Nee, deze titel hoort niet bij De Speld… ik dacht hetzelfde toen ik onlangs een artikel in de Volkskrant las. De krant plaatste een opiniestuk van een of andere Karin, die graag wil dat Nederlanders massaal boeketweigeraar worden. Ik heb het keihard lachend gelezen, niet van blijdschap maar uit een soort verbazingwekkende treurnis.
Bloemen zitten vol pesticiden en vervuilen de leefomgeving, aldus deze duurzaamheidsadviseur. Bloemen zouden een geschenk van de natuur zijn, maar dat zien we allemaal fout. Ze haalt daarbij de Franse zaak aan van een bloemist die een schadevergoeding ontving nadat bewezen werd dat haar dochter, die op 11-jarige leeftijd aan leukemie overleed, uiteindelijk bezweek aan de gevolgen van de hoeveelheid pesticiden waaraan haar zwangere moeder was blootgesteld.
Kunnen we bij de basis en de feiten blijven? Pesticiden zijn kankerverwekkend, dat is een feit. De regels rondom pesticiden worden niet altijd opgevolgd en ja, dat is gevaarlijk plus een schande. Maar laten we regulatie aan de overheid laten. Bevalt je dat niet, ga dan in verzet. Maar gebruik het leed van een Franse familie niet om in Nederland tot angst aan te zetten, sterker nog: de attentie van een bloemetje moedwillig te laten verdwijnen.
Zo’n persoonlijke tragedie aanhalen voor je eigen petitie tot boeketweigeraar, is wel wat laag. Als we niet oppassen, zijn bloemen straks het nieuwe asbest. Pesticiden zijn giftig en toch zijn er generaties mee opgegroeid. Alle verandering is moeilijk voor mensen van een bepaalde leeftijd, ook voor mij. Je kunt begrip hebben, zelfs kweken, maar ik merk dat ik mijn grens echt trek bij dit soort geneuzel. Moet je van alles tegenwoordig meteen een Armageddon maken? Van leven ga je dood en bloemen houden van mensen, dat waren typisch jaren 80-slogans waar ik soms naar verlang.
Ik heb wekelijks verse bloemen op tafel staan, vaker een bos die ik samenstel dan een geschenk. Elke zaterdag koop ik in bij mijn favoriete bloemenkraam, Salman op de Brink, in Deventer. Daar staat Huub, die dit werk al vijftig jaar met veel plezier doet. Hij is redelijk op leeftijd maar ziet er kerngezond uit, voor zover ik dat kan beoordelen uiteraard.
Hij staat altijd in de bloei tussen de lathyrus, tulpen, ranonkels, hortensia’s en gerbera’s; wie wil dat nu niet? Lijkt me goed voor je mentale welzijn. Regelmatig maak ik mijn bejaarde vader blij met een bos rode rozen, en ik denk ook nu geen moment aan de pesticiden die daarvoor gebruikt zijn.
Genieten. We mogen het écht niet meer, want de wereld gaat naar de kloten, het klimaat is rap aan het verergeren en wij stoppen de koppen in het zand. Kaarsen branden in huis is slecht voor je luchtwegen. Je moet je eigen geslacht kunnen bepalen en iedereen die het er niet mee eens is of de maakbaarheid daarvan tegenspreekt, is meteen een boomer of erger: een Karen.
Ik wil alvast één ding op zwart en wit hebben: als ik plots overlijd, wil ik graag een bloemenzee over mijn doodskist. Ranonkels of pioenrozen, dat zijn mijn favorieten. Een immens veldboeket is ook goed. En op het lint graag de volgende tekst: ‘Ze was geen boeketweigeraar’. En brand vooral een kaarsje.
Soresschaamte: 'Ik twijfel om mijn tegenslagen nog langer te bespreken met vrienden'
