Even dacht ik nog dat ik supergenen had. Nu ik er eindelijk over mee kan praten, is iedereen het spuugzat. Als laatste persoon op aarde heb ik het: corona.
Vlak voor ik de deur uitstapte richting het boekenbal deed ik toch maar even een testje, en ja hoor, daar verschenen die twee beruchte roze streepjes. Ik stond er in mijn galajurk een minuut of twee naar te staren. Dit is dus waar de wereld het over had. Twee jaar de dans ontsprongen, en nu was het mijn beurt. Eerlijk is eerlijk, naast die klopboor op mijn hoofd voelde ik ook een lichte euforie. Nu kon ik eindelijk meepraten. Niet meer langer aanhoren hoe ellendig zo’n verdomde quarantaine was, die gemberrasp in de keel, neusgaten die dichtgestopt voelen met wattenschijfjes, zonder er ook iets over te kunnen zeggen.
In het begin was ik daar best blij mee, even dacht ik nog dat ik supergenen had, maar nu? Alsof heel de wereld een geheime ervaring had gehad, waar ik van buitengesloten was. Ik kreeg er zowat fomo van. „Ja, ik heb geen reuk meer!” Waarop een ander dan iets kon zeggen als: „Nou, mijn conditie is al maanden naar de klote.” Als ik dan als coronamaagd zei: „Nee, ik heb het nog niet gehad”, kreeg ik zo’n meelijwekkende blik, alsof ik dan niet geleefd had. Uit frustratie zat ik er wel eens aan te denken zomaar met iemand te tongen, om het maar te hebben gehad.
