Ineens besef ik dat ik nooit meer een voetbalvrouw zal worden. Mannen van mijn leeftijd zijn namelijk geen profvoetballers meer, en ik doe niet meer aan verkering met mannen onder de veertig.
Waar ik ‘vroeger’ stoere kerels op het EK zag voetballen, op wie ik stuk voor stuk heimelijk verliefd was, zie ik nu stoere jongetjes – potentiële schoonzonen. Het drukt me met mijn neus even keihard op de feiten hoe snel de tijd vliegt.
Ooit was ik een voetbalvrouw. Al voelt het voor mij nog als gisteren dat ik een relatie kreeg met de knappe – en slimme – voetballer. Ik was 32 toen ik hem voor het eerst zag in de fysiotherapiepraktijk, zittend op de abductor machine, met zijn benen gespreid. Vanaf ons eerste (oog)contact was het mijn doel om hem te scoren. En dat lukte.
Acht jaar lang hadden we verkering. Als ik iemand vertel dat ik ooit een voetbalvrouw was, kijken ze me vol ongeloof aan. Jij, een voetbalvrouw? Nou ja, een parttime voetbalvrouw dan. We hadden een latrelatie; ik pendelde heen en weer tussen Amsterdam en Manchester, waar mijn voetballer woonde. Als semi-voetbalvrouw leefde ik voortdurend in spanning.
Elke wedstrijd was bepalend voor zijn toekomst, en we wisten nooit wanneer een transfer zich zou aandienen. De angst dat hij naar een ver land zou verhuizen hing altijd als een donkere wolk boven onze relatie, vooral omdat ik met mijn dochter aan Nederland gebonden was. Toch hielden we het acht jaar vol, ironisch genoeg strandde onze relatie op het moment dat hij eindelijk naar Nederland verhuisde.
Nog vóór mijn voetbalvrouwtijd, als twintiger, was ik dé ideale voetbalsupportervriendin. Althans, zo deed ik me voor. Mijn vriendjes waren altijd fanatieke voetbalkijkers. Tijdens belangrijke voetbaltoernooien, zoals het EK of WK, wist ik dat ik als vriendin even naar de achtergrond verdween. Ik maakte er dan zelf een sport van om te bewijzen dat ik leuk genoeg was om mee te mogen kijken naar de wedstrijden, of op z’n minst een beetje aandacht te krijgen tijdens de voetbalgekte.
De toernooien boden uitgelezen kansen om als vriendin punten te scoren: wilde mijn vriendje met ‘de boys’ in de kroeg voetbal kijken, dan trok ik me zonder morren terug en hield ik het bed warm voor het geval hij tegen de ochtend terugkwam. Keken we samen, dan deed ik graag dienst als bijzettafeltje waarop hij zijn biertje kon zetten. Hielden we open huis voor vrienden, dan nam ik de rol aan van sexy serveerster en zorgde ik ervoor dat de mannen voorzien werden van koude biertjes en warme hapjes.
Daarnaast wilde ik ook de stoere vriendin zijn, dus ik kende het riedeltje van de buitenspelregel feilloos uit mijn hoofd, zodat ik het, quasinonchalant, kon laten vallen. En dit alles met een glimlach die net iets te strak stond, vooral als de wedstrijd in de verlenging ging.
Maar nu ik besef dat de kans om ooit nog een échte voetbalvrouw te worden voorbij is, merk ik ook dat ik als volwassen vrouw vrijuit kan genieten van de voetbalwedstrijden. Ik hoef mezelf niet langer te bewijzen, me druk te maken over mijn positie als bijzettafeltje of het perfecte voetbalvriendinnetje. Nu schreeuw ik gewoon luidkeels mee in de kroeg, terwijl ik de man naast me vraag even mijn biertje vast te houden, wanneer ik mijn lippen wil glossen.
'Mijn huisarts vroeg: 'Tatum, ben je er zeker van dat je niet zwanger bent?''
