“Dit is waar het om gaat,” zegt Johnny, “want je kunt je druk maken over van alles en nog wat, maar als het erop aankomt draait alles uiteindelijk om je gezin.”
De presentator kijkt tevreden naar zijn dochter (Kiki, 11) en twee zoons (Johnny, 7 en Fender, 5), zojuist uit school gebakfietst door zijn vrouw Anouk. Gister nog werden ze weer eens met de neus op de feiten gedrukt: Johnny junior kwam uit school met een flinke bult op zijn wang en bleek een ontstoken kies te hebben. Die moest er meteen uit, zei de tandarts, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan bij een zevenjarige – hoe stoer die zevenjarige ook is. Het kwam goed, al ziet kleine Johnny er vandaag toch nog wat beduusd uit.
Ruim twee uur daarvoor is het huis van Johnny, Anouk en de kinderen nog een oase van rust. Het ruikt er naar verse koffie en er is appeltaart van de lokale banketbakker. Met slagroom, want het stel heeft net gepadeld. Johnny – rommelige kuif, korte broek, verschoten T-shirt, sneakers – zit naast zijn vrouw aan de keukentafel. Ze zien er strijdbaar, uitgerust en gelukkig uit, een stel dat op elkaar is ingespeeld. Een stel met een mooi leven, dat weten ze zelf als geen ander. Best burgerlijk zijn ze inmiddels, dat ook, maar dat is meer dan prima, daar zijn ze enorm aan toe.
Dat lag anders op die decemberavond in 2004 toen de twee elkaar voor het eerst ontmoetten. Het was tijdens de opening van Johnny’s Amsterdamse nachtclub The Mansion, zijn kortstondige horeca-uitstapje. Anouk zat in de net opgerichte meidengroep Kus en was uitgenodigd. Een leuke avond was dat, maar verder niks: het bleef bij een ontmoeting.
In de jaren daarna was er af en toe contact via social media, maar pas in 2016 viel het kwartje, zegt Anouk: “Ik zag Johnny op televisie, de toffe programma’s die hij maakte, hoe hij zich bezighield met vluchtelingen, hoe hij in het leven stond. Toen pas dacht ik: dit is mijn man. Na nog meer berichtjes heen en weer besloten we dat we dan toch maar eens moesten afspreken.”