‘Sommige ­mannen wassen hun billen niet, bang om voor homo te worden ­aangezien’

Vreemdgaan, ongevoelige opmerkingen maken, vernederende grappen, niet luisteren, alleen maar seks willen, geen ­vragen stellen tijdens dates, geen zak in huis doen: wat zijn mannen toch stom, hè? Nee. Ze wáren stom. Maar dat is niet meer ‘in’, de klootzak is tegenwoordig ouderwets. De nieuwe man is lief, aardig, geinig en stoer. Mwah? Nee joh, kijk maar om je heen. Scroll op het internet of zet de tv aan. Ga naar de bioscoop en luister naar popmuziek. Waar vroeger nog met gouden kettingen over ho’s werd gerapt, lipsynct de moderne man op Rihanna’s Umbrella. En kwamen eerst in films nogal eens cokesnuivende, b*tch slappin’ kerels voorbij, nu tonen hoofdrol­spelers iets fijns als ‘respect’ voor hun partner.

DOE MIJ ER EEN
Om ons heen, in de media, in boeken en verhalen: overal zijn hele gezinsverpakkingen goeie ­gasten opengetrokken. Van Harry Styles tot Timothée Chalamet, van Tom Holland tot Andrew ­Garfield. De nieuwe man is geen bierdrinkende, rouwdouwende stripfiguur meer. Geen kleerkast als Schwarzenegger of held als Bruce Willis. Zelfs geen opgewreven mooiboy-met-bite Brad Pitt (die volgens Jolie trouwens ook losse handen had). Nee, denk eerder aan iemand als Harris Dickinson in Baby Girl. Een man die de leiding durft te nemen en tegelijkertijd ook kan laten zien dat hij het even niet weet. Zelfverzekerd en krachtig, maar ook kwetsbaar en zacht. Iemand als Pedro Pascal, die het opneemt voor transmensen. Geen karikatuur van een kerel dus, maar een echte; eentje van vlees en bloed! Met zo veel menselijkheid, dat het hem alleen maar sexyer maakt.
Alle coole chicks hebben er eentje, zo’n exemplaar uit de antiklootzaklijn. Kylie Jenner heeft Chalamet, die er niet voor terugdeinst om gevoelige rollen te spelen en af en toe een kledingstuk draagt dat flirt met vrouwelijkheid. En als ze samen in het openbaar verschijnen, zie je aan hoe hij naar haar kijkt, dat hij trots op haar is. Ze is geen accessoire, geen armsnoepje, maar een gelijke. Zendaya, ongeveer de koningin van Hollywood, heeft Tom Holland. Dat maakt hem, al is hij een kop kleiner dan Zendaya, de koning. Wat hij eigenlijk sowieso al was na zijn legendarische RiRi lipsync-act in 2017, waarmee hij niet alleen de wedstrijd, maar ook de harten van progressieve vrouwen wereldwijd won.
Natuurlijk, meer mannelijke sterren hebben voor zo’n battle een vrouw geplaybackt. Maar waar die acts vaak een overdreven, koddige parodie waren, deed Holland iets anders. Hij bracht het bloedserieus. Hij danste alsof hij niet alleen Rihanna’s nummer, maar ook haar artiest-zijn eerde. Geen machogedoe, geen angst om vrouwelijk over te komen – alleen de pure performance. Over het lengteverschil met Zendaya zegt ­Holland dat het absurd is dat een vrouw altijd kleiner hoort te zijn. “Wie heeft dat bepaald?” Hij komt naar eigen zeggen uit het minst toxisch ­mannelijke gezin ooit, en dat is te merken.

