Als de Zweedse schrijver en producer Amanda Romare (36) na jaren zonder romantische liefde weer volop aan het daten slaat, wordt ze door talloze mannen geghost en gedumpt. Wat doet al die afwijzing met een mens?
Ze baseerde haar roman De halve stad bestaat uit mannen die me hebben gedumpt op haar eigen ervaringen. Vaak zijn die afschuwelijk – en herkenbaar.
Hoewel haar roman over de wreedheid van daten na je dertigste alweer in 2021 in het Zweeds verscheen, is Amanda Romare er de laatste maanden volop mee bezig. Zo is de in Nederland ietwat verborgen Netflix-parel Diary of a Ditched Girl gebaseerd op haar boek en verschijnen er momenteel nieuwe vertalingen door heel Europa. Ze is dus ontzettend moe, vertelt ze op een vrijdagmiddag vanuit haar knusse appartement in Malmö. “Ik ben dit weekend voor het eerst in maanden écht helemaal vrij.” Achter haar hangen planten én meerdere slingers met kerstverlichting – het hele jaar door, zo vertelt ze.
Tijdens het interview zet een mannenarm, gehuld in een wollen trui, een kop thee naast haar neer. Spoiler: Amanda maakt al jaren geen onderdeel meer uit van de datingwereld die ze zo treffend beschrijft in De halve stad bestaat uit mannen die me hebben gedumpt. Toch zit ze er ergens ook nog steeds middenin, vertelt ze. Haar vriendinnen zijn nog steeds single en zoekend, en ook haar eigen ervaringen beschrijft ze als een wond die nog niet dicht is.
“Inmiddels kan ik grappen maken over wat ik heb meegemaakt, maar het blijft pittig. Ik begrijp nog steeds niet waarom daten voor mij zó moeilijk was. Een psychiater zei ooit in een talkshow tegen me: ‘Je moet gewoon jezelf zijn.’ Nou, niet dus. Ik probeerde mezelf te zijn – of ‘the cool girl‘ – maar niets werkte. Daten is zó zwaar, en ik wil eerlijk zijn over wat dat met je doet. Als je net als ik door heel veel mannen afgewezen wordt terwijl je ontzettend je best doet, sterft er iets in je. De waarheid is dat ik daar nog steeds niet van ben hersteld.”
Leven zonder romantische liefde: 'De schaamte dat ik door niemand gekozen ben, blijft'
In haar debuutroman liet Amanda zich inspireren door haar eigen ervaringen, en die van haar vriendinnen, met daten boven de dertig. Talloze dates met mannen zoals De Barman, De Consultant en De Buurman leveren geen romantisch plaatje op, maar een gelaagd portret over verlangen, hoop, afwijzing en schaamte. Waarin overigens ook genoeg te lachen valt, want Amanda schrijft bijzonder grappig en scherp – met name wanneer het pijn doet.
“Ik wilde me vooral niet meer alleen voelen in mijn worstelingen in de liefde, en niet de enige zijn die zich een fuck-up voelde. Nou, dat heb ik gemerkt. Ook met de Netflix-serie hoor ik weer dat zoveel mensen hetzelfde meemaken.”
Net als haar hoofdpersoon had Amanda rond haar negentiende een relatie. Daarna date ze ruim tien jaar bijna niet. Ze timmerde aan de weg in de Zweedse filmwereld, en romantiek of seks waren geen prioriteit. “Op mijn dertigste besefte ik dat ik aan de zijlijn stond, en dat de barrière steeds groter werd. Opeens leek iemands hand vasthouden me al heel ingewikkeld.”
In die periode kwam ze in een nachtclub ‘een hele knappe, sexy Noor’ tegen, vertelt ze. “Hij was duidelijk geïnteresseerd, wat gek voelde want ik had al járen met niemand geflirt. Aan het einde van de avond leunde hij naar voren om me te zoenen. Terwijl ik zijn lippen steeds dichterbij kwam komen, dacht ik: fuck. Ik ben vergeten hoe ik moet zoenen. Dus rende ik de club uit. Ik wilde hem, maar vond het te eng – het voelde verkeerd om weer intiem met een man te zijn.”
Kijk de trailer van Diary of a Ditched Girl. De tekst gaat hieronder verder.
Op haar dertigste blijkt Amanda op een feestje de enige single te zijn. “Dat was de eerste keer dat ik dacht: ben ik raar? Waarom leef ik eigenlijk celibatair? Familieleden begonnen ook al tegen me te zeggen dat het oké was om de rest van mijn leven alleen te blijven. Terwijl ik dat zelf helemaal niet oké vond. Ik dacht altijd dat ik het type vrouw was dat desnoods alleen haar kinderwens zou verwezenlijken, maar op dat moment realiseerde ik me dat ik een partner wilde. Het overviel me hoe sterk mijn verlangen om bij iemand te horen was.”
