Het bad stond klaar, de kamer was sfeervol verlicht, de baby mocht komen. Het is het derde kindje van mijn vriendin. Niet gepland, maar meer dan welkom. Een meisje na twee zoons. Een meisje, dat letterlijk en figuurlijk in een warm bad de wereld in zou duiken.
Bij de vorige bevalling stond het bad ook al klaar. Het was opgepompt en de slang hing erin. Maar op het moment dat de kraan open mocht, bleek uitgerekend die dag het warm water uitgevallen te zijn. Wat een teleurstelling.
Bij nummer drie de herkansing. Het moest nu toch lukken. Mijn vriendins grootste wens was bevallen in het water. Dus toen de geboorte zich voorzichtig aankondigde, werd het bad opgezet. De weeën kwamen… De weeën gingen. Dat herhaalde zich de hele dag, de hele nacht. Met als eindresultaat naar het ziekenhuis en geen zachte waterlanding voor baby nummer drie.
In het ziekenhuis aan de weeënopwekkers. Wie dat ooit heeft meegemaakt weet dat dit de hel is. De pijn? Verschrikkelijk! En terwijl twee vriendinnen ieder aan een kant haar door weeën heen puften, klonk er van het bankje, dat de verloskamer een huiselijke sfeer moest geven, een zacht geronk. Haar man was in slaap gevallen en hij ronkte rustig door haar barensnood heen.
Mannen en bevallingen. Het gaat niet altijd samen. Ze hebben geen idee. Wanneer je iemand uit moet leggen wat voor pijn weeën is, dan kom je toch al snel bij menstruatiekramp, maar dan 1000 keer erger. Aangezien mannen niet ongesteld worden, biedt ook dit geen houvast. Nierstenen schijnt erbij in de buurt te komen, galstenen ook. Nu heeft niet iedere man deze ongemakken beleefd, dus wordt de bevalling vergeleken met een enorme trap tegen de testikels.
Er wordt zelfs beweerd (door mannen uiteraard) dat een trap tegen de ballen honderd keer pijnijker is dan bevallen van een mensenkind.
AsapScience, een YouTube-kanaal dat allerlei wetenschappelijke onderwerpen behandelt, is deze claim gaan onderzoeken. Het lijdt geen enkele twijfel dat een trap tegen de balzak verschrikkelijk is en hartkloppingen, hoge bloeddruk, braken en zweten oplevert. Een man kan na zo’n voltreffer niet eens meer op z’n benen staan. Kijk maar eens naar het neerstorten van een voetballer die ferm in het kruis wordt geschopt. Testikels hangen – in tegenstelling tot de baarmoeder – buiten het lichaam en zitten vol zenuwcellen en nociceptoren, oftewel pijnreceptoren. Daarom zijn testikels ook delicate dingetjes. Een aai en een likje vinden ze plezierig, maar je moet er niet enthousiast je tanden in zetten, want dat doet pijn.
Terug naar de vrouwen. De uterus zit inwendig, maar zit ook vol pijnreceptoren die bij een bevalling getriggerd worden. Oké, de pijn komt langzaam op gang en bouwt zich op, dat is een verschil in ons voordeel, maar het soort pijn blijkt volgens het onderzoek hetzelfde te zijn. Daarbij duurt de gemiddelde bevalling minstens acht uur, of zoals zowel bij mijn vriendin als bij mijzelf drie dagen!
Een trap is eenmalig, weeën blijven komen. Keer op keer. Aan de andere kant is er iets om naar uit te kijken, je doet het ergens voor. Een kind! Een schop in het kruis dient geen enkel vrolijk doel. Tenzij je jezelf als vrouw moet verdedigen tegen een opdringerige viespeuk.
Maar ik ben ervan overtuigd dat niets te vergelijken is dan een kind uit je vagina te persen en alles wat eraan vooraf gaat. En wat het zo zuur maakt, is dat sommige mannen er zo laconiek over doen. Zo had mijn zus zo’n traumatische bevalling dat ze geen tweede kind meer wilde. Haar man deed daar reuze lollig over zodra het over haar horror baring ging: “Wat doen jullie nou moeilijk? In Afrika krijgen vrouwen ze gewoon achter een boom en gaan dan weer verder aan het werk!”
Jammer dat destijds de ‘bevallingsimulator’ er nog niet was, daar had ik hem graag op aangesloten. In 2014 is zo’n apparaat in China uitgevonden, omdat mannen daar doorgaans niet bij de geboorte zijn. Met elektrische schokken op de buik worden de weeën nagebootst. Het haalt het natuurlijk niet bij de real thing, maar het komt in de buurt. Een ziekenhuis deed een test om te zien tot hoever mannen het aankonden. Stuk voor stuk smeekten de heren om te stoppen, nog voor de zogenaamde weeën op het hoogste niveau waren.
Een paar jaar geleden deden Dennis en Valerio het voor hun programma Proefkonijnen, wat geweldige tv opleverde. Kermend, gillend en wanhopig lagen ze aan het apparaat. Ze zouden het twee uur volhouden, maar ook zij haakten voortijdig af. Ze konden de pijn niet aan. En let wel, bij zo’n simulator gaat het alleen om de pijn van de weeën. We hebben het niet over inknippen, inscheuren, hechten, een tangverlossing om nog te zwijgen van en totaalruptuur waarbij je vanaf je vagina tot je anus uitscheurt.
We kunnen dus tot de conclusie komen dat als mannen kinderen moeten baren, we een uitstervend ras zouden zijn. Moeder Natuur heeft het goed gedaan om ons de opdracht te geven. Toch zou eigenlijk elke man voordat hij vader wordt een half uurtje aan de bevallingssimulator moeten gaan. Uit empathie, wellevendheid en solidariteit. Misschien dat hij dan niet, zoals de man van mijn vriendin, zou liggen snurken tijdens de bevalling. En is dat te veel moeite, zou je hem altijd nog een trap tegen de testikels kunnen geven.
'Nu ze de handdoek in de ring gooit, wil hij ineens wel gehoor geven aan haar rammelende eierstokken'
