Ooit interviewde ik, voor een artikel in een magazine, een paragnost. Hij voorspelde een liefde die, uiterlijk dit jaar, zou verschijnen. ‘Het is een oorlogsjournalist. Hij heeft weinig haar op z’n hoofd. U zult elkaar vinden in een gepassioneerde relatie.’

De voorspelling kwam, uiteraard, niet uit. Op de redactie kreeg ik deze week de keuze: óf schrijven over daten als 40-plusser óf op de spirituele toer gaan. Aangezien m’n huidige liefdesleven de status ‘het is ingewikkeld’ heeft, kies ik voor de meest veilige optie.

Via collega Anne kom ik in contact met Maria Franken van Rust & Balans. Zij legt Lenormand-kaarten en schijnt goed te zijn. “Ze is niet het stereotype medium of kaartlegger”, zegt Anne in een poging tot geruststellen. Ik denk bij een medium aan een Oosters type, een huis met (paarse) velours-kussens, ranzige kruiden en een patchouli-kaars op tafel. Kralengordijn in de keuken, dat idee.

Maria is allesbehalve dat. Het is een statige persoonlijkheid: ik schat haar een jaar of zestig. Een knappe, beschaafde vrouw die in haar strakke designkeuken in de Hofstad een espresso voor me klaarmaakt. Zonder palmfluit of tempelmuziek op de achtergrond. Zo gemakkelijk is het vertrouwen gewonnen.

Aan tafel pakt ze de kaarten erbij: “Let niet op de tekst, het gaat om de beelden en wat ik daar dan bij zie of voel.” Ik knik. Vergeleken met lugubere tarotkaarten van zwaarden en gehangenen, zijn deze schattig en romantisch.

De eerste vraag gaat over m’n verhuisplannen. Maria legt veel kaarten, het is een deck van ruim dertig stuks. Ik zie het schip, de maan, een man op een paard. “Je bent er duidelijk aan toe, en je kinderen ook. Het gaat je zeker dit jaar lukken. Ik hoor en zie water, dicht bij het nieuwe huis.” Hoppa, in the pocket.

Is er nog een brandende kwestie? Ik twijfel. “Doe maar liefde”. “En wat is de vraag? “Nou, gaat er nog iets interessants gebeuren?” Ze lacht hardop en schudt. Ik trek met de linkerhand (dat is emotie) de kaarten en Maria legt ze uit. “Je bent duidelijk een vrije ziel met een hartenwens. Jij legt een geliefde niet aan een ketting. Maar hij moet jou ook ruimte geven…” Ik knik. Al denk ik dat je dat wellicht aan m’n hoofd kunt zien of in m’n columns kunt lezen.

“De liefde komt sneller dan je denkt. Maar zodra het er is, gaat het aan je knagen. Dat is angst. De man die op je pad komt is intelligent. Het kan zijn dat hij een titel heeft (ze wijst naar de lelie) maar dit kan ook staan voor algemene wijsheid.”

“Met hem ervaar je geluk: er ligt zelfs een dubbele, goede emotie op.” Ik hang, gek genoeg, aan haar lippen. “Je slaat samen een nieuwe weg in. Ik denk dat je aan het eind van dit jaar een relatie hebt, die in het voorjaar officieel is.” Ze kijkt me blij aan, overtuigd van de kaarten en inzichten. Wat een leuk mens.

Maar ja, het zijn kaarten. “Wat liefde betreft, ben ik vrij sceptisch.” Dat is een understatement. Ze heeft geen idee wat ik achter me heb. “Dat weet ik, Maaike. Dat ligt er ook: kijk maar.” Ze wijst de vogels, muizen en wolken aan. “Je bent op je hoede als liefde zich aandient. Je hebt veel hartstocht en geeft dat niet zomaar prijs.”
Hell no.

“En… eh die doodskist?” Ik wijs naar het groepje kaarten rechts. “Dat is in deze legging een mooie kaart. Je kunt een kaart nooit alleen interpreteren. In deze combinatie staat het voor een nieuw begin. Trouw (de Hond), liefde (het Hart) en de doodskist betekenen dat je het oude achter je laat en met vertrouwen de toekomst ziet. De Ruiker ligt er ook bij. Dat is werkelijk de mooiste die er tussenzit.”

“Deze keer gaat het anders dan je gewend bent, het is positief.” Toegegeven, het klinkt een stuk idyllischer dan een man die wekelijks in oorlogsgebied staat. Opeens geeft ze me specifieke, uiterlijke kenmerken van de nieuwe liefde in kwestie. Die houd ik mooi voor mezelf. Je weet maar nooit.

Zal dit die gepassioneerde vent zijn? Ik durf het haar niet te vragen, aangezien Maria de kaarten keurig in het pakje terug heeft geschoven. Als ik vertrek zegt ze, en het klinkt als een mantra: “Eerst het huis, dan de man.”

In de auto belt Anne: “En…? Zei ze nog iets over de liefde?”
“Ja, ik moet vooral lekker aan blijven klooien”, lieg ik glashard. Leer mij de gemiddelde vrouw kennen. Bovendien: eerst zien, dan geloven. “Dus voorlopig geen dating-columns?” vist Anne verder. “Nee, maar ik ga snoeihard swipen. Niet op Tinder, wel op Funda.”

Journalist en auteur Maaike Olde Olthof (45) is gescheiden en heeft twee dochters. Never a dull moment’ in dit atypische huishouden. Deze maand laat ze Lenormand-kaarten leggen, haar aura fotograferen en bezoekt ze iemand die handen leest.