In de meest klassieke variant zelfs al gesmeerd en wel voordat we in de ochtend vertrekken naar “het werk” dan wel “de zaak’. Hoe anders is dat hier in Italië. Hier eet iedereen, en zonder uitzondering, warm tijdens de middag. Stap rond lunchtijd een restaurant binnen en daar zit het vol. Van stratenmakers, uiteraard in werkkledij, tot advocaten; iedereen laat om twaalf uur alles uit zijn handen vallen om, minimaal een uur, te gaan eten. En daar speelt de Italiaanse horeca zeer handig op in, door middel van de prijzen.

Vandaag zaten wij ook in zo’n tentje in een buitenwijk van Milaan. Een typisch lunchrestaurant. Systeemplafond, ongezellig licht en rennende bediening. De opzet is simpel: voor acht euro krijg je een mandje brood, een pasta naar keuze, bijgerecht naar keuze en een espresso na. Doe er nog een euro bij en je kunt de pasta vervangen voor een pizza. Dat is geen geld, zeker gezien het feit dat het eten ronduit zalig is.

Is de lunch dan compleet? Uiteraard niet. Tijdens het middagmaal kún je in dit land simpelweg niet zonder wijn. Voor een handvol euro’s kun je kiezen uit een karafje rood of wit. De huiswijn. Als je wilt kun je ook zelf een flesje kiezen, maar slechts weinigen doen dat.

Links van ons zat vandaag een groep bouwvakkers. De kleren onder het stof, elleboog op tafel en dan druk gebarend en kletsend de pasta naar binnen schuiven. Per twee personen een karafje wijn van een halve liter.

Aan de tafel rechts zaten twee ambulancebroeders, te herkennen aan hun outfit. Voor de deur, hup de ambulance op de stoep, en tijd voor lunch. Ze waren kennelijk van de chique afdeling, want zij hadden zowaar een flesje rood in plaats van een karaf.

Ze waren duidelijk rustiger dan de tafel links, haalden na de pasta hun brood door de overgebleven saus op het bord en vertrokken weer richting ambulance om mensen te redden. Let wel: allebei dus een halve fles wijn in de mik. Het zal je toch gebeuren dat je gereanimeerd moet worden en bij de mond-op-mondbeademing je afvraagt of je Barbera of Brunello proeft. Maar hier is het normaal. De lunch is een moment van samenkomst en van ontspanning. En wijn drinken.

Te midden van dit alles zaten wij UNO te spelen met de kinderen en aten simpel edoch geweldig. Doe je dan als toerist nog je best om een halve komma Italiaans te spreken, dan ben je helemaal een vriend voor het leven.

De rekening was alles bij elkaar nog geen vijf tientjes, inclusief fooi. Na het afrekenen zette de eigenaar een grappa op tafel, van het huis. Dat zat kennelijk ook nog bij de prijs in. Terwijl we naar buiten liepen, stapten vier politieagenten binnen.

Bij ons zouden ze kijken wie er met een wijntje te veel weer achter het stuur ging zitten. Hier namen ze zelf een glaasje en gingen weer verder met hun dienst. Na dit alles wilde ik vooral even uitbuiken en een dutje doen in de zon. La vita è bella.

'K3, een act die ontwikkeld werd om niet alleen kinderen fan te maken, maar ook hun vaders'Lees ook