EEN VAN MIJN DIERBAARSTE VRIENDINNEN KREEG HET AFGELOPEN JAAR EEN BABY. Waar andere nieuwbakken moeders trots vertellen over eerste tandjes, roemt mijn vriendin vooral de agendatechnische voordelen die een baby oplevert. “Nooit geweten hoe handig dit is”, verzuchtte ze onlangs. “Ik kan nu weg wanneer ik wil.  Als ik er klaar mee ben en de baby bij me heb, zeg ik dat ik een flesje vergeten ben (‘je kent het wel, de baby brain’) en naar huis moet. en als ik de baby niet bij me heb, moet ik de oppas aflossen.” “Het wordt nog veel beter”, haakte ik in. “Want met een kind heb je ook het perfecte excuus om helemáál niet te gaan. Kind ziek, oppas heeft afgezegd, belangrijke voetbalwedstrijd, ouderavond, waterpokken, tandjes die doorkomen dus geen oog dichtgedaan: je kunt het zo gek niet bedenken.” Met weemoed dacht ik terug aan de tijd dat ik mijn bloedje nog te pas en te onpas inzette om onder feesten en partijen uit te komen. Nu hij vijftien is, kan ik niet meer aankomen met bullshit over een verzuimende oppas en zelfs als hij ziek is, kan-ie best een paar uurtjes alleen blijven. Ik moet met andere smoezen komen.

Begrijp me niet verkeerd: ik hou van etentjes, borrels en wandelafspraken, dus daar hoef ik me in de basis niet onderuit te kletsen. Maar ik heb een broertje dood aan feestjes. Ik vind ze vermoeiend, maar vooral doodeng. Helemaal als je alleen naar een partijtje moet – wat in mijn geval bijna altijd het geval is wegens single – is er altijd de angst van de eenzame entree en eigenlijk ook over het vervolg. Want zijn er wel genoeg mensen die ik ken? En willen die dan met mij praten, en waaróver dan? In tijden van drukte (zeg maar altijd) beperkt mijn kennis van de actualiteit zich veelal tot de laatste streken van Harry en Meghan, iets algemeens over bosbranden in Griekenland en het drankgebruik van Tino Martin. Wat als er ongemakkelijke stiltes vallen of er iemand op me afkomt van wie ik de naam niet meer weet? Kortom: ik heb feestpaniek.