Ik beleef deze tweede zwangerschapsperiode zo anders dan de eerste! Toen was ik onzeker. Ik had twijfels of het vaderschap überhaupt iets voor me was, en was bang voor de verantwoordelijkheid. Ik dacht dat ik mijn vrije leventje kwijt zou raken. Maar waar ik me toentertijd niet van bewust was, is dat ik ook niet helemaal mezelf was.

Pas de afgelopen twee jaar ben ik in een proces terechtgekomen waarin ik aan de hand van een coach heel wat ‘oud zeer’ aan het verwerken ben. Oud zeer dat me heeft gevormd. En hoe verder ik kom in dat proces, hoe ‘lichter’ ik me voel en hoe meer ik mezelf terugvind. Terwijl ik dus nooit wist dat ik mezelf kwijt was! Wonderlijk, toch?

Als ik dan nu die dikke (Annie) zie rondlopen thuis, maakt mijn hart voor mijn gevoel vaak letterlijk een sprongetje. Weg is de onzekerheid en weg zijn de twijfels. Het vaderschap past me als een jas, en mijn grootste levensdoel is het grootbrengen van onze kids! Nu ga ik dat hele traject in als een nieuwe versie van mezelf. Zoals jij dat toen kennelijk ook hebt beleefd.

En wat komt het dichtbij nu! Ruim driekwart van de zwangerschap zit er al op. Omdat zo’n zwangerschap negen maanden duurt, verkeer je qua deadline-gevoel de hele tijd in een relax-modus. Maar opeens gloort aan de horizon de finishlijn en komt het besef dat de babykamer eigenlijk nog from scratch moet worden aangepakt. Nou valt er veel te recyclen, hoor. Hoe mooi is het dat ‘nummer twee’ in Kiki’s wiegje en bedje komt te slapen.

Kiki is overigens geswitcht qua voorkeur. Ze heeft de hele tijd gezegd dat ze liever een zusje wil, maar sinds deze week gaat haar voorkeur uit naar een broertje. En dan wil ze graag dat hij Assepoester heet. Daar moeten we ons nog even over buigen.

Nu die finish van half december dus in zicht is, vraag ik me af wie van de twee eerder over de streep komt, baby Lantinga of baby Keizer. Het zal erom spannen. Baby Lantinga’s uitgerekende datum valt weliswaar eerder, maar haar of zijn ouders durven zonder probleem om 16.00 uur langs te komen als ze om 13.00 uur hebben afgesproken. Dus met dat gegeven in gedachten… Wat denk jij, Sander?

Liefs, Simon

Lieve Simon,

De appel valt niet ver van de boom. Dat blijkt wel weer uit de naamgeving vanuit Kiki voor jullie baby: Assepoester. Hoe mooi is het wel niet dat, met de niet-aflatende schoonmaakwoede van Annemarie in ons achterhoofd, Kiki uitgerekend kiest voor een naam waar zo ongeveer ‘poetser’ inzit. Jongen of meisje, in ieder geval gaat jullie lieve baby proper en hygiënisch door het leven.

En om maar meteen je laatste vraag te beantwoorden: onze baby komt eerder! Als is het alleen maar omdat de buik van Tessel zo ongeveer op haar knieën hangt. En bij nummer vier gaat het allemaal nog sneller en soepeler… denk ik. Maar natuurlijk snap ik wat je bedoelt te zeggen, want inderdaad;  tijdmanagement is niet helemaal mijn sterkste punt. Daar heeft een baby in de allereerste fase van zijn of haar leven gelukkig geen boodschap aan. Te laat komen leren we hem of haar wel na een week of vijf. Daartoe zijn we genoodzaakt, want anders krijg je de gekke situatie dat onze nieuwe spruit in de nabije toekomst doodleuk op tijd een Volendamse drempel overstapt terwijl de rest van de familie nog onder de douche staat.

Baby dus op tijd, maar hopelijk de vader ook. En dat is een zeer serieus verlangen, want op tijd komen lukt mij gewoon niet. Zo ben ik al wel eens te laat gekomen op een eerste werkdag, een sollicitatiegesprek, een bruiloft en zelfs een uitvaart (dan moet je aardig wat uitleggen achteraf, want zelfs de dode was op tijd).

Maar sinds Klaas heb ik de dubieuze eer om te zeggen dat ik ook te laat was bij een bevalling. Dat zat namelijk zo: Tessel was bijna twee weken overtijd  (ik ben niet de enige die altijd te laat is), dus de bevalling werd opgewekt in het ziekenhuis. En afhankelijk van het aantal centimeter ontsluiting werd bepaald of ik die nacht bij haar mocht blijven in het ziekenhuis. Aangezien het aantal centimeter tegenviel, besloten ze het die nacht even te laten voor wat het was. Dus daardoor moest ik naar huis, tegen mijn zin in natuurlijk. Na innig afscheid genomen te hebben van Tessel, zei ze bij het verlaten van de zaal: “Lekker slapen en doe morgen rustig aan.”

Tja, dus dat ‘rustig aan’ nam ik iets te letterlijk. Want ondanks dat Tessel al vroeg belde in de ochtend met de mededeling dat de bevalling was begonnen en mij dus vroeg te komen, deed ik het ‘rustig aan’, want zo was mij gezegd. Dus ik heb koffie gedronken, de krant gelezen, lekker uitgebreid gedoucht en ben op mijn gemak naar de auto gelopen om daar vervolgens te concluderen dat ik de verkeerde sleutels mee had. Kortom: het was chaos in mijn hoofd, maar gelukkig kon ik rustig aan doen.

Toen ik zeven kwartier na het bewuste belletje de bevalkamer binnenkwam, was de bevalling al vergevorderd en bleken de persweeën al aan de gang. Sterker nog, Klaas was er al bijna en had al reeds rijexamen en stemrecht. Ik had het iets onderschat allemaal. Maar goed, daarna heb ik meerdere pogingen gehad om het goed te maken. Bij Molly ben ik geen minuut de kamer uitgelopen, te bang om iets te missen. En Cato is in alle serene rust thuis geboren in bad… terwijl ik de voorraadkast aan het schoonmaken was. Dat moet ook gebeuren. Flink afzien was het.

Trouwens, zo’n bevalling is ook voor een vrouw geen pretje hoor. Maar terugkijkend op deze drie bevallingen, heeft onze voorkeur bij deze nummer vier wederom een thuisbevalling. Al is het alleen maar voor Tess dat ik haar dan niet te veel in de weg zit. Weten jullie al wat je gaat doen qua werpen? Uit of thuis?

Liefs, Sander

(Aanstaande) vader Simon Keizer schrijft Sander Lantinga: 'Als ik die dikke (Annie) zie rondlopen thuis, maakt mijn hart een sprongetje'Lees ook