Deze zinderende zomer loopt nu toch echt op zijn einde. De zomer waarin alles weer kon en mocht. Ik schrijf deze column op mijn laatste vakantiedag in Noord-Macedonië. Na deze trip moet ik weer serieus aan de bak. Dus ik blik nog even terug op al die ingehaalde reisjes, concerten, feesten en festivals, al die hete dagen in en rondom het water. Activiteiten die ik gretig vastlegde, om niet te vergeten hoe vrij dit seizoen voelde.
Maar de euforie ging ook gepaard met anticlimaxen. Scènes die Instagram niet haalden, beelden die ik weer wiste. Zo had ik uitgekeken naar festivals met duizenden bezoekers, maar zag dat weinig mensen écht dansten en uit hun dak gingen. Biertjes van 3,30 euro smaakten ook wat bitter. En ik was vergeten hoe stressvol concerten waren, omdat een reus het zicht belemmerde, een bakvis non-stop stond te krijsen of iemand een scheet liet.
Gelukkig had ik een comfortabel hotel geboekt in San Sebastián, met een zwembad op het dak. Ik deelde een filmpje van het pittoreske uitzicht over de baai, maar liet niet zien dat er pal achter ons een flat werd gebouwd, met harde timmergeluiden en lelijke hijskranen. En dat het hotel was gekoloniseerd door een leger Amerikaanse amateursporters, die mijn hersenen pijnigden met hun wereldvreemde gewauwel en iedere zin begonnen met ‘bro’.
