Er zijn mensen die goed kunnen niksen. Een beetje voor zich uit staren en de verveling kans geven haar intrede te doen. Ik niet. Als een creatieve duizendpoot waar de to-do-lijstjes elke dag alleen maar langer lijken te worden, heb ik geen tijd om te luieren.
Tenminste, dat dacht ik altijd. Er was een volgende roman af te schrijven, een theatertournee, wekelijkse column, opgehoopte was, planten die op sterven stonden, een kapotte cv-ketel, uitpuilende inboxen, et cetera.
Ik hou van planningen, dat klinkt opgeruimd, maar het is een zwakte, een drang om controle te houden. Onverwachtse wendingen in mijn dag, iemand die zomaar even aanbelt om hoi te zeggen, of surpriseparty’s, vind ik vreselijk. Het in elkaar zien donderen van mijn zorgvuldig gemaakte planning om mijn taken te kunnen afvinken, roept een oerangst op.
