Het idee van een foodfestival is in de basis hartstikke leuk. Je gaat naar een plek waar je allerlei lekkere dingen uit verschillende keukens kunt eten, terwijl je met je vrienden in de zon zit.
Je slentert wat, gaat eens zitten en maakt af en toe een pitstop langs de bar. Tot zover de theorie, want helaas is de praktijk wat anders, in dit geval bij een evenement genaamd Rollende Keukens. Een verwijzing naar het feit dat het allemaal foodtrucks zijn.
'De mevrouw slaakt een gilletje; het is ab-so-luut niet de bedoeling dat ik op blote voeten door de zaak loop'
We begonnen onze culinaire reis met een glaasje sangria. Twee glazen kostten een schrikbarende VIJFENDERTIG EURO. Mijn opmerking dat ik er maar twee wilde en niet een stuk meer, wat deze prijs zou rechtvaardigen, werd met een opgetrokken wenkbrauw beantwoord. Ik vervolgde het door te zeggen dat ik dat wel stevig vond voor twee drankjes, waarna de mevrouw die ze verkocht zei dat het wel grote glazen waren en dat ik die ook nog eens mocht houden. De prijs voor de glazen was namelijk ook nog eens drie euro. Per stuk.
Waarom zou ik, wanneer ik me in een festivalsetting bevind in vredesnaam mijn glas willen houden?! Dan loop ik aan het einde van de dag met een halve Blokker in mijn klauwen. En die zijn niet voor niets failliet. Het glas leeg retourneren mocht van haar wel, maar ik kreeg er niets voor terug. Het zou volgens de organisatie ‘schorriemorrie’ aantrekken als er gewerkt zou worden met een statiegeldbeleid. Plus, en het staat echt op hun website, je mocht je eventueel bewaarde glazen van voorgaande edities gewoon van huis meenemen. Dat noem ik geen genieten, dat is kamperen.
Het zag er zwart van de mensen, zo druk was het. Ik heb zeker tien minuten in de rij gestaan om iets te bestellen bij de Carribean Grill, om er vervolgens achter te komen dat ik gewoon stil stond in de mensenmassa. Vooruit, achteruit, het was allemaal geen optie. Nadat ik eenmaal wél besteld had, een bordje met rijst, kip en wat salade, bleek ook hier geen enkele schroom te bestaan over wat je daarvoor zou mogen vragen. Of ben ik de enige die 30 euro aan de prijs vindt?
Na een uur, ja een uur, in de rij gestaan te hebben voor een hamburger – 15 euro – bleek er nergens een plek te vinden om te zitten. Staand eten is net als proberen een slok te nemen terwijl je wandelt, weet ik nu, dat moet je niet willen. Onderweg richting de uitgang bestelde de zoetekauw in mij nog een portie poffertjes. Een product dat nauwelijks iets kost om te bereiden, maar hier 11 euro kostte voor een bordje net groter dan mijn vuist.
Het is geenszins zo dat ik te beroerd ben om geld uit te geven voor een gastronomische ervaring, je zou me zelfs een gepassioneerde hobbyist mogen noemen, maar dan wil ik ook wel een beetje kunnen genieten. Gedesillusioneerd en een klap geld lichter vertrokken we huiswaarts. Onderweg terug zijn we nog bij de snackbar gestopt voor een vette bek. Kostte nauwelijks wat, puur geluk.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
'De vader van het meisje vecht tegen de tranen en pakt haar hand: 'Mama is naar de hemel gegaan''
Jan Versteegh is presentator, podcastmaker en schrijver. Hij woont samen met vrouw Dieuwertje en dochters Lulu en Bella. Hij is auteur van Doodmoe & dolgelukkig. Het boek geeft een eerlijk inkijkje in het vaderschap. Op deze plek zal Jan wekelijks zich druk maken en verwonderen.
Lees hier alle columns van Jan Versteegh.
