Het is een heel persoonlijk boek geworden. Heb je getwijfeld om je verhaal te delen?
“Nee, maar ik had het nooit geschreven als ik er niet iets méér mee wilde. Zonder hoogdravend te klinken: het idee was om mensen te inspireren. Om te laten zien dat we allemaal onze eigen narigheid meemaken, maar dat het draait om hoe je vervolgens met die narigheid omgaat. Dat proces wilde ik beschrijven. Het boek is niet bedoeld om aandacht te trekken of medelijden op te wekken.”
Weet je ex dat het boek eraan komt?
“Ja, ik heb het hem verteld. Wij staan niet op slechte voet en ik heb hem allang vergeven.”
Mooi dat jij en je ex op goede voet staan. Mooi ook dat je in het reine bent gekomen met jezelf en het overspel van je ex door een pelgrimstocht te maken – zoals je ook beschrijft in het boek. Maar jij weet als geen ander hoe media werken. Iedereen wil natuurlijk vooral weten hoe het is om zo bedrogen te worden.
“Het geestige is dat ik eigenlijk al langer wilde schrijven over wat wandelen mij heeft gebracht, over hoe het mij heeft geheeld, antwoord op vragen heeft gegeven. Niet alleen tijdens die ene tocht, ook tijdens alle wandelingen die ik tot de dag van vandaag maak. Niet dat ik altijd met hoogdravende levensvragen rondloop – het kan ook iets futiels zijn. Wandelen is gewoon heilzaam. Toen ik zo bedrogen werd, wist ik meteen dat het een goede aanleiding was om te schrijven over dat wandelen. Daarnaast ben ik een journalist, een verhalenverteller, dus ik snap dat mensen iets moeten lezen of zien waarmee ze zich kunnen identificeren. Vreemdgaan is zoiets … daar heeft iedereen op z’n minst een mening over. Dus nee, ik heb er niet over getwijfeld, al heb ik wel geprobeerd de identiteit van mijn ex-partner zo veel mogelijk geheim te houden – in het boek noem ik hem Beer, wat niet zijn echte naam is. Want het is míjn verhaal. Natuurlijk had ik in het begin wraakgedachten, maar die waren vooral leuk om over te fantaseren met vriendinnen en daar vervolgens hartelijk om te lachen. Daar bleef het bij. Ik ben niet rancuneus, dit boek is geen afrekening.”
Hoe leerde je Beer kennen?
“Ik kende hem min of meer uit mijn studententijd. Dat was al vele jaren geleden, toen hij me benaderde via LinkedIn. We chatten wat en spraken uiteindelijk af. Ik viel als een blok voor hem. Hij is niet heel lang, maar wel een brede man met een ongelooflijk karakteristiek, mooi hoofd. Niet glad-mooi, maar ruig-mooi. Iets bonkigs heeft hij, iets ondeugends ook. En hij houdt net als ik van het leven, van lekker eten en drinken. Er was een dierlijke aantrekkingskracht tussen ons.”

Al in het begin van de relatie was er ook veel gedoe, schrijf je. Hij verloor zijn baan, er was iets met geld, een rechtszaak. Waarom dacht jij alsnog: leuk, hier heb ik zin in?
“Ik vond onlangs toevallig een paar notities die ik in die tijd maakte. ‘Oppassen Maris’, schreef ik, ‘deze man is niet betrouwbaar.’ Dat ik toch doorzette, heeft denk ik te maken met mijn flexibele houding. Zo van: dat kan toch iedereen overkomen? De man die ik had vóór Beer had bijvoorbeeld maandenlang dozen in zijn woonkamer staan – tot aan het plafond. Ook toen dacht ik: wat maakt het uit, niet iedereen hoeft alles in zijn leven op een rijtje te hebben. Maar de vraag of ik er zelf op zat te wachten, stelde ik nooit. Waardoor ik bepaalde dingen in een relatie op een gegeven moment irritant ging vinden. Maar dan zat ik er al middenin en wilde ik niet opgeven. Bovendien ben ik een wijsneus, dus ik ging proberen de boel weer op de rit te krijgen voor zo’n man. Wat natuurlijk ook niet handig is.”
Je relatie met Beer kwam abrupt tot een einde.
“Het was een mooie zomerdag. Ik zat in de tuin, Beer was aan het koken. Ik voelde me sowieso uitstekend, want ik zou de volgende dag met mijn oudste dochter Mikki een week naar Toscane gaan. Ineens zei Beer dat hij me iets moest vertellen. Hij was vreemdgegaan, het had twee maanden geduurd, maar hij had het uitgemaakt en het had niks betekend. Precies op dat moment kreeg ik appjes binnen van zijn twee beste vrienden, mannen die ik ook kende uit mijn studententijd. Of Beer me al iets had verteld. Ik raakte totaal uit het lood geslagen. Ik vroeg hem wat er precies aan de hand was, en waarom ik die appjes kreeg. Hij zei dat ze hem hadden gedwongen om het me te vertellen anders was ik het waarschijnlijk nooit te weten gekomen. Ik had geen benul van wat ik moest zeggen of doen. Ook omdat ik de dag erna op vakantie ging en me realiseerde dat ik dit niet geheim kon houden voor mijn kinderen. Ik was dus vooral met hen bezig en kwam nog niet toe aan mijn eigen gevoel.”
Tijdens die trip met je dochter kwam je erachter dat Beer niet alles had verteld.
“Ik besloot een van de vrienden te bellen die me had geappt. Hij ­vertelde me dat het allemaal toch iets anders in elkaar zat. Dat het twee jáár had geduurd. Dat die vrouw het had uitgemaakt. Dat Beer dat niet zo leuk vond en dat hij regelmatig bij haar in de tuin had gestaan. Zo regelmatig dat zij zich daar niet fijn bij voelde, een camera op liet hangen en aangifte deed wegens stalking. Toen ik dit hoorde, werd het een ander verhaal. Ik voelde me niet zozeer stom, maar dacht wel: wat stelt een relatie voor als je niet durft te delen? En dan bedoel ik niet het delen van een affaire, maar eerder in dat traject delen dat je iets mist, iets anders nodig hebt. Niet dat Beer zo’n grote prater was, maar als er écht iets aan de hand was, had hij daar toch mee kunnen komen? Het was op dat moment voor mij meteen duidelijk dat het echt over was tussen ons. Ook omdat ik het niet leuk vond wat hij die andere vrouw had aangedaan.”
Vervolgens wilde je contact met die vrouw.
“Ja. Ik schoot in mijn journalistenrol, wilde het naadje van de kous weten. Ik wist wel dat deze relatie over was, maar had het idee dat een gesprek met haar me zou helpen met de verwerking ervan.”