Miranda (58): “De riemen-vast-lampjes brandden. Het vliegtuig zou elk moment arriveren op Gran Canaria. Ik klapte mijn rugleuning omhoog. Precies op dat moment werd er vanuit de cockpit omgeroepen dat er vanwege het slechte weer niet geland kon worden op Las Palmas Airport. Na drie kwartier rondcirkelen werd de daling alsnog ingezet, maar vlak voordat we de grond raakten, maakten we ineens een doorstart. Er was een heftige storm en nu landen was tóch te gevaarlijk. Vriendin Jenny die naast me zat, dacht dat haar laatste uur geslagen had, maar we keerden om naar Fuerteventura. Er ging een golf van teleurstelling door het vliegtuig. Zelf vond ik het ook jammer: ik verheugde me op de vakantie met mijn negen vriendinnen, maar dit was duidelijk overmacht. Er zou vast snel een oplossing komen. Tenminste, dat dacht ik. Niet wetende dat we drie dagen later nog niet met cocktails op een strandbedje zouden liggen.
Sowieso leek er een vloek te liggen op deze vakantie, een tripje dat in het teken stond van het 25-jarig vriendschapsjubileum van de Babyclub. Zo noemen we onszelf, omdat we in 1995 met tien vrouwen op zwangerschapsgym zaten in Goirle en dat jaar in oktober allemaal bevielen van een kind. We zijn alle tien heel verschillende types, met beroepen variërend van ondernemer tot thuisblijfmoeder. Het klikt enorm en we vormen een hechte vriendinnengroep. In het begin draaide die voornamelijk om gemeenschappelijke speeltuin- en zwembadbezoekjes, maar in de loop der jaren werd onze band steeds sterker. Zeker toen de kinderen ouder werden, kwamen er meer etentjes, uitstapjes en andere gezellige avonden. Met als hoogtepunt de viering van ons jubileum in 2020. Dat wilden we groots aanpakken met een all-inclusivevakantie op Gran Canaria. Helaas gooide corona roet in het eten. We stelden de trip uit. In 2022 kregen we een go. Omdat ik altijd in de reiswereld heb gewerkt en nogal een regeltante ben, boekte ik de trip. Ik werd het aanspreekpunt en vooral motivator voor de groep.

SLECHTS EEN KLEINE HOBBEL
Op Fuerteventura werden we eerst anderhalf uur vastgehouden in het toestel. Vanwege de extra kosten hadden we vooraf geen vaste stoelen geboekt en zaten we verdeeld over het vliegtuig. We appten en riepen dus maar naar elkaar om de stemming erin te houden. In de aankomst- en vertrekhal was het een chaos, met een hausse aan passagiers. Meerdere vluchten waren gecanceld of vanwege het noodweer uitgeweken naar deze luchthaven. We liepen vertwijfeld rond, kregen van niemand informatie. Pas aan het eind van de middag deelde iemand van de reisorganisatie briefjes uit met namen van hotels waar we konden overnachten. Ik fikste vijf tweepersoonskamers in hetzelfde hotel, daarna stapten we opgelucht in de bus die ons, gestrande passagiers, naar de verschillende locaties zou brengen.
Na een uur kwamen we aan bij Hotel Occidental Jandia. We verheugden ons op een warme douche en maaltijd. Het was inmiddels rond etenstijd en we waren al een dag onderweg. Maar de receptionist keek verbaasd: wat kwamen wij doen? Ze zaten voller dan vol. Voor ons dus geen plek, maar de bus was alweer weg. Ik belde direct met de touroperator: waar konden we nu met z’n allen terecht? Uiteindelijk werd er na twee uur een alternatief gevonden en zaten we tegen tienen in dat hotel te eten. Eind goed, al goed.
Het was al rond elf uur toen we in bed doken. Het zou een kort nachtje worden, omdat we de volgende ochtend om acht uur naar Gran Canaria zouden vliegen. We konden met hetzelfde toestel vertrekken, het weer was opgeklaard. We kregen het verzoek om om vier uur ’s ochtends klaar te staan voor de transfer terug naar de luchthaven. We zaten met kleine oogjes in de bus, maar de sfeer onderling was prima. Dit was een kleine hobbel, de vakantie kon nu starten.
Op de luchthaven was het echter nog steeds een gekkenhuis. Mensen renden geïrriteerd rond en de vertrekborden waren leeg. Gelukkig herkenden we enkele mensen van onze eerdere vlucht; we checkten onze koffers in, gingen door de douane en sloten ons opgelucht aan bij de groep die kon boarden. Vlak voor het instappen volgde er echter opnieuw een spijtige mededeling: 37 mensen werden van de vlucht gehaald. Er was te weinig personeel beschikbaar. Eén bemanningslid bleek namelijk net over zijn taks te zitten qua uren. Hij mocht niet meer mee voor de oversteek van hooguit veertig minuten. En tja, wie haal je er dan makkelijker af dan een groep van tien? Eerlijk gezegd zakte toen de moed in onze schoenen. Een aantal van ons was verdrietig, teleurgesteld en boos.