Roxeanne en André: ‘Bij ons thuis werden pijnlijke dingen meestal niet besproken, dat hebben wij nu juist wél gedaan’

Het is een vrijdagochtend in Vinkeveen. Ze komen samen aanlopen richting het terras waar ze allebei regelmatig te vinden zijn, Roxeanne en André Hazes: lachend, luid pratend, even kort een arm om elkaar heen. Ze gaan naast elkaar aan tafel zitten, zij bestelt een tomatensap met ijs. Hij: ‘O ja, dat vind jij lekker, hè?’
Ik heb jullie allebei apart al meermalen gesproken, maar nog nooit samen. De laatste keer dat ik jou voor LINDA. interviewde, André, antwoordde je op de vraag of het ooit goed zou komen tussen jou en Rox: “Dat vind ik heel moeilijk te zeggen. Ik heb geen hekel aan haar en ik denk omgekeerd ook niet. Dus ja, op een dag zou het goed kunnen komen.”
André: “En inmiddels bellen we weer meerdere keren per dag, ’s avonds via Facetime met z’n vieren, met onze partners erbij. Die gesprekken gaan helemaal nergens over en iedereen praat door elkaar heen, maar het is zo gezellig dat ik ervan baal als het soms een avondje niet lukt.”
Roxeanne: “Jij bent oprecht mijn beste vriend, dat vind ik zo fijn.”
André: “Andersom ook.”
Roxeanne: “De tijd waarin wij elkaar niet spraken, voelde als een relatie die op een heel nare manier is uitgegaan en waar je maar niet overheen komt. Ik heb daar veel verdriet van gehad. En daardoor halen we er nu wel echt alles uit, zonder dat het geforceerd voelt.”
André: “Als mijn zoon bij me is, gaan we vaak ook even bij Rox, Erik en Fender langs.”
Roxeanne: “Fender en Dré zijn bijna een soort broertjes van elkaar. Ze kunnen ook ontzettend met elkaar kibbelen en dan zien wij onze vroegere zelf in ze terug. Eind april zijn we met z’n allen naar Amerika op vakantie gegaan, naar Florida waar André en ik als kind veel zijn geweest. Voor mij was het de eerste keer dat ik er weer kwam en die reis heeft ontzettend veel met me gedaan. Ik heb daar echt zo veel gehuild.”
Wat riep de reis bij je op?
Roxeanne: “Veel herinneringen, maar ook vooral veel liefde. Door alles wat er de afgelopen jaren is gebeurd, voelde het alsof er een soort vloek op de familie Hazes rust. Terwijl wij als gezin natuurlijk ook veel mooie momenten hebben gekend. Omdat ik vier jaar lang intensieve therapie heb gevolgd, merk ik dat mijn boosheid richting onze vader weg is. Ik heb zelf na de geboorte van Fender anderhalf jaar een diepe depressie gehad en daardoor weet ik hoe het voelt als je door je mentale gesteldheid niet zo veel te bieden hebt. Het ging er bij ons thuis regelmatig heel rot en onveilig aan toe, maar ik ben gaan begrijpen dat papa mij alles heeft gegeven wat op dat moment binnen zijn mogelijkheden lag. Natuurlijk had hij in therapie kunnen gaan, of kunnen stoppen met drinken, maar ik heb er vrede mee. En ik gun het mezelf ook dat ik er zo naar mag kijken. Ik merkte op die vakantie, waarbij we op veel plekken kwamen waar wij vroeger met hem zijn geweest, dat dat me goed deed.”

Welke plekken waren dat?
Roxeanne: “Je zou het misschien niet verwachten, maar papa was dol op pretparken. Dat hebben André en ik dus van hem. Toen we in Florida in zo’n Spider-Man-attractie zaten, hoorde ik ineens weer die ultieme lach van mijn vader.”
André: “Dat schateren.”
Roxeanne: “Precies, hij schaterde echt als hij in zo’n attractie zat. Bijna een kinderlijke vorm van plezier maken. Ik moest zo huilen toen ik daaraan dacht: het was zo’n prachtig gevoel, maar ook weemoedig. Ik heb laatst een spin op mijn hand laten tatoeëren, als eerbetoon aan dat moment. Die reis heeft veel voor mijn verwerking gedaan. En ik ben heel dankbaar dat ik dat samen met mijn broertje mocht doen.”
Was het voor jou ook zo’n emotionele reis?
André: “Ik ga eigenlijk elk jaar naar Florida, misschien omdat daar de geluksmomentjes liggen als ik terugdenk aan onze jeugd. Omdat wij daar vroeger als gezin gelukkig waren, wil ik dat ook doorgeven aan mijn eigen zoon. En zelfs in de periodes dat ik niet goed in mijn vel zat, ervaarde ik daar wél rust. Als we ergens anders naartoe gingen, liep het altijd fout; ik verpestte steeds weer de vakantie. Behalve dus in Florida.
Afgelopen april is wel echt de leukste keer geweest, al was het ­tegelijkertijd heel dubbel, omdat Monique en ik er aan Dré zouden vertellen dat zijn ouders uit elkaar gingen. Maar gek genoeg heeft die boodschap de vakantie geen seconde verpest.”
Roxeanne: “Zijn leven ging ook meteen door; Fender stond al klaar om met hem te gaan zwemmen. En Dré zag dat papa en mama lief voor elkaar bleven.”
André: “De sfeer was nog steeds supergoed, ja. Mijn zus en ik samen: dat is echt altijd feest. Maar als je dat dan combineert met onze kinderen, heb je de jackpot gewonnen, hoor. En tussendoor kwam Dré soms naar mij of zijn moeder toe, om vragen te stellen.”
Roxeanne: “Jij woonde natuurlijk al op jezelf, dus voor hem is er toen jullie eenmaal thuis waren ook niet zo heel veel veranderd.”
André: “Monique en ik proberen het zo makkelijk mogelijk voor hem te maken. En hij weet inmiddels dat er een nieuwe vrouw in mijn leven is, al ga ik die niet door zijn strot duwen. Eerst stap voor stap verwerken dat zijn ouders niet meer samen zijn.”