In de rubriek ‘Zeg eens eerlijk‘ staan eerlijke verhalen over het moederschap centraal. Want ja, het is prachtig, maar soms ook gewoon verdomd hard werken.
Vandaag de beurt aan Aila (29), moeder van Sara (4 maanden).
Aila (29) raakte zwanger na jarenlang traject en ziekte: 'Tóch voelde ik me klote'
Endometriose
“Het duurde bij mij en mijn man vijf jaar om zwanger te raken. Na een paar maanden proberen zonder resultaat gingen we naar de huisarts, vooral omdat ik het gevoel had dat er iets mis was. Zo leken mijn menstruaties alleen maar heftiger te worden. Ik kreeg verschillende onderzoeken en probeerde een hormoontherapie om zwanger te raken, maar daar verergerden de klachten alleen maar door.
Na twee kijkoperaties bleek dat ik niet alleen endometriose had, maar ook PCOS. Daardoor had ik niet elke maand een eisprong en veel mannelijke hormonen, wat het zwanger raken natuurlijk bemoeilijkte. De diagnose was heftig, maar ook een opluchting: ik had dus goed aangevoeld dat er iets niet goed zat. We kozen ervoor om eerst aan het fertiliteitstraject te beginnen, en de endometriose-operatie vooruit te schuiven tot na een eventuele zwangerschap.
Zwanger
Onze IVF-poging liep helaas op niets uit; een zware klap. Zeker omdat ik dat hele traject grotendeels alleen moest doen: door corona mocht mijn man bijna nooit ergens bij zijn. Ik voelde me eenzaam en ook mijn man vond het verschrikkelijk. Na een wachtperiode – ook ‘dankzij’ de pandemie – besloten we ICSI te proberen, waarbij de terugplaatsing wél lukte: ik raakte zwanger.”
“We waren enorm blij, maar na vijftien weken kwam ik al thuis te zitten. Ik kreeg enorm last van misselijkheid en overgeven, ik kon er niet door functioneren. Na vijf weken ging het wel weer, maar kwam bekkeninstabiliteit om de hoek kijken. Zat ik wéér thuis. Fysio had weinig nut, want het probleem zat in de natuurlijke stand van mijn heupen. Ik zat dus vooral te zitten en te wachten tot onze dochter zou komen.
Misselijkheid
Op een maandagmiddag braken mijn vliezen. In het ziekenhuis was er eigenlijk geen plek, maar toen bleek dat ik ook nog zwangerschapsvergiftiging had, werd ik toch opgenomen. De bevalling duurde niet eens lang, maar het was wél heftig. De misselijkheid kwam in alle hevigheid terug, dus tussen de weeën door spuugde ik alles onder. Dat verzwakte me, waardoor ik de weeën niet goed kon opvangen.
Omdat mijn ontsluiting bleef hangen op 6 centimeter kreeg ik opwekkers, maar ook dát ging traag. Omdat de hartslag van mijn kleine te hard steeg besloten ze haar met een vacuümpomp te halen. Dat ging zo rap dat ik pittig gescheurd ben, vooral inwendig. Ze zijn 45 minuten aan het hechten geweest, zonder verdoving. Dus nee… alles bij elkaar was het niet echt een makkie.”
Shirley werd ziek door zwangerschapsvergiftiging: 'Het enige medicijn is bevallen'
Schuld en schaamte
“Het was moeilijk om dat te accepteren. Je hebt toch een ideaalbeeld, je hoopt dat het op een bepaalde manier zal gaan. Na de geboorte zei iedereen ‘goh, wat zullen jullie blij zijn dat Sara er eindelijk is’, en dat wás ik ook. Ik was dolblij dat ze gezond ter wereld was gekomen, maar ik vond ook dat mensen het nieuwe moederschap te rooskleurig schetsten.
Het voelde namelijk voor mij alsof ik er helemaal alleen voor stond, ook na de bevalling. Dat was zwaarder dan verwacht. Mijn man en ik hebben een eigen bedrijf, dus hij moest al heel snel weer aan de slag. Daar zat ik dan, alleen met een kind: ik had geen idee hoe ik haar krampjes het best kon tegengaan, of hoe ik haar goed kon troosten. Ik heb vaak zitten huilen in die eerste weken, omdat ik dacht: is dit het nou? Heb ik al die moeite gedaan voor een klotezwangerschap en zware bevalling, en weet ik nu óók nog eens niet hoe het moet?
Ik voelde daar dan ook meteen schuld en schaamte bij. We hadden zó ons best gedaan, jarenlang, om dit kind te krijgen, en nu zat ik er zo bij? Tegenover anderen heb ik daarom vaak toch een masker opgehouden en mooi weer gespeeld, en daarmee zelf ook meegewerkt aan het in stand houden van dit taboe.”
Wees realistisch
“Het is echt niet alleen maar ellende hoor, want Sara doet het fantastisch. Ze is een lachebekje en ontdekt steeds meer dingen. Ik geniet intens van haar groei en krijg zelf ook steeds meer de slag te pakken. Toch zou ik willen dat we met zijn allen ook iets sneller praten over de moeilijke kanten. Als je echt doorvraagt in een groep moeders herkent bijna iedereen die overweldigende gevoelens wel, maar waarom stippen we dat niet vaker aan? Je hoeft echt niet alleen maar horrorverhalen te delen, maar een realistischer beeld zou geen kwaad kunnen.
Voorlopig ben ik nog niet van de onzekerheid af. Vervolgonderzoeken voor de endometriose-operatie staan alweer gepland. Dat brengt weer een ander soort spanning met zich mee, maar ik probeer de toekomst positief in te zien en te genieten van wat we al wél hebben.”
Deel jouw verhaal
Heb jij ook een ervaring die je wilt delen en sta je open voor een kort (eventueel anoniem) telefonisch interview? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een korte samenvatting van jouw verhaal en je telefoonnummer.
Yvonne kreeg niet één, maar twee keer een huilbaby: 'Ik wil jou niet, dacht ik direct na haar geboorte'
