De vrachtwagenchauffeur heeft Eline Berghuis en haar bakfiets nooit gezien. Daardoor kon het gebeuren dat zij bekneld raakte tussen haar bakfiets, het asfalt en de afslaande vrachtwagen.
‘In één klap was mijn onderbeen kapot en stond mijn leven op zijn kop”, vertelt Eline wanneer ze spreekt over haar dodehoekongeval.
Eline herinnert zich nog goed die koude ochtend op 15 februari 2021. “Het was na dat weekend waarin we allemaal hadden geschaatst. Dat was zo’n welkome afwisseling in de lockdown. De volgende dag konden de kinderen weer naar school en de opvang, dus hees ik ze in de bakfiets en gingen we op weg.”
Het was glibberen en glijden onderweg, dus neemt ze wanneer ze de kinderen heeft afgezet een andere route terug. Op de kruising in het centrum van Utrecht, de straat richting de Bijenkorf, staat ze netjes op het afgetekende fietspad te wachten voor een rood stoplicht. Naast haar staat een vrachtwagen. “Ik dacht nog: volgens mij zou hij me zo moeten kunnen zien.”
Het stoplicht springt op groen en Eline wil rechtdoor rijden. Ze begint te trappen en merkt dat de vrachtwagen tegelijkertijd gaat rijden. “Ik dacht nog: gaat hij dan toch linksaf? Maar nee, hij zet de bocht in en stuurt naar rechts. Ik hoor hem gas geven en daarna het gekraak van mijn bakfiets.”
Eline wordt door de aanrijding onder de vrachtwagen gesleept. Terugdenkend aan dat ene bepalende moment vertelt ze met emotie in haar stem: “Ik dacht echt dat ik dood zou gaan. Je voelt de kracht van de vrachtwagen en hoe je eronder wordt gesleept. Er was geen houden aan, die vrachtwagen was zo groot en hij stopte niet.”
Eline begint heel hard te schreeuwen in de hoop dat de chauffeur haar hoort. Ook andere mensen die vlakbij het drukke kruispunt staan roepen ‘stop’. Gelukkig hoort de vrachtwagenchauffeur dat en stopt hij.
Eline blijkt half onder de vrachtwagen te zijn geschoven. De voorkant van haar bakfiets is compleet platgedrukt en Eline ligt met haar linker onderbeen bekneld tussen het asfalt, haar bakfiets en de vrachtwagen.
Een hele batterij aan hulpdiensten rukt uit om haar te helpen, terwijl zij ondertussen een extreem hoge dosis morfine krijgt toegediend. Zo snel als ze kunnen, wordt ze naar het ziekenhuis gebracht om haar aan de breuken in haar voet en enkel te opereren. Ze krijgt een soort metalen hekwerk om haar been en pinnen in haar botten.
Eline onderging na het ongeluk vele operaties.
Het blijkt dat heel wat weefsel in haar been is afgestorven omdat er geen bloedtoevoer was. In de periode daarna volgen nog drie operaties om de wond schoon te krijgen. Ze krijgt ook een grote huidtransplantatie waarbij huid van haar bovenbeen wordt gebruikt voor haar onderbeen. Uiteindelijk worden haar voet en enkel met schroeven en platen ‘ aan elkaar geklust’.
De Utrechtse is blij dat ze inmiddels na een zeer intensief revalidatietraject weer zelfstandig kan lopen. “Ik ging echt van een sportieve vrouw naar iemand die gehandicapt was. Het is nu negen maanden geleden en dat is kort, maar ook lang. Ik ben dankbaar dat ik uit de rolstoel ben en weer kan lopen, maar ik ben soms ook verdrietig over dingen die ik nooit meer zou kunnen. Als ik iemand zie hardlopen, iets wat ik graag deed, dan doet dat pijn omdat ik weet dat dat nooit meer gaat lukken.”
Sinds het dodehoekongeluk is ze nog niet op pad geweest met de (nieuwe) bakfiets. Ze is extra alert wanneer ze aan het verkeer deelneemt. “Ik weet nu hoe kwetsbaar je bent in het verkeer. Je ziet wel die stickers met ‘dode hoek levensgevaarlijk’ op een vrachtwagen staan, maar wat mij betreft zijn vrachtwagens die blind een hoek om moeten slaan levensgevaarlijke apparaten.”
Eline heeft na het dodehoekongeluk ook contact gehad met de jonge chauffeur die haar niet had gezien. “Hij heeft mij een paar keer gebeld en dat vond ik heel dapper. Ik ben niet boos op de chauffeur, ik weet zeker dat het echt een ongeluk was. Hij was ook totaal in shock dat hij mij niet had gezien.”
Eline is niet het enige slachtoffer van een dodehoekongeluk. Fotograaf Charlotte Lagerberg-Luijten werkt momenteel aan een serie van lotgenoten die een dergelijk ongeval overleefden. Eline las erover in de krant. “Die verhalen die raakten mij. En toen Lotta mij vroeg om mee te werken aan het project, heb ik ja gezegd. Ik deel graag mijn verhaal om te laten zien dat dit iedereen kan overkomen. Daarbij heeft de fotoshoot bijgedragen aan mijn eigen acceptatie, want leven met dit gehavende been is nu eenmaal mijn realiteit.”
Dit artikel verscheen eerder op LINDA.nl op 21 december 2021.
Willem Baan Hofman is ongevallendeskundige: 'Als je gaat nadenken, val je om'
