De wereld zal morgen helaas niet veiliger zijn voor vrouwen, maar dankzij vrouwen als Pelicot is er kans dat het gesprek over seksueel geweld en de positie van slachtoffers stap voor stap verbeteren.

Iedere keer als ik Sigrid Kaag zie, besef ik dat we haar als premier hadden kunnen hebben, maar ze is een vrouw en eigengereid en dat bleek Nederland niet aan te kunnen. De haat en het seksisme waar zij mee weg is gejaagd, zijn beschamend. Nadat ze het ministerie van Financiën gezond achterliet, helpt ze nu de vergeten slachtoffers van Gaza. Terwijl de politiek leiders weigeren het geweld te stoppen, staat zij de slachtoffers bij.

De Palestijnse vrouwen, kinderen en mannen die al ruim een jaar blootgesteld worden aan onbeschrijflijk geweld. Niets maakt zo machteloos als die dagelijkse afschuwelijke beelden en het besef dat onze regering er niets tegen doet. Het is ijzingwekkend hoe iemand dat mensonterende leed kan zien en zijn schouders erover op kan halen of lelijke smoesjes verzinnen om het maar niet te stoppen.

De Palestijnse vrouwen die hun baby’s in hun couveuses verloren, geen enkele hygiënische bescherming hebben en hun kinderen zonder afscheid moeten begraven. De Palestijnse kinderen die blootsvoets ronddwalen op zoek naar iets om te eten en zonder ouders verder moeten. De Palestijnse mannen die al helemaal vergeten zijn en niet genoemd worden in de cijfers alsof hun levens niks waard zijn.

Natuurlijk, de ellende is op veel plekken die we niet mogen vergeten, Soedan, Congo, Jemen, Myanmar –  maar Gaza wordt met haar mensen weggevaagd met steun van onze overheid. Wat een schande.

De vrouwen van Iran die niet opgeven en met gevaar voor eigen leven strijden tegen hun sadistische regime. Ze hebben een kleine winst geboekt recent: een absurd voorstel om vrouwen die geen hoofddoek dragen te veroordelen met celstraffen tot vijftien jaar (!) heeft het voorlopig niet gehaald.

Onze wetenschappers en activisten die opstaan tegen de bezuinigingen, voor het klimaat en tegen onrecht. Ik zie mezelf niet zo snel aan een treinrails geketend, maar dat er mensen zijn die hun eigen veiligheid opofferen voor meer gelijkheid en tegen onrecht, blijft me ontroeren.

Dat zijn mijn mensen van het jaar. De mensen die durven, opstaan, onbevreesd de confrontatie aangaan, en volhouden wanneer de rest van de wereld hen aan hun lot overlaat.

Dit was geen vrolijk jaar, maar gelukkig waren er mensen die niet opgaven. Fijne feestdagen.

'Mensen zijn hun dierbaren en bezittingen kwijt omdat ergens een meneer z'n gekwetste ego niet in toom kon houden'Lees ook