Een half leven geen oma meer

“Dus eigenlijk heb ik mijn halve leven al geen oma meer?” Mijn hoofd maakt een snelle rekensom en ik antwoord: “Dat klopt. Je zesde verjaardag was de laatste waar ze bij was.” Nu wordt mijn dochter twaalf en wacht de brugklas. Er nadert weer een eindmusical. De laatste. Je zag er geen. Niet de eerste – hoewel je er nog wel was – en niet de laatste. Het doek valt definitief voor de basisschoolperiode; we sluiten een tijdperk af.

De scherpe randjes

Ik betrap me erop dat de scherpe randjes er nu wel af zijn. Dergelijke opmerkingen maaien me niet meer tegen de vlakte. Dat geldt niet voor het gemis. Dat is een subtieler gevoel. Een oneindige confrontatie met de dingen die jij mist, het niet kunnen delen met je.

Studie en profielkeuze

Je mist de voetballiefde van je enige kleinzoon. Het is een feestje om met hem op de bank Ajax in de laatste ronde van de Champions League te zien spelen. Ik zit ernaast en geniet, net zoals jij altijd meekeek met onze mannen thuis. Ik vond dat saai, maar inmiddels weet ik beter. Volgende week vertrekt je kleinzoon voor een week naar Trier, op studiereis. Studiereis. Hij is pas dertien, mam. Volgend schooljaar wacht de bovenbouw, zijn profielkeuze is gemaakt en in de derde ga je nou eenmaal op studiereis. Komt vast wel goed toch?

‘Het was fantastisch, ook zonder jou’

Ik vierde vorige maand mijn vijftigste verjaardag, met dank aan jou. Want eigenlijk vind ik mezelf nooit zo belangrijk. Ik verras liever een ander met een feestje. Maar jij zei altijd: “Je bent niks minder dan een ander.” En als jouw ziekte me iets heeft geleerd, is het wel dat alles zomaar voorbij kan zijn. Dus liet ik al mijn twijfels varen en besloot er een feestje van te maken. Het was fantastisch. Ook zonder jou.

Een lange lijst met levensgebeurtenissen

En zo kan ik nog wel even doorgaan. De lijst is oneindig lang. De zwemdiploma’s van je jongste kleinkind, je maakte het niet meer mee. Je oudste kleindochter slaagde voor haar middelbare school, nadat ze eerder gezakt was. Vreugde na verdriet. We konden het niet met je delen. Ze wil juf worden en volgt nu met plezier het mbo. Wie had dat gedacht?! Mijn jongste die nooit wilde sporten? Zij hockeyt. Midlifecrisis, overgang. We missen je luisterend oor, zonder oordeel. Er gebeurt zoveel. Met de kleinkinderen, met ons – je kinderen – en met papa. Hij ondergaat aankomende week een behandeling. Iets met z’n hart. Vrijwel risicoloos, maar toch spannend. Het zet me aan het denken. Wat nou als hij ook ineens gaat? Ik wil nog geen wees zijn.

Het gaat ons lukken maar nooit zonder gemis

En volgende week, volgende week trouwt mijn (en jouw) nichtje Daan na twintig jaar met haar liefde. Ik ben ceremoniemeester, zoals zij dat bij mij was. Toen had zij haar vader nog en ik jou. En nu? We doen het zonder jullie. Gaat ons lukken. Maar nooit zonder gemis.

Monumentje

Wil jij ook een monumentje schrijven? De herinnering levend houden aan je overleden geliefde, vriend of familielid? Mail dan jouw ode van rond de 400 woorden en een mooie foto naar nieuws@lindanieuws.nl o.v.v. Monumentje.