Zanger Simon Keizer (35) is sinds kort columnist voor LINDA.nl. Hij is getrouwd met Annemarie, vader van dochter Kiki (2) en schrijft maandelijks over werkelijk alles wat hij meemaakt in zijn leven.
In de lente van 2012 kwam ik erachter dat ik hooikoorts had. Achteraf gezien had ik het waarschijnlijk al een tijdje onder de leden, maar ik beschouwde – naïef als ik was – de vele niesbuien, die ik steevast hartje zomer had, altijd als een fikse verkoudheid.
Het lastige met hooikoorts is dat er tientallen verschillende pollen en grassen zijn waar je eventueel allergisch voor bent. Dat maakt de zoektocht naar een oplossing nogal moeilijk. Om het leven tijdens het hooikoortsseizoen wat draaglijker te maken, heb ik tal van remedies geprobeerd: van de diverse neussprays tot tabletjes, tot zelfs drie jaar lang dagelijks het innemen van een ‘nep-polletje’ met de bedoeling je immuun te maken. Niets lukte.
Dus toen het niezen afgelopen lente weer in volle hevigheid was losgebarsten en mijn schoonmoeder mij een behandeling via bioresonantie aanraadde, besloot ik dat, ten einde raad, maar te doen. Deze behandeling maakt gebruik van de energetische trillingen van de patiënt zelf, die in en om het lichaam aanwezig zijn. Voor een leek zoals ik een nogal vaag verhaal. Iets wat de behandelend deskundige ook ruiterlijk toegaf.
Terwijl ik de boel maar gewoon onderging voerden mijn gedachten me terug naar die keer dat Anne en ik met onze – toen nog onder de levenden zijnde – cavia in onze maag zaten. Anne was via een even zo vage kleurentherapie erachter gekomen dat er een schimmel in haar lichaam huishield. Een schimmel die ze hoogstwaarschijnlijk had opgelopen via onze cavia Gijs, aldus de kleurentherapeut aldaar. Aan ons twee opties: afscheid nemen van Gijs, of Gijs ook laten behandelen middels kleurentherapie. Het moge duidelijk zijn dat ik voor de eerste optie koos.
Dús zat ik een week later met Gijs op schoot in één of andere behandelkamer te luisteren naar de deskundige die uitlegde hoe Gijs zou worden behandeld. Zelden heb ik méér getwijfeld aan mijn mannelijkheid. De bedoeling was om Gijs een half uur lang zo stil mogelijk te laten zitten onder een soort latex dekentje met daaraan wat sensoren gekoppeld. Ga daar maar eens aanstaan; een HALF UUR een cavia laten stilzitten. Ik wist even niet wat ik knapper vond. Het feit dat Anne me had overgehaald me hiermee in te laten, of de deskundige die me dit met een stalen gezicht vertelde. Het mag geen verrassing heten dat Gijs’ kleurentherapie bij deze ene behandeling bleef (ondanks aandringen van de deskundige om zéker nog twee keer terug te komen).
Maar terug naar de bioresonantie. Ik werd uit mijn gedachten wakker geschud doordat de therapeut me vertelde dat de behandeling erop zat. Hij bood aan om me nog op afstand via sms te behandelen. Terwijl ik druk bezig was dat een plekje te geven, vroeg hij bij het verlaten van de ruimte of ik nog even mijn neus wilde snuiten zodat hij de volgende dag mijn snot kon onderwerpen aan wat tests. Ik keek naar het aangereikte stuk wc-papier. Pakte het aan, snoot mijn neus en gaf het terug.
Ik heb nog steeds hooikoorts.
De volgende aflevering van Simon Keizer verschijnt 5 mei om 6.00 uur op LINDA.nl. Wil je de columns van Simon nog makkelijker volgen, schrijf je dan in voor onze nieuwsbrief. De volgende aflevering verschijnt vanzelf in je mailbox.
