Matteo van der Grijn: ‘Mijn moeder was mijn raadgever en beste vriendin. Ik besprak alles met haar’

Familieman “Netwerken vind ik vreselijk, ik doe dat zo min mogelijk. Toch blijven de rollen gelukkig komen. Zo ben ik trots op de film iHostage, over de gijzelingsactie in de Apple Store in Amsterdam. Hij stond in 71 landen ­nummer 1 op Netflix. De afleveringen van de serie SUGA: Ride or Die, over een Nederlandse motorbende, zitten vol toffe actie- en spelscènes. Zelf heb ik een Harley-Davidson die meer in de garage staat dan dat ik erop rijd, maar we konden hem in de productie goed gebruiken. Na mijn gastrol in de Amerikaanse serie Ted Lasso was er ­interesse vanuit het buitenland. Helaas net op het ­verkeerde ogenblik: er brak in de Amerikaanse tv- en filmwereld een langdurige staking uit. Daardoor heb ik mijn momentum gemist. Jammer, maar geen ramp. Ik ben een familieman en had het best moeilijk gevonden om mijn gezin langere tijd te ­moeten missen.”
Italië “Mijn moeder kocht in 1978 in Italië voor een habbekrats een stuk grond met een ruïne. Eerst was het alleen ons vakantieplekje, maar uiteindelijk heeft mijn moeder daar een bestaan opgebouwd met een restaurantje en diverse huisjes. Vandaar dat ik van mijn tiende tot mijn twintigste in Italië heb gewoond.”

Verdriet “Dertien jaar geleden is mijn moeder aan darmkanker overleden. Veel te jong, ze was pas 62. Haar dood heeft er bij mij flink ingehakt. Ze was niet alleen mijn moeder, maar ook mijn raadgever en beste vriendin. We belden elke dag, ik besprak alles met haar. Nadat ze stierf ging ik door een diep dal. Ik stond in Soldaat van Oranje en vluchtte in mijn werk, maar zodra ik van de bühne kwam, had ik drank nodig om de pijn te verdoven. Op een gegeven moment nam dat destructieve vormen aan. Mijn vrouw Marye greep in: ik moest er zijn voor mijn gezin. Nee, ik heb geen externe hulp gezocht, maar diepgaande gesprekken met Marye gevoerd. Dat deed me inzien dat ik mijn emoties niet langer kon onderdrukken, ik moest de intensiteit van het verdriet volledig aangaan.”
Gastheer “Net als mijn moeder heb ik ook dat bourgondische, de wens het anderen helemaal naar de zin te maken. Zij was een fantastische gastvrouw, ik doe ook mijn best een goede gastheer te zijn. Ik hou ervan om voor mensen te koken. Vaak pak ik daarvoor een kookboek van mijn moeder en kook in gedachten een beetje samen met haar. Ook bij belangrijke ­keuzes vraag ik me af wat mijn moeder me geadviseerd zou hebben. De rouw zit zo diep, dat er soms ineens weer tranen opdoemen. Alleen vecht ik er nu niet meer tegen, ik laat het gewoon toe.”
Liefde “Met Marye was het zestien jaar geleden liefde op het eerste gezicht. Ze is heel nuchter, lief en empathisch. Veel beter dan ik verstaat zij de kunst van in het moment leven. Zoals zij kan opgaan in een boek – dat lukt mij zelden. Ik word na twee bladzijden al ­onrustig, omdat ik het gevoel krijg dat ik iets moet dóén. Wanneer ik loop te piekeren en me druk maak om kleinigheden, helpt Marye me te relativeren. We zijn heel happy samen, maar doordat we ons openlijk uitspreken, botsen we ook geregeld. Gewoon in het bijzijn van de kinderen. Ik ben het er niet mee eens dat je ruzies bij ze weg zou moeten houden. Het lijkt me alleen maar gezond als ze ervaren dat meningsverschillen er ook bij horen in een relatie.”