Toch verandert er twee jaar later – wanneer er op een bruiloft drie mannen achter haar aan zitten – pas echt wat. “Nou, dat had ik echt nog nooit meegemaakt. Ze liepen zelfs mee naar het toilet en bleven alle drie wachten tot ik klaar was. Heel gek, maar daardoor besefte ik weer dat iemand me aantrekkelijk kon vinden. Dat duwtje had ik nodig om te beginnen met daten.”
Amanda besluit zich, net als haar hoofdpersoon, een jaar van haar leven te wijden aan de liefde. En dat pakt nogal rampzalig uit. Ze gaat op tientallen dates, met zeer verschillende mannen, maar wordt keer op keer afgewezen. ‘Ik hoop dat je het begrijpt’, krijgt ze steeds te horen – of soms helemaal niets.
“In het begin dacht ik: misschien ga ik op zeven of acht dates en dan heb ik de liefde van m’n leven wel gevonden. Vervolgens ontmoette ik honderd mannen en wilde niemand een derde date. Ze wilden met me naar bed, maar dat was het. Mensen zeiden vaak: ga je alleen uit met veel te knappe mannen die te hoog gegrepen zijn? Maar ik date met heel verschillende types van allerlei leeftijden en nog steeds vond blijkbaar niemand me leuk of knap genoeg.”
Schrijfster Dolly Alderton over vrouwenvriendschap: 'Dat zijn óók liefdesverhalen'
De Amanda uit het boek is een vrolijke en sympathieke chaoot, met het (kleine) hart op de tong. Als lezer begrijp je dan ook niet waarom al die mannen – die zelf vaak ook wel wat mankementen hebben – haar laten zitten. “Ik heb dit boek geschreven om het te begrijpen, maar dat doe ik nog steeds niet. Zeker niet sinds de serie, waarin Carla Sehn Amanda speelt. Ik denk dan: ze is zo leuk, waarom zien ze dat niet! Oké, ze is wat veel en heeft grote emoties – maar dat zijn geen redenen waarom het zó moeilijk moet zijn om de liefde te vinden.
Het gaat vaak over hoe moeilijk mannen het hebben op dating apps, dat ze niet écht gezien worden. Maar in Malmö hebben de mannen de macht. Hoe mooi je ook bent als vrouw, het blijft heel moeilijk om hun interesse vast te houden. Mannelijke vrienden die niet eens zo knap zijn, wijzen tijdens het uitgaan een tien aan en zeggen: ‘Ik wil haar.’ En het lukt ze, met zoveel zelfvertrouwen. Bij mijn vriendinnen zie ik die houding niet, hoe leuk en aantrekkelijk ze ook zijn.”
Al snel begint Amanda zichzelf te veranderen. Ze scheert haar lijf kaal – haar benen, haar schaamstreek – en koopt sexy kleding, terwijl dat eigenlijk niet bij haar past. “Ik haat het om dit zeggen omdat ik een feminist ben, maar het hielp wel een beetje. Het was verdrietig om te realiseren dat ik als mezelf niet goed genoeg was, dat ik me moest aanpassen. Ik ging bijvoorbeeld in die tijd naar een garage omdat mijn auto kapot was. Ik voelde me zo dom omdat ik niet wist waar de motor was, maar werd vervolgens omringd door zes flirtende mannen. Toen dacht ik wel: fuck. Mannen houden dus echt van hulpeloze, sexy meisjes.”
Amanda begint haar zoektocht met drie wensen: ze wil een man die haar aan het lachen maakt, die haar leuk vindt én die haar een orgasme kan geven. Eén voor één verdwenen die bescheiden eisen van tafel. “Het was alsof ik zoveel van mezelf had afgeschaafd dat mijn persoonlijkheid langzaam verdween. Mijn verlangen om dicht bij een ander te zijn, was in het begin ongelofelijk groot. Maar op het laatst wilde ik vooral dat iemand bleef om het probleem op te lossen. Na al die dates kon ik gewoon niet met lege handen achterblijven.”
Daten is moeilijk, de liefde vinden niet vanzelfsprekend – en daar praten we niet genoeg over, vindt Amanda. “Iedere Tinder of Hinge-date is een blind date: je weet niet wie je voor je krijgt. Wel moet je elke keer zo mooi, leuk en grappig zijn als de ander verwacht. Elke keer krijg je weer hoop, maar je mag niet obsessief doen – hem geen twee berichten achter elkaar sturen. We veroordelen elkaar als we te gretig zijn, maar het lijkt me heel normaal dat je in deze onnatuurlijke situatie geobsedeerd raakt door wat de ander van je vindt.”
