Je moet er iets mee

Als iemand overlijdt, of dit nou plotseling is of niet, kom je daarna op een punt dat je ‘iets moet’ met zijn of haar spullen. Van kleding die al weken, maanden, jaren in de kast hangt, tot persoonlijke eigendommen zoals foto’s. Noem het maar op.

‘Je gaat toch niet zijn spullen wegdoen?’

Mensen die mij goed kennen, weten dat ik behoorlijk praktisch en pragmatisch ben. Tel daarbij op dat wij met zijn drietjes op 50 vierkante meter woonden, en ik zag al heel snel een uitgelezen kans om eens stevig op te ruimen. En toen kwamen de reacties. “Je gaat toch niet zijn spullen wegdoen? Je kan ook alles in een opslag bewaren? Wat als je zoon nou toch behoefte heeft aan een agenda, hemd, broek, usb-stick of iets anders van zijn overleden vader?”

Á la Marie Kondo

Maar ja, 50 m2  is al niet veel en mijn huis stond al vol met zooi. Ik vond het tijd worden om de heleboel een even flink á la Marie Kondo onder handen te nemen. Marie was mij overigens toen nog volledig onbekend, maar ik durf te beweren dat zij het misschien wel van mij afgekeken heeft.

Opruimwoede

In mijn opruimwoede ben ik begonnen met zijn kleding. Van elk item mocht ik er eentje bewaren. Je hebt namelijk de neiging om bij alles een verhaal te bedenken. ‘Oh en dat was die avond dat we online gewinkeld hebben bij de ‘Hennes’. Diepe snik. Elk kledingstuk heeft een herinnering. Of die nou belangrijk voor je is of niet. Persoonlijk kan ik me nog wel meer online-shoppingactiviteiten voor de geest halen, maar of dit recht doet aan de persoon Stefan, betwijfel ik ten zeerste.

De waarde van herinneringen

Het gaat erom hoeveel waarde jij geeft aan die bepaalde herinnering. En online shoppen legt het dan in dit geval af tegen bijvoorbeeld een finish van de Rotterdam marathon op zijn gele Puma-sneakers. Ga voor de sneakers en laat de 12 dezelfde shirts in een andere kleur achterwege.

‘Levendemensen-doos’

De spullen die door mijn strenge selectie eisen heen kwamen heb ik verzameld in een doos. Liefkozend tot de ‘levendemensen-doos’ omgedoopt. Er bestaat inderdaad ook een ‘dodemensen-doos’, hierin bewaar ik alles wat met de dood van Stefan te maken heeft. Tot mijn zoon oud genoeg is om te besluiten wat hij hier wel of niet mee wil.

Geen rondslingerende hardloopmedailles meer

Een heel leven in één doos. En dat is precies genoeg voor ons: spullen die ik belangrijk genoeg vond om te bewaren voor mij of voor mijn zoon. De rest heb ik weggegeven of weggedaan. Geen opslag, geen aparte kast en geen rondslingerende hardloopmedailles meer.

Onbetaalbaar

Zo af en toe pakken we deze doos erbij en graven we naar knutseltjes, foto’s, diezelfde medailles en andersoortige dingen die bij leven geen of weinig waarde leken te hebben voor ons maar nu voor ons onbetaalbaar zijn. De gele Puma’s hebben wel een aparte plek op zolder, want zelfs na 5 jaar kan je de inspanning van de Rotterdam marathon nog ruiken.

Weduweregel 8:

Gij zult nooit zijn spullen weggooien: Behalve die stinkschoenen die je eerder zo vervloekte en nu van onschatbare waarde zijn geworden.

Janke Verhagen verloor haar man in 2014 bij een ‘vergismoord’. Haar online magazine ‘Het is om te Janke’ gaat, zoals ze zelf zegt, over doorleven na een klote-ervaring. Eerlijk, recht door zee en vaak met een knipoog.

Lees ook de andere ‘weduweregels’ in deze reeks:

1. Weduwe Janke (35): ‘Ze vroegen: ‘Ben je eigenlijk wel verdrietig?’

2. Weduwe Janke over rouw: ‘Vlees verwerk je, verdriet integreer je’

3. Weduwe Janke leefde op sigaretten en koffie: ‘Mijn keel voelde als schuurpapier’

4. Weduwe Janke verlangt naar stilte maar wordt gedwongen te praten

5. Weduwe Janke bleef lachen: ‘Omring jezelf met mensen met humor’

6. Janke heeft ‘maar’ één foto van haar overleden vriend in huis en daar vinden mensen wat van

7. Janke bezocht Stefans graf alleen voor anderen: ‘Toen ik me dat realiseerde, stopte ik acuut’