Het kan decadentie of onnozelheid zijn, maar feit is dat onze kat Robbie weigert om water uit zijn bakje te drinken. Hoe vers het ook moge zijn en zelfs tijdens een hittegolf – meneer belieft het niet. Hoe hij dan wel aan zijn dagelijkse vochtinname komt?
Het eerste wat hij doet als ik in de ochtend beneden kom, is op het aanrecht springen en parmantig naast de kraan gaan staan wachten. Dit is zijn manier om te communiceren dat hij dorst heeft. En hij wacht geduldig tot je de kraan voor hem aanzet. Niet te hard, dan loopt hij weg, maar ook niet te zacht, want ook daar doet hij het niet voor. Het luistert nogal nauw. Niet zelden vergeet ik dan dat de tap nog loopt. Die zelf uitzetten behoort niet tot Robbies talenten, wat resulteert in een langlopende waterstraal.
'Zat ik dan, met eten speciaal gemaakt voor de meisjes: meidenavond werd mij-avond'
De andere optie, en het moet gezegd dat dit niet seizoensafhankelijk is, is buitenshuis hydrateren. We wonen aan een slootje en hij heeft er een kunst van gemaakt om, balancerend op de houten beschoeiing, slokjes uit het natuurwater te nemen. In het jaar dat we hier nu wonen hebben we ons al meermaals afgevraagd hoe lang dat goed zou blijven gaan. Het duurde precies één jaar, één maand en 28 dagen voor het mis ging.
Nadat ik hem vanochtend door de tuindeur naar buiten had gelaten, ging ik over tot de orde van de dag en vulde de lunchtrommels van mijn dochters met boterhammen en een fruithapje. Plots klonk er van buiten een gejammer dat ik niet thuis kon brengen. Het waren lange klagerige uithalen die deden vermoeden dat er iets vreselijks aan de hand was.
Het kon geen kind zijn, tenminste niet van mij, want die zaten allebei aan tafel een boterham met pindakaas te eten. Het leek me ook geen tijdstip of weer voor een zwempartij van een van de buurkinderen. Maar omdat je daar ook geen risico mee wil nemen, sprintte ik naar buiten. En daar hing hij. Zijn voorpoten vastgeklauwd aan het hout, de rest van zijn lijf in het water. Nog nooit eerder zag ik hem zo ongelukkig kijken.
Ik tilde hem de kant op, werd als dank in mijn onderarm gekrabd en nam hem mee naar binnen, de trap op richting de badkamer. Hem slechts afdrogen met een handdoek leek me te neigen naar verwaarlozing. En een spoor van slootwater door het hele huis zag ik ook niet zo zitten. Zonder tegenstribbelen – en dat is een unicum, weet ik uit ervaring – liet hij het warme water over zich heemstromen terwijl hij in de hoek van de douche lag.
Nadat hij was gewassen en afgedroogd, keek hij vermoeid en getergd in het rond. Hij nam plaats op zijn vaste plek op de bank en heeft zich zeker nog anderhalf uur liggen wassen met zijn tong. Daarna viel hij in slaap. Toen ik de volgende ochtend beneden kwam, toch zeker zo’n twintig uur later, had hij precies geen centimeter bewogen. Ik denk dat we kunnen stellen dat het de avontuurlijkste dag in zijn verder vrij saaie kattenleven was. Daar heeft hij toch mooi dertien jaar op moeten wachten.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
'Kan me niet voorstellen dat er ook maar één vrouw is die door zo'n foto denkt: dát is mijn toekomstige vent'
