Nienke ’s Gravemade is naast schrijver een fervent twitteraar. Ze schrijft voor LINDA., op geheel eigen wijze, over onderwerpen waar ze zich in het dagelijks leven over opwindt.
Afgelopen week gebeurde wat al jaren aan de gang is, maar nu voor het eerst voor het oog van een camera. Een groep vluchtelingen die op het Griekse eiland Lesbos was aangekomen, werd met een busje naar een schip gebracht en midden op zee tussen Griekenland en Turkije op een opblaasbaar vlot gezet. Het vlot kreeg een zetje richting de Turkse kust. Op dat vlot zat een moeder met haar zes maanden oude baby.
Ik kijk naar de korrelige beelden van het schip en het vlot en de wetenschap dat daar een baby op zit. Dan kijk ik naast me. Naar de grote, bruine ogen die als kralen in haar zachte gezicht liggen. Zij was ook zes maanden toen ze bij ons kwam, met haar asblonde haar en haar vurige karakter. Ik kus vaak het zachtste stukje op haar hoofd en fluister dan dat ik ontelbaar veel van haar hou. Een liefde zo overweldigend, het beneemt me soms gewoonweg de adem.
Ricky is vernoemd naar het versoberde vluchtelingenkamp RIC op Lesbos waar ze is geboren. RIC werd in noodvaart opgetuigd nadat het eerste kamp op het eiland, Moria, tweeëneenhalf jaar geleden door een verschrikkelijke brand grotendeels werd verwoest. Ze scharrelde daar al een tijdje verloren rond, een magere spring-in-het-veld. Politie bracht haar naar mijn beste vriendin, die op Lesbos werkzaam is. Haar stichting ontfermt zich al sinds het begin van de grote crisis op Lesbos over jonge moeders en hun kleintjes op de vlucht. Het was niet de eerste straathond waar ze in Noord-Europa onderdak voor vond en zal zeker niet de laatste zijn.
Binnen een maand was Ricky bij ons in Brussel. Honderd piek voor het vliegtuig en een paar vaccinaties. Dat was dat. Ik had nooit veel met honden, maar ben veranderd in een professionele dog mom. Ik zit de hele dag gelukzalig onder de modderpoten. Haar ongecontroleerde enthousiasme als ik na vijf minuten boodschappen doen of drie dagen in het buitenland weer thuiskom, zou ik nooit meer kunnen missen. De gedachte dat zij er ooit niet meer zal zijn, beneemt me soms gewoonweg de adem.
Het is fantastisch dat we dieren kunnen redden uit benarde situaties, dat ik een kwispelende weeshond in een vliegtuig kon stoppen en iedere dag door een prachtig aangeharkt park kan laten sjezen en veel te veel speelgoed voor haar mag kopen. Ze is een heel, heel gelukkige hond. Ik kijk naar haar en denk aan het gemak waarmee we haar in ons gezin konden opnemen. Dan weer aan de moeder en haar zes maanden oude baby op het opblaasbare vlot. En aan de baby die begin dit jaar verdronk in de armen van zijn moeder voor de kust van Lesbos, omdat hun boot werd tegengehouden aan de kust en kapseisde.
Ik denk aan de duizenden alleen reizende kinderen die sinds 2015 aankwamen op zoek naar veiligheid, maar die niet vonden. Hoe velen van hen al jaren zwerven door Europa, zoals Liyed en Mohammed uit de aangrijpende documentaire ‘Verloren Jongens’ van Tom Kleijn/KRO-NCRV uit 2021 (nog te zien op NPO Start.) Iedere vluchteling heeft recht op een procedure zodra één teen Europees grondgebied raakt, maar we laten ze liever wegdobberen van onze verantwoordelijkheid. Dat we zo diep zijn gezonken, beneemt me soms gewoonweg de adem.
Premium | 'Ik zag de strijd van een man die niet meer in staat was z’n lichaam aan te sturen'
