‘Ik waardeer mijn heerlijke, ruime bed pas echt sinds ik slecht slaap’

Een goed bed is in mijn ogen de allerbeste investering die je kunt doen. Zelfs al rijd je drie uur per dag in je auto, of hang je dagelijks net zo lang op je nieuwe bank, draag je die echt goeie, dure winterjas al jaren of maak je ontelbare espresso’s in je state-of-the-art apparaat, niets komt in de buurt van het aantal uren dat je in je leven doorbrengt in je bed. Dus als er financiële keuzes gemaakt moeten worden: wat mij betreft je bed, matras en beddengoed met stip op één zetten.
Grappig genoeg waardeer ik mijn heerlijke, ruime bed met de topper die aanvoelt als een dot slagroom en de zachte lakens pas echt sinds ik slecht slaap. Mind you: dat is inmiddels al een jaar of acht. En ja, dat begon toen ik in de overgang kwam en is helaas nooit meer geworden wat het ooit was. Ooit sliep ik zodra mijn hoofd een kussen raakte. Of geen kussen, want ik sliep net zo makkelijk op een handdoek op een kiezelstrand, of op de grond op een matrasje bij mijn vriendin die al een kamer in Amsterdam had, terwijl het daar krioelde van de muizen. En in bus 8, die me ’s ochtends naar de universiteit tufte, viel ik standaard in slaap tegen het raam, waardoor ik meermaals een halte te ver wakker werd. Ik sliep als een roos naast ­snurkers en vluchtige liefdes, merkte niks van luidruchtige buren, ­blaffende honden of storm. “Goh, is er een hele boom omgevallen voor de deur? Niks van gemerkt.” Ik viel binnen drie ­minuten overal in slaap en werd pas weer wakker als de wekker ging. Voor ­iedereen die dit herkent en heel normaal vindt: GENIET DAAR ALSJEBLIEFT HEEL BEWUST ELKE DAG VAN!!! Het is een enorme luxe, die je pas leert waarderen als je hem niet meer hebt en ik heb ’m dus niet meer.

Natuurlijk begint het slechter-slapen-feest al als je kinderen krijgt. Van ruim acht uur aan één stuk werd het een paar ­uurtjes ’s nachts en een dutje tussen voedingen en luiers door, en je krijgt na je bevalling spontaan een extra zintuig voor ieder geluidje want stel er is iets met dat kleine hoopje mens in de wieg. Dat extra zintuig blijft, ook als ze door gaan slapen, want dan komen de tandwisselingen, de waterpokken, de nare dromen, de ‘ik wil bij jou in bed-jammersessies’ waardoor zij prinsheerlijk overdwars liggen en jij opgekruld nog een halve meter overhoudt om te slapen. En als je dat allemaal gehad hebt, slaap je nooit meer rustig tot ze veilig thuis zijn van een feestje waarvan je weet dat er al ergens ‘ingedronken’ is of waar ze per se op de fiets heen willen en een of andere dronken dude die je niet kent je dochter wel effe thuisbrengt …