Het was het meest intense jaar uit haar leven, zegt Floortje Dessing halverwege het gesprek. “Alsof ik midden in een boksarena stond en de klappen van alle kanten kwamen. Ik heb nog nooit zo veel gehuild als in het afgelopen jaar. En er is nog nooit zo veel paniek geweest. Ik heb een ontzettende douw gekregen en zo diep gezeten, maar tegelijkertijd waren er ook heel veel móóie, warme en bijzondere momenten. Waar het nu om gaat, is dat ik het vertrouwen terugkrijg. Want ik ben door dit alles toch een beetje huiverig geworden om weer voluit te leven.”
9 mei 2024 stierf haar vader Chris; de man van wie Nederland ging houden toen hij oktober 2016 viral ging, nadat zijn jongste dochter Floortje voor haar reisprogramma de prestigieuze Gouden Televizier-Ring won en Chris haar, samen met zijn vrouw, aandoenlijk dolenthousiast en druk fotograferend toejuichte. Een paar maanden na zijn dood werd ze zelf ernstig ziek, waardoor Dessing twee keer met spoed werd opgenomen en op 12 november 2024 een ingrijpende, acht uur durende operatie moest ondergaan. Uitgevoerd door een heel team van specialisten die de helft van haar lever, een stukje uit het middenrif en een stukje van haar long verwijderden. De oorzaak: een zeer zeldzame vorm van endometriose.
Maar eigenlijk begint het medische verhaal over wat haar in 2024 overkwam al in haar pubertijd, als Floortje nog een jonge vrouw is met heel zware menstruaties en ‘altijd pijn, pijn, pijn’. Dessing: “Elke maand was ik een paar dagen van de planeet, ik zal in al die jaren zeker honderden kilo’s paracetamol hebben geslikt. Maar ja, ik ben een kind van de jaren zeventig en in die tijd was er amper iets bekend over menstruatieklachten. Niemand sprak erover.”

Het ‘hoorde erbij’.
“Precies, zo ging dat toch? Je had pijn in je buik: nou ja, jammer joh. Pil erin en gewoon naar school. Pas de laatste tien jaar is er meer bekend over endometriose als ziekte. Inmiddels komt het bij vrouwen vaker voor dan reuma; één op de tien vrouwen in de vruchtbare leeftijd heeft endometriose, al kan het ook in een milde vorm zijn, waardoor je het zelf niet merkt.”
Wat is endometriose precies?
“Het is een aandoening waarbij het baarmoederslijmvlies dat normaal gesproken alleen de binnenkant van de baarmoeder bekleedt, zich ook buiten de baarmoeder gaat nestelen. Uiteindelijk kunnen er verklevingen ontstaan, meestal op organen in de buik. Eierstokken, baarmoeder, soms de darmen. De ziekte heeft me jarenlang langzaam beslopen om plotseling heel hard toe te slaan. Pas toen ik 42 was, is het voor de eerste keer bij mij ontdekt.”
Welke klachten had je destijds nog meer, naast hevige menstruatie­pijnen?
“Ik was heel moe en had weinig energie. Maar omdat ik voor mijn werk zo veel reis en daarin ook lekker Spartaans zo veel mogelijk zelf doe, dacht iedereen: tja, ze neemt gewoon te veel hooi op haar vork. Het woord ‘endometriose’ viel toen wel een keer, maar een arts waar ik destijds onder behandeling was, zei: ‘Neem lekker wat extra paracetamol en als het erger wordt, kom je nog maar eens terug.’ Een andere arts stuurde me naar een burn-outcoach. Zat ik daar twee maanden elke week, terwijl ik intussen dacht: maar ik bén helemaal niet overspannen. Alleen: als je zo veel pijn hebt, grijp je álles aan om beter te worden.”

Omdat je zo veel reist, werd er misschien ook gedacht aan een tropische ziekte?
“Zeker. Uiteindelijk heeft de Corporate Travel Clinic, waar ik vanwege het vele reizen jaarlijks onder controle stond, me helemaal binnenste­buiten gekeerd en me naar de juiste specialist gestuurd, die endo­metriose diagnosticeerde. Maar helaas bleek mijn urineleider door de verklevingen toen al volledig te zijn dichtgegroeid, waardoor ik met spoed moest worden geopereerd. En vervolgens traden er nog allerlei complicaties op, kwam er een nierbekkenontsteking bij, echt een eindeloos verhaal. Waarvan je ook denkt: als een halfjaar eerder gewoon íémand had doorgepakt, dan had in elk geval mijn nier nog goed gefunctioneerd.”
Dat je al zo’n lange geschiedenis van pijn hebt, heb je nooit willen delen, toch?
“Nee. Allereerst omdat ik uit een tijdperk kom van ‘niet piepen, gas erop’. Ik denk dat veel vrouwen dat herkennen; als ik soms zie hoe moeders het krijgen van kinderen met hard werken combineren, denk ik: half Nederland is gevuld met vrouwen zoals ik – met een enorme willpower om gewoon te kunnen functioneren.
Daarbij deel ik niet graag intieme details over mijn privéleven. Niet omdat ik iets te verbergen heb, maar ik ben gewoon niet de BN’er die feestjes afloopt, bekende vriendjes heeft en in Amsterdam-Zuid woont. Ik vind mijn werk fantastisch, maar in alles wat daar dan bij lijkt te horen, ben ik minder goed. Bovendien: ik wil ook niet die vrouw worden die altijd ziek is, begrijp je?
Door mijn reisgedrag liep ik al allerlei tropische ziektes op, van Schistosomiasis-Bilharzia tot Lyme, en een hersenvliesontsteking waardoor ik een tijdje verlamde benen had. Ik sta absoluut niet te trappelen bij het idee dat mijn hele medische dossier nu voor volk en vaderland wordt gelicht, daarom heb ik ook erg getwijfeld of ik dit interview wel wilde doen. Maar nu ik een paar maanden geleden voor de tweede keer zo hard onderuit ben geschoffeld, voelde het niet oké om mijn afwezigheid op televisie af te doen met een burn-out, of zoiets.
En door nu toch mijn verhaal te vertellen, hoop ik dat mijn helletocht niet voor niets is geweest; dat ik er daarmee in elk geval voor kan zorgen dat anderen dit niet hoeven mee te maken – al is de vorm van endometriose die ik kreeg erg zeldzaam.”
Hoe zeldzaam?
“Er zijn wereldwijd maar een paar gevallen bekend van endometriose die zo hard in de lever groeit. Mijn geweldige leverchirurg in het Erasmus Medisch Centrum, dokter Porte, had het in zijn dertigjarige carrière nog niet eerder gezien. Dus ja, altijd iets aparts die vrouw …”
Nog even terug naar 2012: knapte je destijds op van die ingreep?
“Ja. Nadat de hele rits complicaties was overwonnen en mijn nier het gedeeltelijk weer deed, verdween ook de lamlendigheid waarvan ik al maanden last had. Ik heb toen ook echt gedacht dat ik er vanaf was. Omdat endometriose een van de weinige ziektes is waar een einddatum aan zit: het is direct gerelateerd aan je menstruatiecyclus – en dus ook aan het einde daarvan.”
Dus dacht jij: met een beetje mazzel is al dat gedoe rond mijn vijftigste over?
“Dat dacht ik echt. Ook omdat het zo specifiek werd gezegd: na de overgang ben je van de endometriose af. Nou, ik dus niet. Ik kreeg het op mijn 54ste opnieuw. En harder dan ooit.”