We moeten het even over het mama-universum hebben. Sorry voor het verschrikkelijke woord. Je mag het ook anders noemen. De mamacultus, de moederschapscultus, de mamabubbel, het moederparadijs. Een officiële term ontbreekt. Een heldere definitie ook. Het is niet tastbaar en toch denk ik dat iedere vrouw kan bevestigen dat het bestaat.
Het is een space: een plaats in de niet-fysieke zin van het woord. Met een eigen cultuur, eigen taalgebruik, eigen esthetiek. Het genereert een krachtenveld dat vanaf het moment dat een vrouw besluit om kinderen te krijgen, vat op haar krijgt en haar verandert op manieren die ze niet voor mogelijk had gehouden. Het geeft haar het gevoel dat ze er niet alleen een kind bij krijgt, maar ook een nieuwe plek in de wereld, een nieuwe identiteit.
Zo voelde het althans voor mij, toen ik voor het eerst zwanger was: alsof ik een soort Henny Huisman-ei was binnengestapt en via een roze met blauwe showtrap een nieuwe wereld in werd geleid. Een wereld waarin ik consequent werd aangesproken als ‘mama’ en naar mijn toekomstige nageslacht werd verwezen als ‘mijn kindje’. Een wereld waarin alles op moeders gericht was. Waarbinnen vaders niet leken te bestaan. En waar alles – ALLES – roze, beige of heel licht turquoise was.
Ik ben niet boos op het mama-universum (oke, wel een beetje op al die enge stockfoto’s van vrouwen met bloemen in hun haar, die een baby de borst geven terwijl ze halfnaakt baden in een rivier). Het rolbevestigende van die pastelkleurige wereld stond me vaak tegen. Maar eerlijk is eerlijk: ik heb er ook veel aan gehad. Zeker toen ik mijn eerste kind kreeg, voelde het mierzoete mama-universum – met al haar apps, websites, pufclubjes, bootcamps, folders, events, webshops, online fora en informatieavonden – vaak als een hulplijn, informatiebalie en toevluchtsoord ineen.
Inmiddels ben ik zeven jaar en een tweede kind verder en zie ik ook een andere kant. Namelijk: hoe het mama-universum moeders van een vanzelfsprekende rite de passage voorziet, die voor aanstaande vaders nagenoeg ontbreekt. In de wereld van startups heb je iets dat ze accelerators noemen. Dat zijn een soort bootcamps waarin ondernemers in korte tijd worden klaargestoomd om met hun bedrijf de wereld te bestormen. Het mama-universum is ook een accelerator:
Vrouwen gaan er in als iemand die heeft besloten om een kind te gaan krijgen en ze komen er gedrild en bijgespijkerd weer uit. Aanstaande vaders ontbreekt het ondertussen aan zo’n accelerator. Ze beginnen als iemand die een kind gaat krijgen en die vaak geen idee heeft wat er precies bij komt kijken. En dat blijft meestal ook zo, totdat het kind uiteindelijk is geboren. En dan is het een kwestie van: goeeeed, eens even kijken hoe dit werkt.
O, jij hebt er al drie boeken en duizend blogs over gelezen? O, jij hebt hier al een cursus over gevolgd? O, jij hebt al contact gehad met deze instantie? Zeg anders maar wat ik moet doen dan. Laat jou maar even? Oké, is goed. Tenminste, zo ging het bij ons. Het ouderschap was nieuw voor ons allebei. En we moesten allebei wennen. Maar ik beschikte over voorkennis en referentiekaders waar mijn vriend het bestaan nauwelijks van wist. Alsof we samen naar Game of Thrones gingen kijken, terwijl ik de enige was die vooraf alle boeken al had gelezen.
En dat zou je een voorrangspositie kunnen noemen, maar het plaatst zowel vrouwen als mannen op een achterstand, zij het op een andere manier. Vrouwen, omdat ze thuis standaard de persoon worden achter de spreekwoordelijke informatiebalie, met een grote neonletter ‘I’ boven hun hoofd, die alles moet weten en onthouden en aan wie iedereen alles kan vragen. Mannen, omdat ze van een hele wereld aan informatie, bewustwording en steun worden uitgesloten, in een cruciale en vormende periode in hun vaderschap. Kortom: het deurbeleid van het mama-universum werkt het Grote Scheefgroeien in de hand.
Hoog tijd dus om in dat hele mama-universum eens wat meer ruimte te maken voor vaders. Of beter nog: om er vanaf nu gewoon een ‘ouderuniversum’ van te maken. Lekker hop, met vaders, moeders en alle mogelijke opvoeders in 1 accelerator. Zoals ons aller Henny Huisman zou zeggen: “Met z’n allen”.
Deze column verscheen eerder op LINDA.nl. Hier lees je een nieuwe column van Floor.
Lois voelt zich ongemakkelijk als stiefkinderen worden gebracht: 'Hun moeder negeert mij'
