“IK HAD DIE OCHTEND HEERLIJK GESHOPT IN DE GROOTSTE MALL VAN DUBAI, WAAR ALLES GLANST EN SCHITTERT. Mijn vriend was naar een meeting, mij had hij met een pak geld eropuit gestuurd om iets moois voor mezelf te kopen. ‘Hmm,’ had ik gezegd tijdens het hotelontbijt, ‘ik denk dat ik naar Chanel ga.’ Hij had gelachen: ‘Dat dacht ik wel, schatje, ik zag je daar laatst al voor de etalage staan watertanden.’ Sinds een paar maanden had ik mijn baan in een callcenter opgezegd; mijn nieuwe vriend bleek genoeg geld te verdienen voor ons beiden. Hij vond het heerlijk als ik met hem meeging op zakenreis en ik genoot van alle plekken waar ik nooit eerder was geweest. In zijn armen voelde ik me een prinses en in Dubai viel alles op zijn plek. Niemand die je daar ziet denken: o, god, ik heb al mijn vaste lasten betaald en nu moet ik de rest van de maand nog zien door te komen.
Dubai is het paradijs op aarde. Geen kauwgomvlekken op de stoep en zelfs de toiletjuffrouw is er aardig. Ik bewoog me daar met gratie en voelde me er zorgeloos en thuis. Bij Chanel hielden ze de deur voor me open en lieten me beleefd glimlachend de tassen en schoenen zien. Ik koos de Boy limited edition en een paar sneakers. En in opperbeste stemming toog ik naar het restaurant waar ik met mijn vriend en zijn zakenvrienden zou gaan lunchen. Ik weet nog exact hoe ik me voelde toen ik langs alle tafels naar de tafel liep waar de heren zaten: een elfje, sensueel en vrouwelijk. Klakkend op mijn hakjes, de Chanel-tas losjes slingerend om mijn pols. Ik merkte hoe om me heen de hoofden zich naar me toedraaiden. Ik kuste mijn vriend en gaf de anderen een hand.

Net voor ik ging zitten had ik de vrouwen opgemerkt aan de tafel naast ons. Twee geslaagde ondernemers, die even later op uitnodiging van een van de mannen bij ons aan tafel kwamen zitten. En op het moment dat ze aanschoven, veranderde de houding van mijn vriend. Van zijn gezicht las ik de bewondering af toen een van de vrouwen begon te vertellen dat ze een onderneming had in speciaal wc-papier, met vestigingen over de hele wereld. Ze vertelde met ingehouden trots, zelfverzekerd, wereldwijs. Ik luisterde met evenveel aandacht, nog verrukt van de ochtend die ik had gehad – ik, de happy bubbly girl die alles wat hier gebeurde ervoer als één grote fairy tale.
We aten mooi opgediende sushi, kreeft, oesters en kaviaar en iets met eendenlever dat ik hier altijd bestelde. De anderen dronken champagne, ik mijn favoriete wijn. Overvloed is de basis van Dubai. Mijn vriend was nieuwsgierig naar de vrouwen en stelde bewonderend vraag na vraag. En het was niet dat ik jaloers was, maar er verschoof wel iets in mij op dat moment. Hoe zou het zijn om zo’n vrouw te zijn dacht ik, zo kalm en beheerst, zo vol klasse. Om bij Chanel binnen te kunnen lopen met een pak geld dat ik zelf had verdiend. Ineens drong het tot me door dat mijn prinsessenleven aan de zijde van mijn rijke man niet mijn uiteindelijke bestemming was.
Ergens wist ik dat natuurlijk al langer. Ik wilde met mijn gedichten de theaters in, een oude wens. Mijn stem leent zich perfect voor voice-overs en geïnspireerd door deze vrouwen begon ik die avond met mijn vriend een enthousiast gesprek over mijn toekomst. Wat die vrouwen deden, dat wilde ik ook. Mijn talent ontdekken en anderen daarmee raken. Mijn vriend lachte. We hadden gegeten en zaten in onze hotelkamer en keken uit over de toppen van de omliggende kantoor- en hotelgebouwen. Nadat hij wat werk had afgemaakt op zijn laptop, was hij tegen me aangekropen op de bank. Ik vertelde hem dat ik muziek wilde maken en al dat andere waar ik plots weer zo vol van was, maar hij reageerde lauw. En waar hij over zijn eigen business altijd zegt dat problemen er zijn om opgelost te worden, kwam hij nu met allerlei bezwaren. ‘Nederland is een lastig land om je dromen in de kunst te verwezenlijken’, begon hij. ‘Theaterwerk levert niks op. Je kent de juiste mensen niet. Dat gaat hem niet worden.’ Ik zei dat ik toch een manager kon zoeken. Hij zei: ‘Oké, dan ben ik je manager wel. Ik koop wel een camera voor je als je YouTube-filmpjes wil maken.’ Ik: ‘Maar jij bent mijn vriend, dat werkt niet.’ ‘Nee,’ beaamde hij, ‘dit werkt niet.’