcoude. Het meisje werd in de nacht van 19 op 20 augustus vermoord langs een fietspad in Duivendrecht.
Je verwacht spanning, ingehouden adem, emoties die door de kieren naar buiten sijpelen. Maar wat mij trof, bijna verblufte, was iets anders: stilte. Een zachte, waardige, onverwoestbare stilte. Afkomstig van de nabestaanden van Lisa.
Op enkele meters afstand zat de man die ervan wordt verdacht hun dochter, hun zus, hun geliefde te hebben gedood. Slechts een paar meter, maar een onoverbrugbare kloof. En toch: geen schreeuw. Geen boze blik. Geen trillende vuist op de houten bank. Alleen aanwezigheid. Ademhalen, luisteren, blijven zitten.
Intens emotionele dag voor ouders vermoorde Lisa: 'Het verlies is immens groot'
Deze eerste pro-formazitting stond vol feiten, tijdlijnen, DNA-bewijs en camerabeelden. Een tsunami van details die de zaal vulden met een rauw soort gewicht. De officier van justitie vertelde hoe het slachtoffer vóór Lisa, een 30-jarige vrouw, midden in de nacht tijdens een wandeling werd meegesleurd, bedreigd, geslagen. Een uur lang verkracht.
Vijf dagen later volgde een ander slachtoffer: Lisa. Pas zeventien. Fietsend van een onbezonnen avondje uit naar huis. Ze merkte dat een man op een fiets haar volgt. Ze belt 112 en vertelde dat hij haar het gras in had gefietst, dat ze was geslagen en in de sloot was geduwd. Haar fiets ook.
Op de vraag van de centralist waar die persoon was, zei Lisa dat hij was weggefietst. De centralist stelde vragen, bleef praten, bleef bij haar. En toen begon Lisa plotseling te gillen. “NEEEE, help me, help, stop alsjeblieft!” Even later viel ze stil. Helemaal stil.
Lisa (17) belde 112 om hulp tijdens aanval verdachte: 'Nee, help me'
Het gillen. Het abrupt stilvallen. Het soort feiten waarvan je hart even stopt, waarbij je na één zin al naar adem hapt, terwijl de opsomming nog maar halverwege is. En toen keek ik naar haar familie. Zo dichtbij dat ze de bewegingen van de verdachte konden zien. De man die Chris Jude wordt genoemd. Of Desmond, zoals hij zichzelf liever noemt. Een jonge man zonder papieren, zonder vaststaande identiteit, zonder herinneringen aan de nachten waarin hij volgens het Openbaar Ministerie jonge vrouwen geweld zou hebben aangedaan.
Terwijl de officier vertelde over DNA op kledingstukken, een zwarte fiets met witte voorvork, messen van de Action in een locker, natte schoenen, bloed op een telefoonhoesje … bleef hun stilte intact. Het maakte me nederig. Een beetje klein zelfs.
De cijfers van geweld tegen vrouwen in Nederland zijn om te huilen: 'Verbijsterend dat we het nog steeds niet serieus nemen'
Zijn advocaten benadrukten dat ook hij mens is. Dat hij recht heeft op verdediging. Dat zelfs in de donkerste zaken het strafproces onze beschaving moet weerspiegelen. Dat humaan blijven een keuze is, geen luxe. En precies dát zag ik terug bij de nabestaanden.
In die paar meter tussen hen en de verdachte stond voor mij het verschil tussen wraak en waardigheid. Tussen instinct en integriteit. Tussen menselijkheid die ophoudt waar emotie begint, of juist begint waar emotie overspoelt.
Ze móchten schreeuwen.
Ze móchten breken.
Niemand zou het hen kwalijk hebben genomen.
Maar ze kozen ervoor om rechtop te blijven zitten.
Lisa-waardig.
Misschien is dat wel het moedigste geluid dat je kunt maken in een zaal waar woorden zo vaak messcherp zijn: het geluid van niets. Het geluid van liefde die weigert om door haat te worden overschreven.
Soms is stilte niet het ontbreken van geluid. Soms is het de enige manier om te laten horen wie je bent.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
Ouders van omgebrachte Lisa (17): 'Onze harten zijn gebroken'
Monika van der Marel werkt als crimeredacteur en verslaggever bij RTL Boulevard. Ze volgt spraakmakende rechtszaken op de voet, houdt feilloos in de gaten welke criminele kopstukken onder de radar verdwijnen en pluist bizarre tips uit tot de laatste draad.
Daarnaast is ze moeder van een zoon die zijn eigen plek in de mediawereld heeft veroverd, en vindt ze haar rust tijdens lange wandelingen met haar labradoodle.
Voor LINDA. schrijft Monika over strafzaken, de onverwachte wendingen en alles wat je tegenkomt wanneer je dagelijks laveert tussen onderwereld en rechtszaal.