GAAP, EEN SPIERBAL
“Whaaa, verwijfd!” zal menig alfamannetje dat stiekem bij de tandarts LINDA. leest nu misschien brullen. Maar als er iets verwijfd is, dan is het wel dat alfa-, bèta- en sigma-geneuzel. Astrologie voor onzekere heren. Niet dat er iets mis is met ‘wijven’, dat is juist het punt. Te lang heeft ­mannelijkheid betekend: vooral niet vrouwelijk zijn. Alles met een hint van feminiteit was gay, en dat was een schande. Er zijn nog steeds mannen die zo denken. Sommigen ­wassen hun billen niet eens, bang om voor homo te worden ­aangezien.
Onze cultuur heeft ons eeuwenlang dit beeld van masculiniteit voorgeschoteld. Wees maar een klootzak. Want te aardig is zacht, en zacht is vrouwelijk, en vrouwelijk is fout. Maar hoe overgevoelig ben je eigenlijk als je je als man zó aantrekt wat anderen vinden? Als je dagelijks een soort bier- en voetbaltheater moet opvoeren? Wij dames weten allang dat echte kracht zit in jezelf zijn; menselijk zijn. Hoe kan het eigenlijk dat wij dat wél weten?
Ik denk dat de verklaring tweeledig is: psychologisch en sociaal-­economisch. Op beide vlakken zijn vrouwen geëvolueerd. Vrouwen hebben mannen niet meer nodig voor een dak boven hun hoofd of een handtekening voor een banklening. Tegenwoordig verdienen veel van ons hun eigen geld, dus willen we andere dingen van onze partners. Bescherming? Ook niet echt. Doe maar liever dat mannen gewoon stoppen met gewelddadig zijn.
Natuurlijk willen we ons veilig voelen, maar dat zit vaak niet in spier­ballengerol of stoerdoenerij. Want vervelende bijproducten daarvan zijn júíst die agressie en het dominante gedrag waar we geen zin meer in hebben. Als we al bescherming zoeken, vinden we die meer bij mannen die proberen ons leefklimaat minder vrouwonvriendelijk te maken, die hun vrienden of andere kerels corrigeren als er een seksistische grap wordt gemaakt. We zoeken nu emotionele geborgenheid, een goed gesprek, lol, lekkere seks en daar is-ie weer: respect.

GEPROGRAMMEERD
De andere ontwikkeling die we hebben doorgemaakt, is een psycho­logische. Velen van ons zijn in therapie geweest, hebben boeken gelezen of eindeloze gesprekken met vriendinnen gevoerd. We hebben nagedacht over waarom we altijd op de verkeerde vielen. De cultuur waarin wij zijn opgegroeid, heeft ons dit script ook wel heel vaak voorgekauwd. Te beginnen bij onze eigen vaders, die vaak vooral aan het werk waren of emotioneel gesloten. Je zoekt dan later vaak in je partners diezelfde ­trekken op om alsnog die liefde of waardering te krijgen waar je in je jeugd naar verlangde. Wij vrouwen weten dat inmiddels. We waren daar, deden dat en verslonden liters witte wijn en bergen zelfhulp­boeken om onszelf te fixen. Ook de films en de media waarmee we zijn opgegroeid, hebben ons vaak de klootzak voorgeschoteld als ­toonbeeld van mannelijkheid. Hierdoor is de mythe in het leven geroepen dat vrouwen op bad boys vallen – Dylan in Beverly Hills 90210, iemand? Maar ik denk dat we vaak eigenlijk eerder voor een sterke ­persoonlijkheid gingen en de nare trekjes maar op de koop toe namen. Ook omdat we dachten dat het erbij hoorde. Soms kun je ‘klootzak’ zelfs ­verwarren met ‘karakter’. Hoe moeilijker een vent doet, hoe meer je denkt dat hij enorm interessant is, terwijl hij eigenlijk gewoon een lompe boer is.
Ik trapte hier vroeger ook in, mede door een moeizame verhouding met mijn vader. Ik viel op mannen die me afwezen. Hoe onbeschofter ze waren, hoe meer ik ze wilde. Aardige mannen liet ik links liggen. Tot ik in therapie ging bij een lieve oudere heer. Ik leerde dat liefde niet draait om onbereikbaarheid, manipulatie of spelletjes, maar om wederzijds respect en echte connectie.
Op een feestje kwam ik een man tegen die ik in eerste instantie wilde wegzetten als te aardig, maar we werden verliefd, heel erg verliefd. ­Zonder mijn therapie en de honderden gesprekken met mijn vriendinnen was dit niet gebeurd. Als ik kijk naar nieuwe generaties mannen, zie ik dat ze samen met ons die ontwikkeling hebben doorgemaakt. De moderne man weet dat naast een lekker biertje in de kroeg, praten ook belangrijk is. Dat kwetsbaarheid geen zwakte is, maar juist een kracht. Dat luisteren belangrijker is dan domineren. Dat je het samen leuk kunt hebben in plaats van dat je de hele tijd strijd moet voeren op basis van ouderwetse stereotypen.