Door mijn rol als commentator bij het Eurovisie Songfestival was ik acht dagen van huis om in een coronaproof bubbel te zitten. Dat betekende intern en dus ook acht dagen hard werken.

Maar misschien nog wel belangrijker, dat betekende ook acht dagen zonder mijn vrouw en drie kinderen. En ik zal eerlijk met je zijn: ik dacht dat ik dat misschien toch best wel lekker zou kunnen gaan vinden.

Want acht dagen zonder vrouw en kinderen betekende ook acht dagen niet:

• In de ochtend vroeg wakker worden van een dochter die non-stop Laat het Los van Frozen zingt
• Of wakker worden van de andere dochter die op repeat “Ik ben wakker! Papa kan je komen?” roept
• Een dochter die je ’s nachts wakker huilt omdat haar pleister heeft losgelaten
• Door een willekeurige kamer lopen en op een legosteentje stappen en je afvragen of je naar de dokter moet omdat het gevoelsmatig nooit meer goed komt
• Door de tuin lopen zonder op een knikker te stappen en je wederom af te vragen of je naar de dokter moet omdat het gevoelsmatig nooit meer goed komt
• Je schoenen aantrekken zonder dat daar een opwindkikker of korstje brood in zit
• Een boterham met worst smeren, dat voor een kind neerzetten en na omdraaien en weer terugdraaien moeten concluderen dat alleen de worst op is maar de boterham onaangeroerd
• Zien dat het schone beddengoed uit de kast is verdwenen en het vervolgens terugvinden als tent, inclusief appelstroopvlekken
• Tijdens het avondeten geen tijd hebben voor je eigen bord, omdat je te druk bent met eten in monden van kinderen stoppen en stukken eten en bestek ontwijken waar de jongste zonder aanleiding halverwege het eten mee start
• Broodtrommels maken voor de schoolgaande kinderen
• Ongevraagde abonnementen op game-apps voor vijf euro per week
• Stifttekeningen op de muur
• Stifttekeningen op de tafel
• Stifttekeningen op de koelkast
• Urine in de wc, niet in de wc-pot
• Een wasje draaien en na een halve dag concluderen dat er niet valt op te wassen tegen het tempo waarop mijn kinderen vies worden

Kortom: dat dacht ik. Want natuurlijk, na tweeënhalve dag miste ik ze meer dan ooit en al het kattenkwaad en liefdevolle streken. Ik miste zelfs de stukken bloemkool in de bestekla. Dus na acht dagen kon ik niet wachten om ze weer te zien. Of het genoegen wederzijds was, vraag ik me af, getuige het feit dat mijn jongste zei: “Papa! Ben je nu alweer terug?”

Lees ook
‘Zou u een volumeknop op speelgoed met geluid fabriceren’