Mijn vrienden zijn met hun jonge hummeltjes altijd op zoek naar kindvriendelijke plekjes als ze eropuit gaan. Geen trappetjes, open water, breekbare ornamenten. Vaak staat het ook netjes op de site. Iets van: ’rekening houdend met’ en ’aangepast aan de behoeften en gevoelens van kinderen’. Wel een speelhoek, geen stopcontact op kruipniveau.
Maar mijn seniorenvrienden kwamen vrij ongewaarschuwd aan op hun accommodatie. Een cadeautje van hun kleinkinderen. Hun opa en oma verdienden wel een overnachting in deze kille tijden. Even de tijd nemen, lekker met z’n tweetjes. Hoewel opa last heeft van zijn heup, ging wandelen nog prima.
Na een frisse wandeltocht, waar ze in vol ornaat in Gore-Tex-regenjassen en modderige wandelschoenen zich verheugden op een kopje thee in het huisje, kwamen ze aan op de accomodatie. Een appartement volledig in het spierwit, werkelijk alles was wit, van de vloeren tot aan de meubels, van de kussens tot aan de kunstwerken, het concept was volledig doorgevoerd. Oma riep: “Oh jee, trek eerst je schoenen uit, veeg de modder van je af, het regenwater van je jas. Straks maken we het nog vies.” Waarop opa riep: |Dit is ons uitje, ík ga toch niet lopen dweilen omdat zíj een concept hebben bedacht!”
Terwijl hun blik door het appartement ging, zagen ze het volgende obstakel. De slaapkamer in de nok die alleen bereikbaar was met een klein steektrappetje, een die deed denken aan de ladder die ze al jaren geleden weg hadden gedaan sinds de gewrichten begonnen te kraken en te piepen.
Gelukkig lag er een mooi ingepakt doosje op het bed te wachten. Een welkomstcadeau van het huis, vast gevuld met bonbonnetjes. Oma trok het lintje los, de brief die ernaast lag liet ze ongelezen. Het was getypt met zo’n klein lettertype, haar leesbril had ze thuis laten liggen. Na het openen, geen bonbons. Gauw klapte ze het doosje dicht. Vol schrik vroeg ze zich af of ze het nou goed had gezien. Een bonbondoos gevuld met condooms in allerlei soorten en maten. Van glibberige kikkerhoofdjes tot aan condooms met bobbeltjes en ribbeltjes.
Opa pakte de brief erbij. Na het openen van het lintje kon de hygiëne niet meer gewaarborgd worden, en werd er 25 euro in rekening gebracht. Verder werd er veel plezier gewenst. Ietwat ongemakkelijk keken ze elkaar aan. Geen plek rekening houdend met, en aangepast aan, de behoeften en gevoelens van senioren. Dat was zeker.
Opa kon er best om lachen, dat oma straks de receptie ging bellen met de boodschap dat ze het doosje per ongeluk had geopend, omdat ze dacht er iets anders lekkers in te vinden. En of ze een beetje coulant konden zijn voor deze senioren op expeditie.
Nhung Dam: 'Het geluk wat ik met het niksen vond, was niet in tijd uit te drukken'
