Het was een onopvallend artikel dat ik toevallig voorbij zag komen: een 72-jarige vrouw is onlangs veroordeeld tot drie maanden voorwaardelijke celstraf, omdat ze een vluchteling naar Ter Apel had gebracht.
En zij was niet de enige, zo las ik in het artikel in Dagblad van het Noorden: andere mensen die vluchtelingen hadden geholpen door een treinkaartje voor hen te kopen of hen naar Ter Apel te brengen, werden ook veroordeeld door de rechter.
Voor de duidelijkheid: in het Groningse Ter Apel is het Centraal Orgaan Opvang Asielzoekers. Wie dus in Nederland asiel wil aanvragen, moet daarheen.
Dat moeten ze kennelijk alleen doen, zonder enige hulp in een vreemd land, want wie hen helpt, zoals de mensen die voor de rechter moesten komen, wordt veroordeeld. Voor mensensmokkel.
Mensensmokkel. Als je een begrip zo krankzinnig oprekt, kan alles wel onder mensensmokkel vallen: iemand een lift geven met de auto, achterop de fiets nemen, de weg wijzen of naast iemand in de trein zitten zonder hem of haar aan te geven bij de politie.
Er gaan grote sommen geld om in de mensensmokkel. Het is een harde, maffiose business waarbij kwetsbare mensen worden uitgebuit en in gevaarlijke omstandigheden op een boot gezet of ergens over de grens gedropt. Mensensmokkel is cynisch, omdat het mensen in nood nog verder uitknijpt en in gevaar brengt.
Duizenden mensen verdrinken op zee, vele anderen sterven onderweg ergens in Europa. Eenzaam, naamloos, zonder fatsoenlijk graf, zonder familie die om hen treurt of hen weer thuis kan brengen.
Alsof de omstandigheden waarin vluchtelingen verkeren al niet ernstig genoeg zijn, hebben verschillende Europese landen hulp aan deze kwetsbare mensen strafbaar gesteld. De Europese Unie ‘duwt’ actief deze mensen terug de zee op of over de grens.
In Nederland nam eerder een Kamermeerderheid een wetsvoorstel aan om in Europees verband aan te dringen deze hulp strafbaar te maken. En nu is het dus zover dat Nederland mensen berecht, omdat ze hulp bieden en dat de rechter vervolgens besluit dat ze straf verdienen.
Veroordeeld worden omdat je een mens helpt. Je zou het bijna vergeten in het gekrakeel en giftige debat dat gevoerd wordt over de rug van vluchtelingen, maar asiel aanvragen is een recht. Vastgelegd in de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens die in 1948 werd aangenomen door de Verenigde Naties.
Die datum is belangrijk; de wereld had net gezien tot wat voor immense gruwelijkheden regeringen, en dus mensen, in staat zijn en de algemene consensus was ‘dit nooit meer’. In die verklaring, die ook door Nederland is getekend, staat onder meer dat ieder mens gelijk is en dat ieder mens, waar hij of zij ook vandaan komt, het recht heeft zich te verplaatsen en om asiel aan te vragen.
Die verklaring gaat over de waardigheid van mensen, het ondeelbare recht als mens gezien te worden en niet als ding. Om fatsoenlijk behandeld te worden.
Dat klinkt tegenwoordig deugneuzerig. Hordes politici en mensen vinden het politiek correct geneuzel als je hierop wijst. Ze vinden mensenrechten maar vervelend – tot ze er zelf aanspraak op moeten maken.
Kennelijk zijn legio mensen door bijna 75 jaar relatieve rust en veiligheid in dit deel van Europa al te verwend geraakt. Losgezongen van de ellende op de wereld, vinden ze hun eigen levens meer waard en zijn ze vergeten dat niet alleen zij recht hebben op een waardig leven, maar ook anderen.
‘Losgezongen van de ellende op de wereld, vergeet men dat anderen recht hebben op een waardig leven’
En dus komen er nu mensen voor de rechter in Nederland, omdat ze een ander mens helpen. Dan ben je als zogenaamde beschaving ergens hopeloos je ziel verloren.
Hassnae Bouazza: 'Kaags bedreiger is slechts een symptoom; oorzaak van de rot zit veel dieper'