In het boek valt het op dat de mannen niet altijd even eerlijk zijn. Vlak voordat ze Amanda ghosten, zeggen ze bijna altijd dat ze haar snel weer willen zien. Oók als ze er nog expliciet bij heeft gezegd dat het oké is als ze het hierbij willen laten. Het schrijnendste voorbeeld is het ontwijkende gedrag dat volgt na een urenlange droomdate op het platteland. De man in kwestie noemt haar ‘magisch’ – maar wijst haar dagen later toch af. “Ik weet niet hoe ik het moet uitleggen”, zegt hij. “Ik vond je overdag superleuk, je was ontzettend mooi. Maar in het donker niet.” Bij de Amanda uit het boek komt het hard binnen, en bij de echte Amanda ook. Het is namelijk precies zo gebeurd.
“Ik begreep het niet en voelde me vernederd, ook omdat ik de schuld altijd bij mezelf zocht. Had ik misschien een slechte adem? Was ik te luid? Stonk ik? Nu pas besef ik dat het soms gewoon aan die mannen lag – dat ze lafaards waren die niet wisten hoe ze met de situatie om moesten gaan. Ik ben toen drie dagen binnengebleven, maar uiteindelijk deed ik wat me in de tijd overeind hield: ik ging door, ik moést het fixen. Misschien had ik beter even kunnen stoppen en herstellen, maar dat is wat ik destijds deed: ik ging weer op Tinder.”
Je kunt ook te veel vrienden hebben, ontdekte Elizabeth Day: 'Ik was verslaafd'
Wat Amanda ooit als ‘probleem’ zag is opgelost, want ze heeft inmiddels al jaren een partner. “Ik dacht altijd dat single zijn of in een relatie zitten ongeveer hetzelfde was – dat je zo’n beetje dezelfde uitdagingen hebt – maar dat is niet zo. Wanneer je alleen bent, moet je alles zelf regelen: de rekeningen, je leven. Dat kan behoorlijk zwaar zijn. In een goede relatie kun je toch wat meer op een ander leunen, is er een vangnet om op terug te vallen. Het een is niet per se beter dan het ander, maar het zijn wel twee zeer verschillende levensstijlen.
Het is heel fijn om al zo lang iemand zo dicht bij me te hebben, dat geeft een gevoel van veiligheid. Tegelijkertijd heb ik de problemen die je in een relatie tegen kan komen misschien wel onderschat. Daar heb ik een nieuw boek over geschreven, wat in januari in Zweden uitkomt. Ik dacht bijvoorbeeld dat ik na al die jaren van zoeken wel even ‘de perfecte vriendin’ kon worden. Dat valt tegen, want mijn behoefte aan controle is ook in een relatie best ingewikkeld.”
Hoewel Amanda hoopte dat het boek haar zou helpen, was het de Netflix-serie die haar zelfbeeld veranderde. Samen met haar zus – waar ze veel mee samenwerkt en die ook meeschreef aan de serie – sloeg ze een grote voorraad alcohol in voordat ze de eerste aflevering durfde te kijken. “Diep vanbinnen ben ik ervan overtuigd dat ik een verschrikkelijk persoon ben. Ik vind mezelf niet leuk, en ik schaam me vaak en veel. Daarom werk ik ook zo hard.
Maar de serie verbaasde me. Ik zag een wat onschuldige, hoopvolle vrouw die zó graag de liefde wilde vinden dat ze het maar bleef proberen. Voor het eerst vond ik Amanda grappig en schattig. Zelfs nadat ik mijn vriend gevonden had, sleurde ik alle schaamte rondom het daten nog met me mee. Nu besef ik pas dat Amanda geen monster is dat alle mannen afschrikt, maar een normale meid.”
‘De halve stad bestaat uit mannen die me hebben gedumpt’ van Amanda Romare is nu verkrijgbaar en ‘Diary of A Ditch Girl’ is nu te zien op Netflix.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
Een leven zonder kinderen hoeft niet meteen heel wild te zijn: 'Vaak wil ik gewoon een boek lezen'
Marissa Klaver is senior redacteur bij LINDA.nl en schrijft het liefst over boeken, cultuur en alles wat ze (nog) niet begrijpt. Ze woont samen met kat Pepiet en vijfhonderd boeken in Amsterdam. Als ze niet aan lezen is, vind je haar in een restaurant of concertzaal.
