Je doet dat een beetje om en om. Bij de eerste hield je je rustig, bij de tweede brak je je enkel, bij de derde leek je daarvan te hebben geleerd, maar nu, bij de vierde, heb je je hand gebroken. Dat is sowieso al k*t, maar jij als doe-het-zelver had, neem ik aan, wel nog wel wat klusjes af te ronden voor de komst van de nieuwste spruit? Of zit ik mis?

Dan toch even terugkomend op jouw vorige column: wat een leuke en vooral originele naamsuggesties draag je aan, zeg! Sander of Sandra. Toch leg ik ze even in de lade met daarop de sticker ‘plan B’.

Het had overigens weinig gescheeld of ikzelf had Sander geheten. Dat was mijn moeders voorkeur, maar mijn beide opa’s heetten Sijmen. In het kader van ‘vernoemen’ was het daarom wel handig dat ik Simon zou gaan heten. En dat terwijl mijn moeder Simon de minst mooie naam vond. Aan ‘vernoemen’ doen wij daarom ook niet. Wij willen onze kinderen simpelweg een mooie naam geven. No strings attached.

Ik kan me herinneren dat jij, Tessel, Annie en ik het hier al eens over hebben gehad tijdens Tessels eerste zwangerschap. ‘Kinderen krijgen’ was voor ons nog een ver-van-ons-bed-show, maar we gingen mee in het fantaseren erover.

Ik vertelde dat het natuurlijk een schitterend eerbetoon zou zijn als ik mijn overleden vader ooit zou kunnen vernoemen. Maar mijn vaders naam was Klaas. Ik stak niet onder stoelen of banken dat ik dat een spuuglelijke naam vond. Dus eerbetoon of niet, ‘Klaas’ zou het nooit worden. Daarom was het wel even een ‘momentje’ toen jullie wat maandjes later vertelden dat jullie de blije ouders waren geworden van een geweldig knap ventje, genaamd: Klaas.

Gelukkig kon ik uitleggen waaróm ik Klaas niet mooi vond. In Volendam wordt gesproken in het Volendams dialect. ‘Klaas’ klinkt daardoor als ‘Kloas’. Of ‘Klos’, maar dan de ‘o’-klank verlengd. Dat maakt de naam nogal ‘niet mooi’, vind ik. Maar mijn uitleg maakte de situatie niet minder gênant.

Het hele namenspel herhaalde zich toen jullie in verwachting waren van de tweede. Ik vind het prachtig als de naam in z’n geheel, dus voor- en achternaam, lekker bekt. Als meisjesnaam kon er wat mij betreft voor jullie geen twijfel zijn: Yolanthe Lantinga. Ik kan hier eerlijk bekennen dat ik ietwat teleurgesteld was toen jullie voor ‘Molly’ waren gegaan. Maar Molly bleek gelukkig een échte Molly te zijn.

Toen Annie zwanger was bleek Tessel verrassend goed te zijn in het namenspel. “Als het een meisje wordt, noemen jullie haar Kiki”, zei ze vastberaden. Ik begon het spel steeds minder leuk te vinden.

Dit keer weten we het gewoon echt nog niet. We hebben voor zowel een jongetje als een meisje een shortlist, maar dé naam zit er gewoonweg nog niet tussen. Geruststellend is de gedachte dat – mocht dat zo blijven – we altijd nog een uitweg hebben. Dan wordt het gewoon een Baby Zonder Naam, oftewel: BZN.

Liefs, Simon

Lieve Simon,

BZN, Baby Zonder Naam. Mogen we die vooralsnog van je lenen? We komen er wat betreft naam helemaal niet uit. We hebben de vorige drie keer redelijk soepele en snelle beslissingen gemaakt over de naam. Bij de naam ‘Catootje’ was er nog een lichte twijfel aan de kant van Tess, maar die heb ik vakkundig weten te tackelen door tijdens haar twijfelproces stripbeeldjes van de ‘Catootje’ van Jan, Jans & de Kinderen in huis te plaatsen.

Dat had natuurlijk geen enkele toegevoegde waarde gehad als we haar dan ook niet die naam zouden geven. En vanaf moment één bleek: onze Catootje is een echt Catootje. Overigens heeft Tessel niet door dat er tegenwoordig in ons huis steeds meer beeldjes komen te staan van Kermit de Kikker, dus haar wacht nog een aardige verrassing…

Maar nu… We hebben niet eens een top drie waar we het over eens zijn. Het is eerder een top tien met een constante wisseling van populariteit. En ook elk gesprek nieuwe binnenkomers. We hebben besloten het even te parkeren en vertrouwen erop dat dé naam vanzelf gaat komen. Waarbij we misschien zelfs wel voor de mogelijkheid gaan om onze baby eerst ‘te zien’ voordat we een beslissing nemen.

En toch is het ook wonderlijk dat met name Tessel er niet in slaagt om met een babynaam te komen. Bij anderen lukt het haar meteen, zoals bij jullie in het geval van Kiki, maar bij ons? Ho maar. Sterker nog, Tessel heeft de naam van de dochter van haar zus op een nacht gedroomd. Zomaar plotsklaps. En de naam bleek inderdaad te kloppen, wat voor een hartverzakking zorgde bij haar zus. En een echtelijke twist, want beide aanstaande ouders verweten elkaar dat ze hun mond voorbij hadden gepraat.

Dat het geen toeval was, bleek twee jaar later toen ze weer op een nacht de naam van de ongeboren zoon van haar andere zus droomde. Ook toen was het weer juist. Dus Tessel blijkt een soort van voorspellende gave te hebben, alhoewel het niet in het casino werkt. Maar als het op onze eigen naam aankomt, blijkt ze ineens een writer’s block te hebben.

En mijn hand. Dat klopt, die is gebroken. Deze column schrijf ik met één vinger aan mijn linkerhand, dups er kunnen hr en der wat foutjes insytaan. De kinderkamer heb ik afgelopen weekend afgemaakt met één hand. Want ondanks dat mijn hand in het gips zit, krijg ik geen genade van Tess.

De nesteldrang, of eerder tijdsdruk, dient zich aan en die kinderkamer moet af. En dat is gelukt! Althans de muren. Er komt nog een kast, tapijt, behang en schilderwerk. Daarna de inrichting. En de kleren wassen. En de kinderwagen kan ook wel een opknapbeurt gebruiken. O ja, ook nog het autostoeltje, de box, de mobile, elektra in de kinderkamer, de wieg moet nog in elkaar, gordijntjes… Kortom, we zijn bijna klaar.

En dat terwijl de mobiliteit ook afneemt. Niet alleen bij mij door de hand, maar ook door de omvang van de buik van Tess, maar goed, mij hoor je er niet over!

En jij Siem, hoeveel heb jij al geklust in de kinderkamer? En loopt het bij jullie een beetje op rolletjes? Weet dat je altijd een beroep mag doen op mijn gezonde linkerhand, net als vroeger in de voetbalkleedkamer.

Liefs, Sander

(Aanstaande) vader Simon Keizer schrijft Sander Lantinga: 'Het had overigens weinig gescheeld of ikzelf had Sander geheten'Lees ook