Anne kwam op haar vijftiende met haar fiets onder een vrachtwagen terecht. Doordat ze over het asfalt werd meegetrokken, liep ze brandwonden op. “Dat kwam door de hitte die bij die wrijving ontstaan is. De bovenste huidlaag op mijn benen en rug was volledig losgekomen van de onderste.”

Maar die verwondingen kregen in eerste instantie niet de prioriteit. Haar lichaam had zo veel schade opgelopen dat ze zes weken in slaap werd gehouden. “Ik had ook een slagaderlijke bloeding in mijn lies. Het bleef nog heel lang de vraag of ze mijn benen konden redden.”

Onbewust

Eerst was Anne nog zo verzwakt dat ze eigenlijk niet besefte hoe ze eraan toe was. “Ik was half aanwezig. Toen ik fysiotherapie kreeg, zeiden ze: ‘We weten niet of je weer kunt lopen, we zijn al blij dat we je benen konden redden.’ Ik was me daar totaal niet bewust van. Vervolgens werd overleven en weer kunnen lopen veel belangrijker dan hoe het eruitzag.”

Dat besef kwam pas later. “Bijna onbewust. Ik wist natuurlijk dat ik er nu anders uitzag, maar was tegelijkertijd ook nog met zo veel andere dingen en mijn herstel bezig. Dus trok ik als vanzelf steeds een lange broek aan, want dan waren de littekens onzichtbaar en hoefde niemand het te zien.”

Ook ’s zomers droeg Anne altijd lange broeken en dichte schoenen. Alleen op vakantie én tijdens activiteiten met lotgenoten liet ze ook haar rug en benen zien. “Zo raakte ik er steeds meer aan gewend. Dat heeft er wel voor gezorgd dat ik ook thuis korte broeken en badkleding ben gaan dragen.”

De foto van Anne. De tekst gaat onder de afbeelding verder. 

Lees ook Olga's baby heeft een tumor in haar ruggenmerg: 'Ze is zo dapper en sterk'

Confrontatie

Want dat doet Anne nu ongeveer vijf jaar. “In het begin was ik er altijd heel bewust van dat mensen alles konden zien. Hoe zouden ze erop reageren?” Sommige vrienden en familieleden hadden haar brandwonden nog (bijna) nooit gezien. “Van tevoren stuurde ik dan een berichtje van: ‘hé, weet dat ik straks in een jurkje kom.’ Dat was vooral om kinderen en nieuwe mensen voor te bereiden, maar ook om mezelf te beschermen. Nu doe ik dat niet meer. Ik kom gewoon en als je vragen hebt, dan hoor ik het wel.”

De reacties vielen uiteindelijk alles mee. “Natuurlijk zijn er mensen die staren. Maar soms registreer ik dat niet eens.” Een tijd geleden ging ze met haar vriend zwemmen. “Toen zei hij: ‘Jeetje, die zat lang te kijken.’ Zelf had ik het niet gezien. Misschien is dat ook wel een stukje zelfbescherming.”

Wel blijft het lastig om elke dag geconfronteerd te worden met haar littekens. “Ik kan er niet voor weglopen. Als ik ’s ochtends opsta, word ik altijd aan het ongeluk en de impact die het gehad heeft herinnerd. Ik heb daarbij nog altijd last van mijn linkervoet, of het litteken dat trekt. Dat draagt niet altijd bij aan je positieve instelling. En dat gevoel mag er ook zijn.”

Trots

Gefotografeerd worden vindt Anne nog moeilijk. “Je littekens op de foto zien, is toch heel anders dan in de spiegel.” Maar toen dit fotoproject op haar werk voorbijkwam – ze werkt zelf bij de Brandwonden Stichting – was ze meteen enthousiast. “Ik zei tegen een collega: ‘Is het heel gek dat ik mee wil doen?’ Maar ze zei: ‘Als je het aandurft, moet je dat gewoon doen.'”

Anne is trots op het eindresultaat. “Ik sta er bijna koninklijk op, het straalt heel veel kracht uit. Je ziet de littekens op mijn benen, maar het is niet het enige waar je naar kijkt.” Ook in het dagelijks leven gaat ze nu sneller van top tot teen op de foto. “Ik hoop vooral dat ik mensen met littekens op deze manier een gezicht kan geven. We zijn er, en we mogen gezien worden.”

Lees ook Brandwondendag: 10 x verhaal en beeld van dappere mensen met littekens