Vanwege slecht weer besluit ik de metro te pakken naar een afspraak in Amsterdam. Vanaf mijn huis neem ik eerst een stukje de bus, de halte is praktisch voor de deur, en vervolgens stap ik in de ondergrondse.
'De vader van het meisje vecht tegen de tranen en pakt haar hand: 'Mama is naar de hemel gegaan''
Ik ben een paar minuten te vroeg en terwijl ik zit te wachten werk ik snel een paar mailtjes weg. Zonder dat ik het heb gezien zijn er naast me een meisje en haar vader gaan zitten. Ik merk haar pas op als ze tegen me begint te praten. “Hoi! Wat ben jij aan het doen?”
'Mijn collega ging met zijn vrouw in een Love Bubble, omdat ze in een dipje zaten: 'Het was magisch''
Ze heeft aan weerszijden van haar hoofd staartjes, een konijnenknuffel in haar handen en kijkt me met donkerbruine ogen vrolijk aan. Ze zal ongeveer zo oud zijn als mijn jongste dochter, een jaar of zes. “Ik wacht tot de metro vertrekt”, zeg ik. “En in de tussentijd doe ik wat saaie dingen op mijn telefoon.”
“Wij gaan naar de McDonald’s, en ik mag zelfs een ijsje nadat ik patatjes heb gegeten!” Het enthousiasme spat ervan af. “Toe maar,” zeg ik, “maar hou je wel van friet in de ochtend?” “Het is mijn lievelingseten en je lievelings kun je toch altijd wel eten?” Daar heeft ze een goed punt. “Moet je niet naar school vandaag”, vraag ik? “Nee”, antwoordt ze meteen. “Want wij hebben speciale omstandigheden.”
Het lijkt me niet een term die veel kinderen van haar leeftijd vaak bezigen. Ze vervolgt: “Want mijn moeder is naar de HEMA gegaan.” Ik snap niet wat daar zo bijzonder aan is, sterker nog: wie is er niet vaak te vinden voor een rookworst, kinderkleding of zonnebrandcrème? Dan valt me de blik van haar vader pas op. Hij vecht duidelijk tegen de tranen. “Hemel, lieverd,” zegt hij terwijl hij haar hand pakt, “mama is naar de hemel gegaan.”
Het gebeurt me niet vaak, maar ik weet helemaal niet meer wat te zeggen.
Ze draait haar gezicht naar mij terug en herhaalt wat haar vader net zei. “Ja, de hemel is ze naartoe gegaan.” De brok in mijn keel voorkomt dat ik überhaupt iets zou kunnen zeggen, maar gelukkig praat het meisje verder. Terwijl ze met de oren van het konijn speelt, legt ze uit dat haar mama heel ziek was en dat ze toen een engel is geworden. En een paar dagen geleden was iedereen die ze kende bij elkaar gekomen om ‘dag’ tegen haar te zeggen. Maar dat ze niks meer terug kon zeggen.
Dan kom ik aan bij de halte waar ik eruit moet. Ik bedank haar voor het gesprek, zeg dat ik haar heel stoer vind – iets beters kwam er op dat moment simpelweg niet- en wens haar heel veel plezier met de patatjes en het ijs. Haar vader en ik knikken even naar elkaar.
Op de roltrap omhoog naar de uitgang van het station sta ik na te denken over hoe oneerlijk het leven toch in elkaar kan zitten. Daarna vraag ik me af of het meisje misschien wel gelijk kan hebben: wie weet is het hiernamaals wel een winkel waar je van alles wat kunt krijgen en je onbeperkt mag shoppen.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
'De mevrouw slaakt een gilletje; het is ab-so-luut niet de bedoeling dat ik op blote voeten door de zaak loop'
Jan Versteegh
Jan Versteegh is presentator, podcastmaker en schrijver. Hij woont samen met vrouw Dieuwertje en dochters Lulu en Bella. Hij is auteur van Doodmoe & dolgelukkig. Het boek geeft een eerlijk inkijkje in het vaderschap. Op deze plek zal Jan wekelijks zich druk maken en verwonderen.
Lees hier al onze columns.
