Herseninfarct

“Frank en ik zijn in 1999 getrouwd. Drie maanden later kreeg hij zijn eerste herseninfarct. Hij moest de meest basale dingen, zoals tandenpoetsen en haren kammen, opnieuw leren. Samen lukte dat. Daarna heeft hij nog een aantal tikken gehad. Bij elk infarct herstelde hij minder dan de keer ervoor.

Inmiddels is het net of iemand de hele dag op de repeteerknop drukt. Hij herhaalt alles. De krant leest hij helemaal voor, het liefst drie of vier keer achter elkaar. Aan het begin kun je 24 uur per dag begripvol zijn, dan twintig, en op het laatst schiet je in de ergernis.”

Vasculaire dementie

“Ik moet hem constant in de gaten houden. Franks hersenen registreren bijvoorbeeld geen koorts, waardoor hij ooit een delier opliep. Hij voelt ook niet of hij heeft gegeten. Als ik niet oplet neemt hij zo zes boterhammen. En hij kan oneindig snoepen, maar vergeet dat direct weer. Als ik hem wijs op de snoepwikkels weigert hij te geloven dat hij dat allemaal heeft opgegeten.

Ik heb kanker. Het is ongeneeslijk. Wat het extra pijnlijk maakt is dat Frank dat niet begrijpt en ook geen medeleven kan tonen. Een verzorgingshuis wilde ik eigenlijk nog niet. Het voelde als scheiden. Vanwege mijn ziekte en vooral in zijn belang, hebben we die knoop nu toch doorgehakt. Maar als je trouwt beloof je voor elkaar te zorgen. Het liefst had ik dat veel langer voor hem gedaan.”

Deze reportage verscheen oorspronkelijk in LINDA.207. We delen het verhaal opnieuw rondom de campagne ‘Wat alz… het jouw ouder/partner/kind is’ van Alzheimer Nederland. Daarmee vraagt de organisatie aandacht voor meer dementie onderzoek. Urgent, want op dit moment is er nog geen enkel perspectief op genezing. Help dementie stoppen, steun Alzheimer Nederland.

Maaike is boos op zorgpersoneel: 'Mam heeft Alzheimer, maar behandel haar niet als kleuter'Lees ook