Sinds de noodlottige val van mijn vader in september, ben ik voornamelijk bezig met mantelzorg. We zijn twee maanden verder en er is eindelijk licht aan het einde van de verhuistunnel aan wassen draaien, opruimen, weggooien, pakketten versturen en schoonmaken.
Per december moet het oude appartement van mijn vader leeg. Dat hoef ik niet alleen te doen, mijn broer neemt ook een groot deel op zich. Gelukkig.
Dat ik afgelopen tijd beter in de smiezen kreeg wie vrienden zijn, bleek een onverwacht neveneffect. Als ik ergens even weinig tijd aan besteedde was het aan onderhoud van sociale contacten. Heel lang kwam er weinig ‘terug’ van de liefde die ik in anderen heb gestopt. Niet dat ik standaard met een meetlat of weegschaal in de weer ben, maar als het in-en outputverschil enorm oploopt, kun je er donder op zeggen dat negen van de tien keer mijn energie verspild wordt.
Mantelzorger zijn tijdens je burn-out: 'Maar je bent nodig, dat is toch juist fijn?'
Maar je bent mens en soms plak je verkeerde memo’s op anderen, en zie je pas later welke er wél op horen. Zo blijkt een kennis of collega toch een vriend en een vriendin die je al twintig jaar kent eigenlijk een verre kennis. Ineens waren ze er afgelopen maand: de overburen die spontaan hun aanhangwagen aanboden en wat spullen overnamen, kennis Leonie die wilde helpen met het brengen van meubels naar het tehuis. Dat zij inmiddels meer is dan een kennis bleek toen ze later voor een bakkie langskwam en zag dat het systeem van mijn draaiende keukenkast kapot was. “Oh”, zei ik, dat is al maanden een doorn in het oog. “Ik heb geen idee hoe ik het moet fixen.” Ze keek er goed naar, en zei dat haar man er wel even naar kon kijken. Ik knikte. ”Graag, dat is goed.”
Een week later, onze conversatie was ik allang vergeten, stuurde ze een appje. ‘Robert en ik komen morgen, na het eten, je kast repareren. Komt het uit, ben je dan thuis?’ Dat Leonie er werk van heeft gemaakt raakte me, sterker nog: ik kon wel janken. De drempel om hulp te vragen is hoog, maar bij Leonie hoef ik die niet eens over.
'Als dit zo doorgaat, denk ik niet dat ik het nog een zomer red'
Net als bij vriend Joost, die zoals zovelen in deze levensfase, weinig tijd over heeft. Hij heeft een baan waar hij veel voor reizen moet, een jong gezin én een moordend sportschema. Maar we bellen wekelijks en hij neemt me regelmatig mee uit eten. Vaak trakteert hij, niet omdat ik zielig ben, maar omdat hij slapper in de was zit dan ik en we maatjes zijn. Zoals Joost zegt: “De ‘nu is het mijn beurt’-regel geldt simpelweg niet voor vriendschap. Vrienden komen langs, helpen en steken de handen uit hun mouwen.” Dat is wat ik nu hard nodig heb. De mensen die daarnaar handelen zijn goud waard.
Voor pap doe ik vanzelfsprekend veel, zoals hij dat mijn leven lang voor mij deed. Dus ik haal met liefde van alles voor hem in huis. Deze week is dat lijm, jenever en Westland-slaatjes. Pap zit krap een maand in het verpleeghuis, maar wennen gaat moeilijk. Als familie zijn we blij met de sociale controle en de zorg die hij hier krijgt. Maar helaas haal je de criticus niet uit de man.
Als ik thuiskom van een inspectie door de woningbouwvereniging (van zijn oude appartement), zie ik een mail van mijn vader. Hij heeft officieel geklaagd over het slechte eten in het tehuis bij de afdeling clientbemiddeling. ‘De vrouw vraagt zich af of ik hier wel op de juiste plek zit. Ze adviseert ergens anders te kijken waar de zorg beter op mij afgestemd is.’ Ik lees die laatste zin nogmaals. En nogmaals. Er staan in het tehuis verhuisdozen om uit te pakken, mijn broer moet in papa’s oude huis nog twee kasten verwijderen en dan stuurt hij deze mail?
Het gaat hem vooral om het eten. Alsof het in andere verpleeghuizen wél Michelinsterren-niveau zal zijn. Ja, wellicht in een privékliniek waar je voor tienduizend euro per maand zit. Toevallig belt Joost op dat moment. Ik blaas stoom af. “Lekker laten zitten voor nu, blijf maar eens een week bij hem weg. Bovendien: dit is verwend gedrag. Jij moet nodig eens iets leuks doen. Zullen we samen lunchen dit weekend?” Joost krijgt de beste memo die er is: échte vriend.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
'Ik wil gewoon dat hij z’n broek aantrekt en mijn bed nu verlaat'
