‘’Het lieve kuiltje in zijn kin. De stoppels die hij liet staan omdat hij wist dat ik ze zo sexy vond. En zijn ogen die licht leken te geven als hij lachte. Grijsgroen waren ze, met zwarte spikkels.
Na zijn dood glipte ik met mijn sleutel weleens zijn woning binnen. Als de wereld sliep kroop ik onder zijn dekbed en trok ik me heel diep in mezelf terug. In zijn bed droomde ik dat hij naast me lag. Dan zochten mijn ogen zijn blik en was het even of ik zijn stem kon horen. Soms leek hij zo dichtbij dat mijn handen de zijne werden. Het was de enige manier om alles te vergeten. Daarna volgde een explosie van verdriet, alsof ik moest boeten omdat ik hem zo levendig had terug gefantaseerd.
Op een nacht stond ik opnieuw voor zijn huis. De gordijnen waren weggehaald. Dozen in zijn woonkamer. Een kaal peertje boven de keukentafel. Ik heb de sleutel door de brievenbus laten glijden en me omgedraaid. Een zoveelste afscheid, opnieuw als buitenstaander. Ik ben nooit meer in zijn straat geweest.
Ik zag Lars voor het eerst op een poppodium, anderhalf jaar geleden. Hij was bassist in het voorprogramma. Ik staarde als in trance naar hem. Na afloop wilden mijn vriendinnen naar huis. Ik bleef omdat ik wilde weten of het misschien toch bestond, liefde op het eerste gezicht.
Ik stond met een tequila tegen een muur geleund toen hij langsliep. Dat was de eerste keer dat ik in die heldere, grijsgroene ogen keek. Ik voelde mijn benen wankel worden. Hij grijnsde en sprak me aan. Nog geen uur later kusten we. En had ik mijn antwoord.
Toen we elkaar drie dagen later weer zagen, doken we meteen in zijn bed. Naakt. Ongekend, hoe rap alles verliep, hoe deze onverwachte magie mijn principes in één klap wegvaagde. Toch deden we die eerste keer niets anders dan praten. Dat ik getrouwd was, had ik hem die eerste avond al verteld. Maar ook dat ik bij hem iets meende te voelden dat ik nooit eerder had ervaren. Alsof mijn hele leven niet meer was geweest dan een lange aanloop naar deze geweldige man. Ik weet het, het klinkt als een Boeketreeksverhaal. Niets voor mij, ik ben juist altijd zo nuchter. Mijn echtgenoot had ik niet alleen met mijn hart, maar ook met mijn hoofd gekozen. Ik leerde hem elf jaar geleden kennen in een studentenkroeg. Hij was al afgestudeerd, had een baan. Ik zat klem met mijn scriptie, hij bood me zijn hulp aan. Hij was precies wat ik nodig had. En hij was knap, lief, attent – ook dat, absoluut. Mijn keuze voor hem was niet berekenend, dat woord is te negatief. Maar ik heb wel heel bewust afwegingen gemaakt. Was hij trouw? Betrouwbaar? Zou hij goed vallen bij mijn familie? Hoe zou hij zijn als vader?