Oktober is de maand dat we hopelijk weer extra op onze tetten letten, want het is Breast Cancer Awareness Month. Eén op de zeven vrouwen zal het krijgen, waaronder mijn moeder tien jaar terug. Inmiddels heeft ze het al acht jaar niet meer. Niet omdat ze is genezen; in 2014 stierf ze door middel van euthanasie.
Toen we hoorden dat mijn moeder uitgezaaide borstkanker had en het niet zou overleven, was ze voornemens om de controle over haar eigen gezondheid terug te grijpen. Maanden kotsmisselijk en kaal op de bank liggen was voor mijn moeder geen optie.
Dat snapten we thuis. Soms kan een behandeling een leven wat verlengen, maar de kwaliteit van leven drastisch verminderen. Kwantiteit boven kwaliteit kun je overwegen als je een nieuwe stofzuiger zoekt, het is niet iets waar je over wil beslissen als het over je eigen hartslag gaat. Míj́n moeder ging het dan maar anders doen en bovendien… ‘ze zou zelfs genezen’. Zónder hulp van mensen die ervoor hadden gestudeerd, maar mét haar eigen positieve gedachten. Volstrekt onmogelijk als je het mij vraagt, maar dat heb ik toen maar niet gezegd. Na haar dood heb ik het haar nog lang verweten, maar wat moet je als je leven al is opgegeven?
Mijn moeder was geen stoffige zweefteef of knotsgekke Jomanda-fan. Ze was gewoon een creatieve vrouw met brede interesses. Wetenschap als basis voor de waarheid en transcendente onderwerpen ten tijde van nieuwsgierigheid. Helaas was het internet jaren geleden ook al een slangenkuil vol desinformatie en conspiracies. Onder andere via Facebook stuitte je zonder moeite op niet-onderbouwde publicaties over giftige knoflook als ze twee dagen te lang in de schaal hadden gelegen, of artikelen van een ex-geneeskundige die een blog was gestart om de ‘big pharma’ te bestrijden. Zo ook verhalen van terminale mensen die zogenaamd wonder boven wonder genazen van de meest dodelijke ziekten. De één door het eten van een bepaalde fruitsoort, een ander die zijn cellen kon beïnvloeden met een ‘positive mindset’! Tsja, als het allemaal zo makkelijk gaat, wie heeft de oncoloog dan eigenlijk nog nodig?
In tijden dat medici geen hoop meer voor mijn moeder hadden, zocht zij die hoop bij wat voor iedereen een toevlucht is naar grip. Een hopeloze fantasie; dat wij mensen magische wezens zijn. We controle hebben over ons bestaan en alles om ons heen. Maar zo zit de wereld niet in elkaar. We gaan vaak gewoon zomaar dood. Dat is geen kwestie van het eten van een bepaald stuk fruit of het hebben van een opgewekte mindset. Het is hoe de natuur nu eenmaal werkt. Mijn moeder stierf dus alsnog. Mét een positieve mindset, maar langzaam en pijnlijk.
We kunnen enkel ons best doen om de dood voor te zijn, dus check die tetten maar op tijd. Het hele jaar door. En als je het niet vertrouwt, ga dan naar een arts. De kans is groot dat ze je kunnen helpen, zodat de pijn uit jouw leven kan verdwijnen en niet; dat jij met pijn uit het leven verdwijnt.
'Net als op mijn energie is er afgelopen maanden op financieel gebied geen euro bespaard'
