Toen mijn dochter vertelde dat ze iedere dag op de fiets wordt lastiggevallen door groepjes vreemde puberjongens, reageerde ik op de automatische piloot. “Trek het je niet aan, het is vast alleen grappig bedoeld. Je moet gewoon brutaal terugdoen.” We zaten naast elkaar in de intimiteit van de auto, regendruppels roffelden geruststellend op het dak en mijn woorden hingen even tussen ons in. Toen antwoordde ze beduusd: “Maar ik weet toch niet wanneer het grappig bedoeld is, en wanneer niet? Misschien menen ze het wel.” Ik realiseerde me direct hoe verkeerd mijn reactie was geweest. Niet alleen was ik puur van mezelf uitgegaan – een volwassen vrouw, gepokt en gemazeld door het hele kleurenpalet aan mannenfratsen: van de gebruikelijke onderschatting tot (seksuele) agressie, ik had met mijn antwoord de verantwoordelijkheid voor het probleem ook nog eens bij háár gelegd.
Ik, de grote feminist, die schuimbekkend de discussie aanga met mannen die menen ‘dat vrouwen nou eenmaal minder ambities hebben’ en ze daarbij nog net niet uitdaag tot een matpartij. Ik, die dacht dat ik mijn dochter én zoons in de opvoeding bewustmaak van alle onderhuidse stereotypes en vooroordelen in de samenleving waardoor kinderen al vanaf heel jong in een mal worden gedwongen. De jongens richting een leven vol avontuur en onbegrensde zelfontwikkeling, de meisjes naar een bestaan waarin ze altijd en onder alle omstandigheden rekening moeten houden met hun omgeving en vooral over veel incasseringsvermogen dienen te beschikken. En met mijn opmerking had ik nu precies hetzelfde gedaan.
“Laat die jongens lekker roepen, jij moet flink zijn.” Viel me dat even tegen van mezelf.
Nou is het ook geen gemakkelijk onderwerp. Als er íéts duidelijk is geworden na alle verhalen rondom #MeToo – het sleutelwoord waarmee op sociale media en daarbuiten de beerput over seksuele intimidatie openging –, is het hoe groot en schadelijk het probleem werkelijk is. En hoe complex de discussie eromheen. Die liep dan ook al snel uit op een bloedbad. Vanuit de ene hoek werd geroepen dat vrouwen niet altijd zo moeten zeuren, uit de andere hoek dat die cultuur van bagatelliseren nou juist jarenlang alle narigheid in stand heeft gehouden; verwijzend naar de vele affaires die in doofpotten verdwenen.