Op de middelbare zoende je met de ex van je beste vriendin of je hebt per ongeluk de laptop van je kind kapot gemaakt en de hond de schuld gegeven: iedereen heeft verhalen die ze liever voor zichzelf houden.
In de rubriek ‘Het biechthok’ delen vrouwen geheimen die ze (bijna) nog nooit aan iemand hebben verteld. Vandaag de beurt aan Merel* (31): ze doodde als kind per ongeluk de geliefde vis van haar zus, maar vertelde dat niet.
“Als kinderen gingen we – mijn zus, broer en ik – geregeld met onze ouders naar het tuincentrum, en dan moesten we natuurlijk altijd even bij de vissen in het aquarium kijken. Mijn zus stond dan lang te staren naar de zwarte telescoopoog: dat is een soort sluierstaart. Ze vond vooral die uitpuilende ogen ontzettend grappig, en wilde er heel graag één mee naar huis nemen.
Dat mocht nooit, tot het konijn doodging en mijn vader ons ineens meenam naar het tuincentrum. Hij wilde ons troosten met nieuwe huisdieren en we kregen daarom alle drie een eigen vis. Mijn zus en mijn broer namen allebei zo’n zwarte telescoopoog. Ik had als enige een andere: een wit-oranje vis die mooi glanste. Mijn zus was helemaal enthousiast, maar het kon mij niet zoveel schelen. Ik vond vissen gewoon niet zo spannend, en wilde liever een hond.
Mijn moeder was eigenlijk ook helemaal niet zo blij met de actie van mijn vader, dus maakte ze meteen een uitgebreid schoonmaakschema voor ons zodat zij niet voor de zorg zou opdraaien. Iedere week zou een van ons de vissenkom schoonmaken. Ik zie nog voor me hoe die drie vissen daarin rondzwommen.”
Lisa verstopte tijdens de scheiding het laatste stukje van de puzzel van haar ex: 'Ik was het zó zat'
“Mijn zus was veel met haar vis bezig: voeren, de kom schoonmaken of gewoon zitten staren. Ik totaal niet – ik vergat me ook steeds aan het schema van mijn moeder te houden. Op een dag besloot ik toch maar een keer mijn taak te volbrengen en de vissen eten te geven. We hadden altijd een potje met van die vlokken, maar toen ik deze boven de kom hield bleek de hele dop los te zitten. Toen die er vervolgens af viel, kwam ál het voer in de kom terecht.
Meteen dacht ik al wel: shit, dit is niet goed. Tegelijkertijd was ik op dat moment een jaar of tien, dus wist ik ook niet hoe erg het was. Ik had vooral geen zin in gezeur omdat het aquarium nu alweer een zooi was terwijl-ie net verschoond was. Ik heb de vissen er toen uitgehaald, het hele aquarium verschoond en keurig teruggezet. Er was niets meer aan te zien. Opgelost, dacht ik.
Tot mijn zus die avond huilend de kamer binnenkwam en riep: ‘De vis is dood!’ We liepen allemaal naar het aquarium, en daarin dreven de vissen op het wateroppervlak. Tenminste: die van mijn zus en mijn broer. De mijne zwom gewoon nog vrolijk rond. Mijn eerste gedachte was wel: dit is mijn schuld. Later heb ik opgezocht of vissen kunnen overlijden aan te veel eten, en dat blijkt inderdaad zo te zijn. Kennelijk was mijn vis ‘sterker’ dan de anderen.”
Maaike stal het favoriete jasje van haar zus en knipte het kapot: 'Anders paste ik het niet'
“Als een vis doodgaat, spoel je ‘m meestal door het toilet. Daar had mijn zus veel moeite mee. Ze kon er niet naar kijken en stond ernaast te huilen. Ik moet zeggen dat ik er ook niet kon kijken, omdat ik me zo schuldig voelde. Tegelijkertijd was ik vooral heel bang. Ik ben de jongste thuis en dacht dat iedereen heel boos op me zou worden als ik zou toegeven wat ik gedaan had. Ook vond ik het ontzettend stom dat juist mijn vis het moest overleven, terwijl mijn zus zoveel om de hare gaf.
Als je jong bent, voel je alles wat intenser. We hadden de vissen pas twee weken, maar voor mijn zus was dat dier heel belangrijk. Wel denk ik achteraf dat mijn ouders het allemaal niet zo erg vonden, omdat zij die vissen ook niet zo leuk vonden. Ze wilden eigenlijk een hond, maar probeerden dat met de komst van de vissen nog even uit te stellen.
We hebben nog wel besproken wat de oorzaak zou kunnen zijn, maar iedereen kwam al snel tot de conclusie dat die vissen gewoon heel kwetsbaar waren en de mijne kennelijk niet. Ik kwam er dus makkelijk mee weg. Uiteindelijk denk ik nog steeds dat ik inderdaad die vissen heb vermoord doordat ik ze te veel voer gaf. Twintig jaar later heb ik het pas toegegeven aan mijn zus. Ze riep: ‘Ik wist dat er iets niets klopte!” Inmiddels kunnen we er om lachen, want ze beseft nu ook wel hoe grappig het is dat ze zó dol op die ene vis was.”
Heb je ook een verhaal dat je nog (bijna) nooit met iemand gedeeld hebt, maar wel kwijt moet? Mail dan je naam, leeftijd en een samenvatting van jouw verhaal naar lezer@linda.nl en wie weet nemen we contact met je op. Geen zorgen, je verhaal plaatsen we anoniem.
*De naam Merel is gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
Oude vriend reist voor 1200 euro naar Cecile (38) en verklaart haar de liefde: 'Moest niets van hem hebben'
