Ik wil het bijna zeggen, maar kan nog net op mijn lip bijten. We liggen in bed en wanneer Mehmet me in mijn nek zoent, krijg ik ineens een tsunami van liefde over me heen.

Natuurlijk is het de situatie, de sex, het moment, waardoor ik bijna zeg: “Ik hou van je.”

Hij is ineens zo eigen, zo vertrouwd, zo een onderdeel van mijn leven geworden. Van een heerlijke zomer naar een kille lockdown, en al die tijd is hij er. Elke dag: “Wat ben je aan het doen, lief?”

Maar ‘houden van’ stond niet op het menu. Ik ben geen marriage material en hij nog minder. Hoewel we niemand anders daten, was het ook duidelijk dat we geen peper- en zoutstelletje zouden worden.

Wanneer hij weg is, denk ik boven een dampende kop thee hoe ik zo stom kon zijn om mijn hart niet op slot te houden. Ik krijg er anxiety van. Sukkel. Gelukkig komen ’s middags twee vriendinnen lunchen, die al om twaalf uur voor de deur staan. De een heeft een fles wijn meegenomen, de ander een slecht humeur. Ze heeft al twee dagen ruzie met haar vriend en de relatie bungelt aan een zijden draadje.

Een beetje pinnig vraagt ze: “En… hoe is het met die Mehmet van je? Kan-ie het nog steeds zo goed of zit de klad er al in?” Alsof ze het laatste hoopt. Immers; misery loves company.

“Nee, de klad zit er helemaal niet in. Ik ga jullie heel wat anders vertellen”, zeg ik plechtig. “Volgens mij houd ik van hem. En ik had het gisteren bijna tegen hem gezegd!”

“Dat is geen liefde, dat is oxytocine. Het zogenaamde knuffelhormoon dat vrij komt tijdens sex”, wuift mijn sikkeneurige vriendin mijn openbaring weg. “Maar goed dat je niks gezegd hebt, want als je het uitspreekt, verwachten ze dat jij iets verwacht. Zodra ze ‘Ik hou van je’ horen, denken ze dat je wisselgeld wil. Dat ze het ook moeten zeggen. En dat willen ze niet, want ze zijn als de dood dat je meteen een boedelbak regelt om je spullen naar hem te verhuizen.”

Mijn andere vriendin kijkt me een beetje meewarig aan: “Het is heel logisch dat je na een half jaar wat om iemand gaat geven. Zou eigenlijk een beetje gek zijn als het niet zo was. Maar ik ben het er mee eens dat je niets moet zeggen, anders denkt hij dat hij jou in zijn zak heeft. Als hij dat niet al denkt. Het vervelende is namelijk dat mannen alles onderschatten wat ze voor niets krijgen. Al is het nog zo kostbaar. Wanneer het hem komt aanwaaien, verliest hij zijn interesse. Een man blijft nu eenmaal een jager, hij moet de spanning voelen.”

“Jezus”, antwoord ik. “Krijgen we dat cliché weer. Na eeuwen evolutie is hij zo langzamerhand toch wel gedomesticeerd? En me dunkt dat ik zijn jachtinstinct prikkel. Hij heeft zes weken gewacht voor hij echt sex met me mocht hebben, mijn buitengewoon verdienstelijke blow job niet meegerekend. Ik verras hem met stoute pakjes, ik stribbel gepast tegen, ik ga mee in zijn seksuele fantasieën. Hoe spannend wil je het hebben? Maar zodra je het dan over gevoelens hebt, zou de spanning weg zijn. Als dat werkelijk zo is, mogen hij en zijn jagersinstinct vertrekken!”

We discussiëren nog door over hoe raar mannen in elkaar steken en als mijn vriendinnen weg zijn, is mijn humeur er niet beter op geworden. Wanneer Mehmet ’s avonds belt, val ik met de deur in huis: “Zeg, wat hebben wij nu eigenlijk? Ben ik alleen een fuckbuddy of hebben we een relatie?”

Het is even stil: “Ik denk een combinatie. Als je alleen mijn fuckbuddy was, zou ik toch niet elke dag contact met je hebben? Dan is het neuken en klaar, tot de volgende keer. Maar wij spreken elkaar elke dag, dus waar heb je het over? Ik vind je lief, ik vind je mooi, geil. Ik vind je leuk, echt heel leuk.”

Voor iemand die praktisch nooit over gevoelens praat, vind ik hem deze keer erg breedsprakig dus ik laat het hierbij. Even later scroll ik door Facebook en het is gewoon eng. Alsof ze ons hebben horen praten. Ik krijg een pagina met ‘Mannengeheim: 13 Tips Om Een Man Verliefd Op Je Te Laten Worden’.

Ik scroll er even door en ik zie tips als: ‘Ga naar de sportschool (…). Mannen willen nu eenmaal een fitte vrouw die strak in haar vel zit.’ Nog een: ‘Draag hakjes wanneer je kan. Rokjes als het weer het toelaat’. En onder het kopje ‘Waarom Mannen Interesse Verliezen’ legt de schrijver uit dat je het hem niet te makkelijk moet maken. En ‘Hoe Als Vrouw Goed Hard To Get Te Spelen’, met als tips: ‘Reageer een paar dagen niet op zijn berichten’ en ‘Wees koel via WhatsApp’.

Verderop krijg ik wederom een gesponsorde pagina voorgeschoteld van ene ‘Maria from Tips About Love’. Mijn hartenkreet is blijkbaar zelfs in de U.S. te horen geweest. Maria verklaart stellig: ‘No amount of playing hard-to-get or ultimatums will get him to want you. You have to activate his ‘infatuation instinct”

Hoe je dat doet, wordt onthuld als je een bepaald bedrag overmaakt, waarmee je gegarandeerd toegang krijgt tot zijn eeuwige en onnavolgbare liefde. Ik vind het allemaal nogal vermoeiend om volgens een spoorboekje een man zijn hart te veroveren. Maar misschien moet ik inderdaad wat afstandelijker zijn. En koeler.

Dan krijg ik een app. Mehmet. ‘Afspraak van morgenavond is gecancelled. Ben je thuis? Kom ik naar je toe.’ Ik antwoord direct: ‘Gezel! Ik zie je morgenavond. X.’ Zo, dat was een sterk staaltje hard-to-get…

Lees ook
‘Je bent een optie, niet de ware en dat ga je ook niet worden’