Afgelopen week was ik in Tromsø, een kleine stad in het noordelijke puntje van Noorwegen, niet ver van de Noordpool, waar de imposante, met sneeuw en ijs bedekte bergen rondom de stad waken.
De houten huizen, in verschillende kleuren geverfd, zijn pittoresk, de enorme laag verse sneeuw betoverend en de sfeer gemoedelijk. Het is er zo mooi, dat het soms leek alsof we onderdeel waren van een winters schilderij. Een droomwereld waar alles ver is, tijd ongrijpbaar en de dagelijkse zorgen ver weg.
In dat noordelijke puntje was er op de zaterdag, elke zaterdag sinds anderhalf jaar, een demonstratie tegen de genocide in Gaza. Een kleine groep mensen verzamelde voor het stadhuis waarna ze door het centrum liepen met trommels en leuzen.
Ik was er voor opnames van een serie en we filmden het protest. Door de ijzige kou, over gladde straten. Maar de mensen stonden er. Tijdens de route namen omstanders foto’s en sommigen scandeerden mee. Tegen de genocide, voor vrijheid.
In Nederland ga ik nooit naar demonstraties. Als mensen me ernaar vragen, zeg ik altijd dat ik mijn stem via mijn columns en stukken laat horen. Daar in Tromsø besefte ik hoe gemakzuchtig dat eigenlijk is. Ik liep aan de kant mee en raakte ontroerd door het altruïsme van de deelnemers. Al anderhalf jaar gaan ze elke vrije zaterdag de kou in. Niet voor persoonlijk gewin, maar uit solidariteit met mensen duizenden kilometers verderop.
'Het mag niet normaal worden voor een overheid om demonstranten zo gewelddadig aan te pakken'
De demonstratie zal het geweld niet stoppen, maar geeft wel een waardevol signaal af: dat de slachtoffers niet vergeten zijn. Want wanneer die worden vergeten, sterft alle hoop. Natuurlijk, één demonstratie zal de loop van de geschiedenis niet veranderen, maar heel veel demonstraties bij elkaar, overal op de wereld, wel.
Uiteindelijk is dat wat in het verleden tot belangrijke veranderingen heeft geleid: mensen die hun eigen veiligheid op het spel zetten voor vrijheid, gelijkheid en gelijkwaardigheid. Altijd was er gemopper en werden mensen opgepakt, maar het is dankzij de demonstranten op straat, die bereid waren klappen op te vangen, dat positieve veranderingen plaatsvonden: einde aan oorlogen, brute dictators die verjaagd werden, rechten voor vrouwen, voor minderheden. Wanneer mensen eensgezind opstaan, is hun macht niet te onderschatten.
The people united will never be defeated, klonk het zaterdag in Tromsø en klinkt het op veel andere plekken waar mensen massaal de straat opgaan tegen de onderdrukking en onrecht en vóór hun medemensen.
Zaterdag aanstaande is er een demonstratie in Amsterdam tegen racisme en fascisme en daardoor als vanzelfsprekend voor de rechtsstaat en democratie. Ik hoop dat de opkomst groots zal zijn. Ik ben zelf niet in het land, maar zal van een afstand mee scanderen. The people united will never be defeated.
'Steeds meer jongens staan 'tolerant' tegenover geweld tegen vrouwen'
Hassnae Bouazza is journalist, schrijver, vertaler en programmamaker. Ze werkt als freelancer voor televisieseries, schrijft voor ‘NRC’, schreef samen met sterrenchef Soenil Bahadoer het kookboek ‘Spicy Chef’ en heeft haar eigen online glossy ‘Aicha Qandisha’. Voorjaar 2022 verscheen haar nieuwe boek ‘Een koffer vol citroenen’.
